Méribel

Méribel, gelegen op 1450 meter boven zeeniveau in de vallei van de Doron des Allues in de Franse Alpen, bestaat uit drie aangrenzende gehuchten – Méribel Centre, Méribel-Mottaret en Méribel Village – binnen de gemeente Les Allues (1750 inwoners; oppervlakte 85,99 km²). Als onderdeel van het Nationaal Park Vanoise en het skigebied Les Trois Vallées, neemt het een unieke positie in de Tarentaisevallei in, met naadloze toegang tot meer dan 600 kilometer aan pistes en een netwerk van 180 liften. Van zijn oorsprong naast het traditionele gehucht Morel op 1400 meter hoogte tot zijn status als wintersportbestemming bij uitstek, belichaamt Méribel zowel de sobere helderheid van hout en steen uit de Alpen als de erfenis van zijn visionairs uit het begin van de 20e eeuw.

In 1936 verkende majoor Peter Lindsay – een Schot die zijn toevlucht zocht tegen de opkomende onrust in Centraal-Europa – voor het eerst de afgelegen hellingen boven Les Allues. Binnen twee jaar richtte hij een vastgoedbedrijf op, bouwde de eerste lift in 1938 en hield in 1939 toezicht op de eerste chalets en hotels. Hoewel de Tweede Wereldoorlog de vooruitgang blokkeerde, bleef Lindsays vastberadenheid bestaan. Na zijn terugkeer als kolonel schakelde hij de architecten Paul Grillo (Grand Prix de Rome, 1937) en Christian Durupt in om ervoor te zorgen dat nieuwe gebouwen de Savoyaardse stijl respecteerden: muren van lokaal hout en steen, bekroond met schuine leien daken. Deze toewijding aan een authentieke regionale esthetiek legde de basis voor de architectonische samenhang van Méribel en is tot op de dag van vandaag nog steeds zichtbaar.

De integratie van het resort in de bredere alpine infrastructuur versnelde in 1950 met de opening van de Burgin-Saulire-gondel, die Méribel met Courchevel verbond. Lindsays familie heeft nog steeds een financieel belang in de onderneming en de as van hem en zijn vrouw rust op de Burgin-berg – een bewijs van zijn blijvende band met het landschap dat hij mede vormgaf. Een generatie later breidde Méribels internationale reputatie zich uit toen het diende als sublocatie voor de Olympische Winterspelen van 1992 in Albertville, waar alpineskiën voor dames plaatsvond op de Roc de Fer-piste en alle ijshockeywedstrijden op een speciaal gebouwde ijsbaan.

Gedurende de late 20e en vroege 21e eeuw ontwikkelde Méribel een levendige après-ski scene, waar het tot 2011 het Altitude Festival huisvestte. Artiesten zoals KT Tunstall, Marcus Brigstocke en Omid Djalili brachten de bars en nachtclubs tot leven, maar de afnemende steun van de lokale VVV zorgde ervoor dat het evenement naar Oostenrijk verhuisde. Desondanks blijft de culturele agenda van Méribel rijk: het jaarlijkse Fête à Fanfoué viert het Savoyaardse erfgoed, klassieke concerten resoneren in de kerk van Allues als onderdeel van de "Chemins du Baroque", en een intieme bioscoop biedt beschutting op donkere avonden met storm.

Het skigebied Les Trois Vallées, dat nominaal Courchevel, La Tania, Méribel, Les Menuires-Saint Martin, Val Thorens en Orelle omvatte, werd in 1996 uitgebreid met laatstgenoemde, maar behield zijn oorspronkelijke naam. Binnen dit systeem bieden de subdorpen van Méribel verschillende toegangspunten: Méribel-Mottaret op 1750 m vormt het ankerpunt van de bovenste Allues-vallei met de Plattières-gondels naar Les Menuires en Val Thorens; Raffort, La Gittaz en Chandon bieden naadloze bus- en liftverbindingen; en Méribel Village op 1400 m ligt aan de voet van de Lapin-piste en markeert het begin van de stoeltjeslift naar een rustig beginnersgebied. Deze gebieden weerspiegelen zowel de geplande uitbreiding (Mottaret's ontwikkeling uit 1972 door architect Michel Bezançon) als meer organische gehuchten zoals Les Allues zelf, dat zich op een hoogte van 1.100 tot 2.950 meter bevindt en via de Olympe-gondel naar Brides-les-Bains nog steeds een verbinding heeft met het kuuroord.

De liftinfrastructuur van Méribel behoort tot de meest geavanceerde in de Alpen. Van de eerste vaste stoeltjesliften zoals Table Verte (1981) tot de moderne afneembare gondels – Mont-Vallon (12 plaatsen, 1988) en Pas du Lac 1 en 2 (8 plaatsen, 1997) – heeft het skigebied voortdurend de capaciteit en het comfort verbeterd. Knoopliften, transportbanden en pulserende gondels – elk met het merk van de fabrikanten Poma, Von Roll, Doppelmayr of Leitner – bedienen zowel beginnerszones als pistes voor gevorderden en zomermountainbikeroutes. Dit netwerk van machines wordt al lange tijd beheerd door Méribel Alpina (sinds 1955) en de Société des Trois Vallées (sinds 1946), een bedrijf met een gemengd bedrijf dat samen zo'n 400 medewerkers in dienst heeft, waarvan driekwart seizoensafhankelijk.

De accommodaties variëren van gemeubileerde appartementen en minichalets tot 31 hotels en openluchtaccommodaties, goed voor bijna 38.000 bedden. De Michelingids heeft de lokale gastronomie erkend en L'Ekrin in 2016 een ster toegekend en Le Cèpe een Bib Gourmand. In de zomer verlevendigen de golfbaan van het resort en de aangrenzende mountainbike- en enduroroutes de beboste hellingen, terwijl de Méribel Trail hardlopers elk jaar in augustus op de proef stelt over een afstand van 35 km en 3.000 m hoogteverschil.

Naast skiën heeft Méribel etappes van de Tour de France en de Tour de l'Avenir georganiseerd, waaronder de dramatische beklimming van de Col de la Loze op 2304 meter in 2020, waar president Emmanuel Macron Miguel Ángel López zag zegevieren tegen Primož Roglič en Tadej Pogačar. Sinds 1973 vinden er wielerevenementen plaats in Méribel en het resort blijft wedstrijden in telemarken, snowboarden en buckelpistes aantrekken, naast trial- en crosscountrymountainbikefestivals.

De toegang tot Méribel combineert gemak met alpenromantiek. Wegreizigers verlaten de A430 bij Moûtiers – 6 km noordwaarts – en nemen vervolgens een kronkelende route. Treinreizigers stappen uit in Moûtiers-Salins-Brides-les-Bains, waar de TGV naar Parijs de reis in nog eens 30 minuten voltooit. Luchthavens in Chambéry (95 km), Genève (135 km) en Lyon-Saint-Exupéry (185 km) bieden verdere toegangspoorten, terwijl de altiport op 1717 m hoogte lichte vliegtuigen en helikopters kan huisvesten.

Gedurende haar ontwikkeling heeft Méribel een hoogwaardige positionering – naast Courchevel en Val d'Isère – gecombineerd met een toewijding aan gemeenschap en erfgoed. De logo's, die sinds 2007 evolueerden van een driekleurig hart naar gestileerde M- en V-vormen, benadrukken Méribels zelfbenoemde identiteit als het "Hart van de Drie Valleien". Onder labels als "Famille Plus Montagne" en "Grand Domaine Resort" handhaaft het strenge normen voor service en milieubeheer, sociale cohesie en architectonische harmonie.

Met zijn unieke helderheid van ontwerp en de breedte van het terrein getuigt Méribel van visionaire planning en een duurzame Alpencultuur. Van de houten chalets die de Savoyaardse traditie weerspiegelen tot de panoramische bergkammen van Dent de Burgin, Saulire en Aiguille du Fruit, het nodigt uit tot blijvende bewondering. Zelfs nu 's werelds grootste skigebied de grenzen van ambitie heeft opgezocht, blijft Méribels erfgoed geworteld in hout, steen en gemeenschap – een verfijnde maar ongepolijste weerspiegeling van het leven in de bergen.