Bad Homburg

Bad Homburg vor der Höhe presenteert een paradox van elegante rust en historische resonantie. Volgens de volkstelling van 2022 wonen de 54.795 inwoners binnen een compacte oppervlakte van 51,2 km² op de zuidelijke hellingen van het Taunusgebergte, een discrete enclave van verfijning net ten noorden van de stedelijke uitgestrektheid van Frankfurt. De naam van de stad – Bad Homburg "voor de Hoogte" – onderstreept het dubbele karakter: een thermaal oord, beroemd om zijn minerale bronnen, en een ooit bescheiden marktplaats die zich ontwikkelde tot een van de rijkste gemeenten van Duitsland. Het beroemde casino ligt te midden van perfect onderhouden gazons, terwijl het brede Kurpark, doorspekt met fonteinen van verschillende minerale samenstellingen, het dagelijks leven verankert.

Homburg, dat zijn oorsprong vindt in de late twaalfde eeuw, bleef eeuwenlang een kleine adellijke residentie en regionale marktplaats. Pas in 1912 kreeg de stad formeel de status van kuuroord en kreeg het het voorvoegsel "Bad", waarmee de identiteit als centrum voor geneeskrachtig water wettelijk werd bevestigd. Maar zelfs vóór die tijd zorgde de ontdekking van warmwaterbronnen halverwege de negentiende eeuw voor een transformatie. Langs de Wilhelmsallee en de Brunnenallee verrezen modderrijke fonteinen en badhuizen, die bezoekers aantrokken die zowel de herstellende eigenschappen van de mineralen uit de aarde als het hoffelijke gezelschap van de Europese elite zochten.

In de jaren 1840 verrees naast deze kuuroorden een casino – een bescheiden bouwwerk dat desalniettemin een opvallende culturele export inspireerde. Karel III van Monaco, gecharmeerd van de speelhallen van Homburg, gaf opdracht tot de bouw van een casino in Monte Carlo "in Duitse stijl", waarmee de invloed van Bad Homburg tot ver buiten de grenzen van Hessen werd verstevigd. Al snel trokken de promenades van de stad op met koninklijken en magnaten, die de stad een sfeer van discrete weelde gaven die generaties lang bleef hangen.

Onder deze vergulde bescherming koos de Duitse keizerlijke familie Bad Homburg als zomerresidentie. Edward VII van het Verenigd Koninkrijk bezocht Bad Homburg aan het einde van de negentiende eeuw en zijn kledingkeuzes lieten een onverwachte erfenis na: de Homburghoed. Getroffen door een eenvoudig vilten model dat hij hier tegenkwam, omarmde hij het sobere silhouet ervan, en kleermakers in heel Europa begonnen variaties te produceren die de naam van de stad droegen. Zo draagt ​​een vast onderdeel van de formele herenkleding een stukje Homburgs erfgoed tot in salons en rechtszalen wereldwijd.

De koopkrachtindex van de stad – 156,4 in 2020 – weerspiegelt een bevolking met een besteedbaar inkomen dat het landelijk gemiddelde ruimschoots overtreft, wat een levendige detailhandel in stand houdt en het gemeentelijk beleid versterkt dat discountwinkels in het historische centrum verbiedt. Binnen de stadsgrenzen van Bad Homburg wordt ongeveer zesennegentig cent van elke euro uitgegeven, vergeleken met slechts zesenzestig cent in Oberursel of dertig cent in Kronberg. De grondprijzen behoren hier dan ook tot de hoogste van Duitsland, een tastbaar bewijs van de blijvende aantrekkingskracht van de stad onder zowel professionals als gepensioneerden.

Deze welvaart wordt ondersteund door een arbeidsmarkt met meer forenzen – zo'n 27.000 – dan inwoners met een vaste baan – zo'n 12.000. De hoofdkantoren van internationale bedrijven bevinden zich binnen de gemeentegrenzen: Amadeus Duitsland, Baloise Duitsland, Fresenius, Lilly Duitsland, Kawasaki Gas Turbine Europe, de WD-40 Company en talloze financiële ondernemingen, waaronder Deutsche Leasing en de regionaal invloedrijke Taunus Sparkasse. Deze concentratie van bedrijven geeft Bad Homburg zowel economische veerkracht als een kosmopolitische uitstraling die de bescheiden omvang ervan verhult.

Industrieel erfgoed is ook bewaard gebleven in de vorm van Horex, het motormerk dat hier in 1923 door Fritz Kleemann werd opgericht. Hoewel de oorspronkelijke fabriek is verdwenen, opende er in 2012 een museum ter waarde van € 1,6 miljoen vlakbij de voormalige locatie – het is inmiddels gesloten, maar de korte levensduur ervan getuigt van lokale inspanningen om technologische vindingrijkheid te herdenken. Parallelle instellingen bewaren andere historische elementen: het Gotisches Haus (Gotisch Huis), een jachthuis dat is omgebouwd tot een tentoonstellingsruimte voor moderne kunst; het Hoedenmuseum aan de Tannenwaldweg 102; en het particuliere Centrale Garage Automuseum, waar klassieke auto's gratis te bezichtigen zijn.

Kuuroorden blijven centraal staan ​​in de economie van Bad Homburg. Het Kurhaus, een postmodern paviljoen dat in 1984 werd voltooid, vormt het middelpunt van gezondheidstoerisme, terwijl het Kaiser-Wilhelm-bad in het Kurpark teruggrijpt op de grandeur van de negentiende eeuw. Medische centra – waaronder de Wicker-Klinik, de Wingertsberg-Klinik, de Dr. Baumstark-Klinik en de Paul-Ehrlich-Klinik – bouwen voort op de traditie van hydrotherapie en bieden behandelingen aan die variëren van reumatologische oefentherapie tot zoutgrot-atmosferen en yogasessies.

Het Kurpark zelf beslaat 44 hectare in een Engelse landschapsstijl, ontworpen door Peter Joseph Lenné. Een schaduwrijke promenade – Brunnenallee – slingert zich langs een reeks fonteinen met water dat verschilt in mineraalkarakter. Bezoekers kunnen even pauzeren bij de zurige Kaiserbrunnen ('Der Sprudel') om een ​​slokje natriumchloride te nemen voordat ze verdergaan naar de Stahlbrunnen, een ijzerrijke bron die wordt voorgeschreven tegen bloedarmoede, of de zwavelhoudende Louisenbrunnen, waarvan de scherpe geur iedereen behalve de meest toegewijde afschrikt. Aan het oostelijke uiteinde staat de Elisabethenbrunnen, waar een zittend standbeeld van Hygeia de contemplatieve momenten bij de bron begeleidt.

Voorbij het Kurpark vormt de Louisenstraße een lange, autovrije laan die klimt naar het Landgravenkasteel. Winkels wisselen elkaar af met vakwerkgevels en af ​​en toe liggen er cafés op de kasseien. Reizigers doen er goed aan om één as over de Brunnenallee te lopen en via de Louisenstraße terug te keren, waardoor een route wordt gevolgd die zowel het recreatieve hart van de stad als de historische kern omvat.

Andere groene ruimtes zorgen voor afwisseling in het parklandschap van Bad Homburg: het Schlosspark ten westen van het kasteel, met zijn rustige vijver; het Kaiser-Wilhelm-Jubiläumspark, geopend in 1913 ter ere van het zilveren jubileum van keizer Wilhelm II en een van de weinige gemeentelijke parken waar gefietst mag worden; het Kleiner Tannenwald, een bosrijk gebied met een groot meer; en de Hirschgarten, een hertenreservaat in de stadsbossen van Dornholzhausen. Elk park belichaamt een facet van de elegante landschapsarchitectuur die de landgraaf naliet.

Monumenten van steen en turf staan ​​hier naast elkaar. Het Landgravenkasteel, met zijn middeleeuwse witte toren uit de twaalfde eeuw, waakt over de stad. Een korte rit de Taunus in brengt u naar het Romeinse fort Saalburg, een gereconstrueerde grenspost langs de oude Limes, bereikbaar met de regionale trein of een boswandeling van drie kwartier. Dichterbij getuigt het Gotisches Haus van de neogotische stijl, terwijl de Marktplatz een historische vakwerkwoning aan een bescheiden plein pronkt.

Ook bruggen getuigen van het gelaagde verleden van Bad Homburg. De Ritter-von-Marx-brug overspant de Goldbach, met zijn twee poorttorens – de Stumpfer Turm en de Rathausturm – die uitzicht bieden op een miniatuurstad die beneden drijft. Een netwerk van regionale en gemeentelijke buslijnen komt samen op de Parkplatz am Bahnhof en versterkt de verbindingen met Frankfurt via de S-Bahn-lijn S5 en de regionale RB 15. De aanstaande tramlijn van Gonzenheim naar het station belooft nieuwe mobiliteit, zelfs nu hoofdwegen zoals de B 456 het dagelijkse ritme doorsnijden.

Water, geschiedenis, handel en cultuur verweven zich in Bad Homburg vor der Höhe. De minerale bronnen voeden nog steeds het lichaam, de parken nodigen uit tot bezinning en de straten echoën in de voetsporen van zowel de lang verdwenen adel als moderne managers. Hier kunt u in gelijke mate koolzuurhoudend natriumchloride proeven uit een art-nouveaubassin en een glimp opvangen van een kasteel met witte torens tegen de achtergrond van de Taunusbossen. Zulke tegenstellingen – van rust en ambitie, van oude stadswallen en glimmende kantoren – maken dit kuuroord zowel diepgeworteld als ingetogen dynamisch, een bewijs van de manier waarop de plek de menselijke verwachting vormgeeft, en er op zijn beurt weer door gevormd wordt.