Maldiven

De Republiek der Malediven beslaat een smalle strook koraalformaties in de centrale Indische Oceaan, zo'n 750 kilometer ten zuidwesten van India en Sri Lanka. Hoewel het droge land slechts 298 vierkante kilometer beslaat – en daarmee de kleinste natie van Azië is – beslaat de archipel bijna 90.000 vierkante kilometer zee. Binnen die uitgestrektheid liggen 1192 koraaleilanden, gerangschikt in een dubbele keten van 26 atollen, die zich uitstrekt van het Ihavandhippolhu-atol in het noorden (net ten zuiden van 8° noorderbreedte) tot het Addu-atol op 1° zuiderbreedte. De onderzeese fundering van de Malediven is een onderzeese bergrug van bijna 1000 kilometer lang, die steil oprijst uit de diepe oceaanbodem en een wereld van levende riffen en zandbanken ondersteunt.

Geografisch gezien zweven de eilanden op een gemiddelde hoogte van slechts 1,5 meter boven de zeespiegel, en geen enkel natuurlijk punt stijgt meer dan 2,4 meter, waardoor de Malediven het laagstgelegen land ter wereld zijn. In veel bewoonde gebieden hebben landaanwinning en bouwwerkzaamheden het oppervlaktewater met enkele meters verhoogd; toch is meer dan 80 procent van de eilanden niet veel meer dan dunne linten van koraal en zand, kwetsbaar voor stormvloeden en de onstuitbare stijging van de oceaan. Twee natuurlijke kanalen in het zuiden maken het mogelijk voor schepen om tussen de oostelijke en westelijke Indische Oceaan te varen, maar voor de meeste schepen vormen de atollen een vrijwel ononderbroken barrière.

De menselijke aanwezigheid op deze stukjes land gaat minstens 2500 jaar terug, hoewel schriftelijke verslagen al in 947 na Christus met Arabische zeelieden beginnen. Tegen de twaalfde eeuw had de invloed van de islam de inheemse overtuigingen veranderd en de eilanden smolten samen onder een sultanaat dat hun fortuin verbond met handelaren uit Arabië, Perzië en verder naar het oosten. Malé – het "Koningseiland" – ontwikkelde zich tot de zetel van opeenvolgende dynastieën. Tegenwoordig herbergt het compacte eiland ministeries, moskeeën en bijna een derde van de half miljoen inwoners van het land.

Europese invallen in de zestiende eeuw deden de machtsbalans geleidelijk kantelen en in 1887 waren de Malediven een Brits protectoraat geworden. In 1965 herwon het land de volledige soevereiniteit; twee jaar later maakte het sultanaat plaats voor een presidentiële republiek en een gekozen wetgevende macht (de People's Majlis). De daaropvolgende decennia werden gekenmerkt door betwiste politieke hervormingen, incidentele onrust en pogingen om democratische instellingen te versterken. Internationaal waren de Malediven medeoprichter van de South Asian Association for Regional Cooperation; het land is lid van de Verenigde Naties, de Organisatie voor Islamitische Samenwerking, de Beweging van Niet-Gebonden Landen en sinds 2020 opnieuw van het Gemenebest van Naties. Het land onderhoudt ook een dialoogstatus met de Shanghai Cooperation Organisation.

De economie van het land was ooit bijna volledig afhankelijk van de visserij en de export van kaurischelpen – de 'Geldeilanden' van de vroege handelaren. Vanaf de jaren 70 opende een bewuste verschuiving de archipel voor toerisme, waardoor importquota werden opgeheven en de ontwikkeling van de particuliere sector werd verwelkomd. Twee bescheiden resorts – Bandos Island en Kurumba – openden in 1972; in 2008 ontvingen meer dan 89 resorts meer dan 600.000 bezoekers, die elk een sector aanwakkerden die nu goed is voor ongeveer 28 procent van het bbp en meer dan 60 procent van de deviezeninkomsten. In 2019 passeerde het aantal toeristen de 1,7 miljoen.

De visserij blijft van vitaal belang. De mechanisatie van de traditionele dhoni in 1974 en de opening van een visconservenfabriek op Felivaru in 1977 droegen bij aan de modernisering van de industrie. In 2010 droeg de visserij meer dan 15 procent bij aan het bbp en bood werk aan bijna een derde van de beroepsbevolking. De export van tonijn en aanverwante producten blijft de bron van inkomsten in de atollen.

Het inkomen per hoofd van de bevolking is hoger dan in de meeste Zuid-Aziatische landen, en de Wereldbank categoriseert de Malediven als een land met een hoger middeninkomen. De Human Development Index (HDI) beoordeelt het land als "hoog", wat wijst op verbeteringen in onderwijs, gezondheidszorg en infrastructuur; de ongelijke bevolkingsdichtheid en de kwetsbaarheid van het land vormen echter aanhoudende uitdagingen.

Het klimaat beïnvloedt elk aspect van het leven op de Malediven. De eilanden liggen dicht bij de evenaar en kennen een tropisch moessonpatroon met twee hoofdseizoenen. Van december tot april brengt de noordoostmoesson relatief kalm en droog weer; van juni tot november brengt de zuidwestmoesson vochtigheid, regenval en periodieke stormen met zich mee. De jaarlijkse neerslag varieert van ongeveer 2,5 meter in het noorden tot bijna 3,8 meter in het zuiden. De temperaturen zijn constant hoog, met een gemiddelde dagelijkse maximumtemperatuur van 31,5 °C en een minimumtemperatuur van 26,4 °C.

Lang voordat het klimaat een wereldwijde zorg werd, onderkenden de leiders van de Maldiven een dreigende dreiging. In 1988 waarschuwden de autoriteiten dat de stijgende zeespiegel het land binnen drie decennia zou kunnen overspoelen. Het Intergovernmental Panel on Climate Change voorspelde later een zeespiegelstijging tot 59 centimeter tegen 2100 – genoeg, waarschuwden experts, om veel eilanden onbewoonbaar te maken. In 2009 riep president Mohamed Nasheed een kabinetsvergadering bijeen om het gevaar te dramatiseren. Zijn waarschuwing uit 2012 dat "mijn land over zeven jaar onder water zal staan" onderstreepte de urgentie van emissiereducties.

Recenter onderzoek biedt een voorzichtige dosis optimisme: studies aan de Universiteit van Plymouth suggereren dat natuurlijk sedimenttransport de hoogte van eilanden kan verhogen, mits zeeweringen en kustversterking dit proces niet belemmeren. Toch blijven aanpassingsstrategieën – variërend van versterkte kustlijnen tot mogelijke landaankopen in het buitenland – cruciaal, want het voortbestaan ​​van de archipel is afhankelijk van gezamenlijke actie in binnen- en buitenland.

Onder de golven herbergen de Malediven een van de rijkste mariene diversiteiten ter wereld. Koraalriffen herbergen 187 verschillende soorten, terwijl de randen van het rif wemelen van meer dan 1100 vissoorten – van rifhaaien en papegaaivissen tot de iconische bultkoplipvis. Schildpadden, dolfijnen en walvissen trekken door de diepere wateren; weekdieren, schaaldieren en stekelhuidigen bewonen de hoeken en gaten van het rif. Mariene biologen constateren variaties in biodiversiteit, zowel langs een noord-zuidgradiënt als tussen aangrenzende atollen, onder invloed van stromingen, visserijdruk en beschermingsmaatregelen. In 2011 kreeg het Baa-atol de status van UNESCO-biosfeerreservaat, wat een voorbeeld is van inspanningen om toerisme en ecologisch beheer in evenwicht te brengen.

Aan land weerspiegelt het culturele landschap eeuwenlange maritieme uitwisseling. De Dhivehin – een Indo-Arische bevolkingsgroep met sporen van Midden-Oosterse, Austronesische en Afrikaanse voorouders – spreken al millennia Dhivehi. Hun schrift evolueerde van vroege inheemse alfabetten tot het huidige Thaana, een van rechts naar links lopend schrift, beïnvloed door het Arabisch. Engels dient nu als praktische lingua franca, onderwezen op scholen en veel gebruikt in de handel; Arabisch blijft centraal staan ​​in het godsdienstonderwijs.

De islam is vastgelegd in de grondwet van 2008: alle burgers moeten soennitische moslims zijn, hoewel minderheidsreligies en privé-aanbidding door niet-burgers worden getolereerd. Historische soefi-tradities leven voort in de vorm van graven bij oude moskeeën, markeringen van een syncretische geloofspraktijk die tot eind twintigste eeuw voortduurde. Tegenwoordig vormen christelijke aanhangers minder dan één procent van de bevolking, terwijl de islamitische identiteit de sociale normen en rechtsstructuren bepaalt.

Administratief gezien is het grondgebied van de republiek verdeeld in 21 eenheden: 17 atollen en vier steden. Elk atol draagt ​​zowel een traditionele Dhivehi-naam – vaak onhandig voor niet-inwoners – als een eenvoudigere lettercode uit het Dhivehi-alfabet (bijvoorbeeld "Baa" voor Maalhosmadulu Dhekunuburi). Er ontstaat soms verwarring wanneer deze codes worden aangezien voor officiële namen. Het lokale bestuur berust bij gekozen raden op zowel atol- als eilandniveau, wat een zekere mate van zelfbestuur binnen de eenheidsstaat mogelijk maakt.

Het leven op de eilanden volgt het ritme van de getijden, moessons en de zon. Reizen tussen de eilanden is afhankelijk van binnenlandse vluchten, watervliegtuigen, speedboten en de eerbiedwaardige dhoni. Velana International Airport, op het eiland Hulhulé grenzend aan Malé, biedt verbindingen met belangrijke knooppunten in India, de Golf, Zuidoost-Azië en Europa; Gan Airport in het uiterste zuiden onderhoudt wekelijkse vluchten naar Milaan. Twee watervliegtuigvloten – geëxploiteerd door Trans Maldivian Airways en Manta Air – verbinden resorts rechtstreeks met de hoofdstad, terwijl veerboten en vrachtboten de lokale gemeenschappen bedienen.

De munteenheid is de Maledivische rufiyaa (MVR), onderverdeeld in 100 laari. De coupures variëren van munten van 1 laari tot polymeerbiljetten van 1000 rufiyaa. Hoewel de wisselkoers schommelt binnen een bandbreedte van 20 procent rond de 15 MVR per Amerikaanse dollar, hanteren resorts bijna alle prijzen voor goederen en diensten in harde valuta. Op bewoonde eilanden accepteren lokale winkels rufiyaa, en munten met een kleine waarde zijn praktische souvenirs.

Voor bezoekers die zich buiten de resortmuren willen onderdompelen, bieden guesthouses op bewoonde eilanden nu kamers aan voor € 25-40 per nacht, inclusief huisgemaakte viscurry's en de mogelijkheid om het gemeenschapsleven te observeren. Voor dergelijke verblijven is bescheiden kleding en respectvol gedrag volgens de islamitische gebruiken vereist: geen alcohol, conservatieve kleding en ingetogen gedrag. Op meer afgelegen atollen kunnen informele homestays al vanaf € 15 worden geregeld via lokale contactpersonen in Malé.

De toeristische sector zelf omvat drie brede categorieën. Duikgerichte accommodaties richten zich op onderwaterliefhebbers, vaak met minimale voorzieningen aan land; gezinsgerichte resorts bieden een scala aan faciliteiten – restaurants, kindercentra, sportfaciliteiten – en bevinden zich op eilanden in de buurt van Malé; luxe resorts richten zich op pasgetrouwden en luxe reizigers, met villa's op het water, restaurants op maat en interieurs van internationale ontwerpers. Bungalows op het water blijven een symbool van de Maledivische gastvrijheid, maar gasten moeten wel de praktische aspecten – privacy, nabijheid van voorzieningen en getijdenschommelingen – afwegen voordat ze voor deze optie kiezen.

Of je het nu ervaart door de lens van een koraalsnorkel of de kalme drukte van de Grote Vrijdagmoskee in Malé, de Malediven vormen een studie van contrasten: het uitgestrekte maritieme domein en de minuscule landmassa; eeuwenoude gebruiken en modern bestuur; economische afhankelijkheid van buitenlandse dollars naast diepgewortelde visserijtradities; en bovenal een landschap dat zo kwetsbaar is dat het synoniem is geworden met de wereldwijde klimaatuitdaging. Hier vertelt elk zandkorreltje een verhaal over aanpassing, verbondenheid en de urgente taak om een ​​natie te behouden die balanceert tussen zee en lucht.