Noboribetsu

Noboribetsu beslaat een smalle strook Pacifische kust aan de zuidgrens van Hokkaidō. Hier stromen rivieren door valleien die door vulkanische krachten zijn uitgehouwen, en overdag hangt er een lichte zwavelgeur in de lucht die in de schemering gloeit van fosforescerende stoom. Hoewel de gemeentegrenzen zich uitstrekken over zo'n 212 vierkante kilometer, concentreert de meeste menselijke activiteit zich langs de kust en in de steile rivierdalen die oprijzen in beboste bergruggen. Hoewel het een stad is met minder dan vijftigduizend inwoners, oefent het desalniettemin een invloed uit die veel verder reikt dan zijn bescheiden omvang. Het trekt bezoekers uit heel Japan naar zijn beroemde warmwaterbronnen en biedt een treffend beeld van de spanning – en harmonie – tussen de elementaire natuur en menselijke inspanning.

Noboribetsu strekt zich uit van de Pacifische kust landinwaarts tot een reeks bescheiden bergen die abrupt oprijzen tot meer dan 300 meter. De westelijke en noordelijke delen van de gemeente zijn dichtbebost, een overblijfsel van de vulkanische opheffingen die ooit dit landschap vormgaven. Dichter bij de zee ligt een vijf kilometer diepe vlakte, hoewel deze smal blijft, ingesloten door heuvels aan de ene kant en de zee aan de andere kant. Drie nederzettingen liggen langs de kustlijn, elk ontleend aan het Ainu-woord voor "rivier". Van noordoost naar zuidwest zijn dit Noboribetsu, Horobetsu en Washibetsu. Het moderne stadhuis staat in Horobetsu, maar het is de stad Noboribetsu – waar de gelijknamige rivier in zee uitmondt – die de meeste reizigers voor het eerst tegenkomen.

In september 2016 telde Noboribetsu 49.523 inwoners, wat neerkomt op een bevolkingsdichtheid van ongeveer 230 personen per vierkante kilometer. De riviervallei waarin de historische stad ligt, is dichtbevolkt tussen steile oevers; daarachter maken de hellingen plaats voor sparren en berken, waarvan de luifels schaduw bieden aan de paden die naar het nationale park leiden. In het westen en noorden vormen bergtoppen de grens van Nationaal Park Shikotsu-Tōya, een beschermd gebied met verschillende vulkanen en twee kratermeren. De aanwezigheid van het park onderstreept het geologische erfgoed van Noboribetsu: deze gebieden zijn tegelijk kwetsbaar en krachtig, hun vruchtbaarheid is te danken aan vuur.

De naam Noboribetsu komt oorspronkelijk uit de Ainu-taal – nupur-pet, "donkergekleurde rivier". De kanji die tegenwoordig gebruikt worden, 登別, hebben geen semantische relatie met die betekenis; ze dienen puur fonetisch en worden vertaald als "anders klimmen". Toch blijft de oorspronkelijke betekenis bewaard in de trage, schemerige stroming van de rivier, waarvan de kleur het gevolg is van mineralen die uit de vulkanische bodem zijn uitgeloogd. Horobetsu en Washibetsu zijn eveneens afgeleid van Ainu-wortels en staan ​​respectievelijk voor "Iburi-horobetsu-rivier" en "Washibetsu-rivier". De labels die aan deze plaatsen worden gegeven, herinneren dan ook aan een tijd waarin alleen de Ainu-cultuur deze heuvels markeerde, toen de rivieren wegen van reizen en leven waren.

Zes kilometer stroomopwaarts van de stad Noboribetsu ligt Noboribetsu Onsen, een dorp dat zijn moederstad in roem overtreft. Natuurlijke bronnen borrelen op in verspreide bronnen in de valleibodem, waarvan de chemische samenstelling varieert. Elf verschillende soorten stromen door leidingen en poelen hier – zwavelhoudend, ijzerhoudend, chloridehoudend – elk geprezen om hun vermeende therapeutische eigenschappen. Zowel inwoners als bezoekers schrijven verlichting van pijn, verbeterde bloedsomloop en een schonere huid toe aan langdurige onderdompeling. Een handvol bescheiden herbergen dateert uit de late negentiende eeuw, maar de meeste accommodaties zijn tegenwoordig moderne hotels en ryokan die zich richten op welgestelde stadsbewoners die rust zoeken.

De cultuur van de warmwaterbronnen doordringt elk aspect van het leven in de onsenstad. Houten loopbruggen verbinden badhuizen met souvenirwinkels, waar pakjes lokaal geoogst badzout naast keramische talismannen in de vorm van oni liggen, de demonengeesten die naar verluidt de vallei bewaken. Elke herberg heeft zijn eigen, zorgvuldig samengestelde verzameling baden – sommige blazen stoom af in openluchtpatio's omlijst door pijnbomen, andere verscholen achter schuifdeuren waar kaarslicht danst op gelakte plafonds. In de winter dwarrelt er sneeuw rond de dakranden en hangen er kransen van ijspegels aan de dakpannen. 's Nachts werpen lampen een oranje gloed op de stoomwolken die uit de grond opstijgen.

Warmwaterbronnen vormen de eerste trekpleister, maar de regio biedt meer dan alleen helende wateren. Beneden het onsendorp ligt de Hell Valley (Jigokudani), een maanachtig amfitheater van stomende fumarolen en borrelende modder. Pluimen zwavelgas rijzen de lucht in vanuit met rotsen bezaaide bassins; de geur van rotte eieren vult de lucht, onwelkom maar betoverend. Een reeks houten vlonders maakt het mogelijk om deze grot vol geothermische activiteit van dichtbij te bekijken, hoewel waarschuwingsborden waarschuwen om niet van het pad af te wijken. In de lente graven stroompjes helder water kanalen door de smeltende sneeuw; tegen midzomer heroveren mos en gras de randen van de valleikorst.

Een korte wandeling bergopwaarts leidt naar het Berenpark, waar bruine beren die in gevangenschap zijn grootgebracht, door kleine verblijven slenteren. Het park blijft controversieel: bezoekers melden ongemak over de beperkte ruimte die deze grote zoogdieren krijgen. Toch biedt het een zeldzame kans om de beren van dichtbij te observeren tegen een achtergrond van met pijnbomen omzoomde hellingen. Tickets kosten ongeveer ¥2500 – een uitgave die sommigen buitensporig vinden voor drie krappe kooien – maar veel gezinnen combineren het bezoek met een volledige dag vol onsen, natuurpaden en lokale gerechten.

Een andere attractie, Marine Park Nixe, lijkt hier bijna ongewoon. Het aquarium, ontworpen in de stijl van een Deens kasteel, herbergt tropische vissen, zeehonden en zeeleeuwen. De sierlijke torentjes en pastelkleurige gevels doen eerder denken aan een Europees sprookje dan aan een vissershaven aan de Stille Oceaan. Naast de zeedieren is er een klein pretpark, met draaimolens en eetkraampjes met gezouten inktvis en versgebakken corndogs. Als grootste aquarium van de regio trekt het zowel kinderen als liefhebbers, vooral tijdens schoolvakanties.

De onsenstad herbergt ook een nagebouwd dorp uit het Edo-tijdperk, Date Jidaimura. Acteurs in historische kostuums demonstreren zwaardvechten en traditioneel handwerk in gebouwen met rieten daken. Bamboefluiten accentueren geënsceneerde voorstellingen die de samoeraicultuur uitbeelden. Hier, net als elders in Noboribetsu, onthult de wisselwerking tussen natuurwonderen en kunstmatig spektakel een gemeenschap die bedreven is in het omzetten van haar ruwe rijkdommen in bezoekerservaringen.

Om Noboribetsu te bereiken, moet je vanuit grotere steden per spoor of over de weg reizen. De dichtstbijzijnde luchthaven, New Chitose, bedient Sapporo en omgeving, is bereikbaar met een rechtstreekse trein of bus. Een Donan Bus-bus verbindt de luchthaven in ongeveer anderhalf uur met de stad voor ongeveer ¥1.170. De Muroran-lijn van Japan Rail loopt door station Noboribetsu, op de route tussen Hakodate en Tomakomai. Twee sneltreinen, de Hokuto en Super Hokuto (tussen Hakodate en Sapporo) en de Suzuran (tussen Sapporo en Higashi-Muroran), stoppen hier. Vanuit Sapporo duurt de rit met de sneltrein ongeveer zestig minuten en kost ¥4.160; vanuit Hakodate twee uur en vijftien minuten voor ¥6.500. Lokale bussen, die elk half uur vertrekken vanaf het voorplein van het station, leggen de laatste zes kilometer naar het onsendorp in twintig minuten af.

Voor reizigers met een beperkt budget zijn langeafstandsbussen een goede optie. De Hokkaido Chūō Bus en de Dōnan Bus rijden rechtstreeks van de centrale terminals van Sapporo naar Noboribetsu. De eerste bus brengt passagiers naar een halte ongeveer 350 meter ten noordwesten van het station; de tweede bus zet reizigers af bij twee haltes in de onsenwijk. De tarieven variëren tussen ¥1.000 en ¥2.000, afhankelijk van de zitplaatsklasse, en de reis duurt ongeveer twee uur over de weg.

Eenmaal ter plaatse vinden bezoekers veel op loopafstand. De kern van de onsen is gegroepeerd rond één straat, de ryokan aan de voorkant komt uit op wandelpaden met lantaarns. Hell Valley ligt op een kwartier lopen naar het westen, hoewel winterse sneeuw sommige paden tot laat in de lente onbegaanbaar kan maken. Draag het hele jaar door goed schoeisel: zelfs in de zomer kunnen paden glad worden door mist en minerale resten.

Noboribetsu getuigt van een evenwicht tussen elementaire kracht en menselijke verbeelding. De vulkanische wortels zijn zichtbaar in elke stomende bron en in elke met mineralen besmeurde rots. Het Ainu-erfgoed leeft voort in de plaatsnamen en in de wetenschap dat water, steen en bos met elkaar verweven zijn op manieren die zich moeilijk laten vertalen. Toch is het ook een bestemming die gevormd is door gastvrijheid: herbergen die jaarlijks duizenden mensen ontvangen, thematische parken die ontworpen zijn om te entertainen, en een infrastructuur die uitnodigt tot verkenning zonder het landschap te ontdoen van zijn natuurlijke schoonheid.

De stad heeft misschien een bescheiden bevolking, maar het aanbod is divers: een rustpunt met bronwater, een buitenaardse vallei, ontmoetingen met wilde dieren, een kasteelachtig aquarium en een theatrale ode aan het vroegmoderne Japan. Door deze elementen biedt Noboribetsu zowel de ruigheid van vulkanisch terrein als de verfijning van zorgvuldig ontworpen ervaringen. Het herinnert ons eraan dat zelfs in een tijdperk van wereldwijd reizen er nog steeds een kracht schuilt in plaatsen die worden gekenmerkt door een specifieke geologie en geschiedenis – en dat de eenvoudigste elementen, aarde en water, katalysatoren kunnen worden voor menselijke verbinding.