Nagoya

Nagoya neemt een positie in het hart van het Japanse hoofdeiland Honshu in, zowel geografisch als economisch. Met een bevolking van bijna 2,3 miljoen in de stad zelf in 2020 en meer dan 10 miljoen in het uitgestrekte grootstedelijke gebied Chūkyō, staat de stad op de vierde plaats van de Japanse steden en op de derde plaats van de stedelijke regio's. De naam, historisch geschreven als 那古野 of 名護屋 en mogelijk afgeleid van het adjectief nagoyaka ("rust"), verwijst naar een karakter dat wordt gekenmerkt door zowel sereniteit als bedrijvigheid. Vanuit haar oorsprong op de vruchtbare Nōbi-vlakte ten noorden van de Ise-baai, heeft Nagoya zich ontwikkeld tot een vitaal knooppunt van transport, handel en cultuur.

In 1610 verplaatste Tokugawa Ieyasu – zelf een sleutelfiguur in de eenwording van Japan – de hoofdstad van de provincie Owari van Kiyosu naar Nagoya. De bouw van het kasteel van Nagoya begon kort daarna. De stenen muren en teerzwarte daken bevestigden het gezag van het nieuw opgerichte domein. Plateaus van bescheiden hoogte werden gekozen om overstromingen te voorkomen, terwijl de rivieren Kiso en Shōnai – en het door de mens aangelegde Hori-kanaal, dat in datzelfde jaar werd voltooid – de kasteelstad met markten in de wijde omtrek verbonden. De imposante donjon van het kasteel, tegenwoordig versierd met gouden karperornamenten (金の鯱, kin no shachihoko), werd zowel een symbool van feodale macht als, eeuwen later, een baken voor burgers die de stad herbouwden.

Onder het patronaat van de Owari-tak van de Tokugawa-clan, met name tijdens de periode van de zevende heer, Tokugawa Muneharu, bevorderde Nagoya drama, poëzie en beeldende kunst. Kooplieden steunden nieuwe scholen in keramiek, textielverven en lakwerk, terwijl acteurs en toneelschrijvers een dankbaar publiek vonden in de pleziervertrekken van de kasteelstad. Hoewel veel van deze vroege architectuur bezweek onder de branden en luchtaanvallen van de Pacific War, blijft het culturele DNA dat in die eeuwen werd vastgelegd de identiteit van Nagoya vormen.

De Meiji-restauratie bracht spoorwegen, stoomschepen en fabrieken. Horloges, fietsen en naaimachines behoorden tot Nagoya's eerste exportproducten. Aan het begin van de 20e eeuw verwerkten de fabrieken speciaal staal, keramiek en chemicaliën, en leverden de scheepswerven schepen die alle oceanen konden bevaren. De vestiging van zware industrieën – auto's, vliegtuigen en petrochemie – verankerde Nagoya verder als een industriële motor. Maar met de economische voorspoed kwam ook de kwetsbaarheid: de stad doorstond verwoestende luchtaanvallen in 1945, die een groot deel van de stadskern en de industriegebieden verwoestten.

De wederopbouw na de oorlog verliep snel. In 1934 had Nagoya al een miljoen inwoners; in december 2010 telde de stad ongeveer 2,26 miljoen inwoners, met meer dan een miljoen huishoudens. De stad heeft een oppervlakte van 326,45 km² en is nog steeds een van de dichtstbevolkte delen van Japan, maar de transportverbindingen – met name de Tōkaidō Shinkansen tussen Tokio en Osaka – hebben gezorgd voor een gestage stroom van mensen en handel.

Tegenwoordig herbergt Nagoya hoofdkantoren en belangrijke vestigingen van internationale ondernemingen: Toyota's luxemerk Lexus, onderdelenleveranciers zoals Denso en Aisin Seiki, en precisiefabrikanten zoals NGK-bougies en Nippon Sharyo-spoorwegmaterieel. Brother Industries, Ibanez-gitaren en Toyota Tsusho hebben hier hun wortels. De haven van Nagoya, de drukste zeehaven van Japan, kanaliseert export wereldwijd, terwijl de Nagoya Stock Exchange de financiële sector van de stad ondersteunt. Onderzoek en onderwijs floreren aan de Universiteit van Nagoya, het Nagoya Institute of Technology en de Nagoya City University, en trekken wetenschappers aan uit vakgebieden variërend van moleculaire biologie tot robotica.

Het vliegverkeer vindt voornamelijk plaats op Chubu Centrair International Airport, gebouwd op gewonnen land en zowel binnenlandse als internationale vluchten afhandelend. Het oudere vliegveld van Nagoya (Komaki Airport) wordt gebruikt voor de algemene luchtvaart en huisvest het knooppunt van Fuji Dream Airlines. Het treinverkeer concentreert zich rond station Nagoya, naar verluidt 's werelds grootste qua vloeroppervlakte, waar de Shinkansen-lijnen van JR Central samenkomen met de regionale spoorwegmaatschappijen Meitetsu en Kintetsu.

Gelegen op de Nobivlakte, rusten de lage plateaus van Nagoya boven overstromingsgevoelige rivierbeddingen. De Kiso-rivier loopt langs de westgrens en de Shōnai stroomt vanuit het noordoosten de baai in. De Tempaku-rivier slingert door de oostelijke buitenwijken alvorens naar het westen af ​​te buigen. Er heerst een vochtig subtropisch klimaat: de zomers zijn heet, vochtig en natter dan de winters, die koel maar zelden streng blijven. De regenval is verspreid over het jaar, wat de vlakte zijn befaamde vruchtbaarheid verleent.

Tot de oudste instellingen van Nagoya behoort de Atsuta-schrijn, die naar verluidt het keizerlijke Kusanagi-zwaard herbergt, een van de drie regalia van Japan, hoewel alleen priesters en de keizer er een glimp van mogen opvangen. Het heiligdomterrein omvat zo'n 4400 artefacten en organiseert jaarlijks zo'n 70 festivals. Kasteel Nagoya, na de Tweede Wereldoorlog in beton herbouwd en momenteel een zorgvuldige restauratie van het hout, biedt nog steeds een museum in de hoofdtoren en het onlangs herbouwde Honmaru-paleis, een toonbeeld van feodale Shoin-zukuri-architectuur.

Stedelijke groene ruimtes bieden verlichting te midden van het beton. Het Hisaya-Ōdori Park doorsnijdt de centrale wijk Sakae, met fonteinen, schaduwrijke promenades en de eeuwenoude Nagoya TV-toren – een 180 meter hoge vakwerkconstructie waarvan het balkon uitkijkt over de stedelijke uitbreiding. In het oosten combineren de dierentuin en de botanische tuinen van Higashiyama dierenverblijven met aangelegde tuinen, terwijl de Shirotorituin bij Atsuta klassieke wandelpaden biedt rond vijvers en theehuizen.

De musea van Nagoya bestrijken verschillende tijdperken en disciplines. Het Tokugawa Kunstmuseum en de aangrenzende Japanse tuin bewaren schatten van de Owari Tokugawa, waaronder de nationale schatrollen van Het Verhaal van Genji. Het Honmaru Paleis op het kasteelterrein vertelt de lokale geschiedenis aan de hand van meeslepende tentoonstellingen. In het Toyota Commemorative Museum of Industry and Technology – gehuisvest in de oorspronkelijke weeffabriek van het bedrijf uit de jaren 1920 – kunnen bezoekers de overgang van textielmachines naar moderne auto's aanschouwen, compleet met interactieve tentoonstellingen voor jonge geesten.

Treinliefhebbers gaan naar het SCMaglev and Railway Park, dat in 2011 onder JR Central werd geopend, om prototypes van de Shinkansen te bekijken. Voor beeldende kunst exposeren het Aichi Arts Center en het Nagoya City Art Museum naoorlogse prenten naast impressionistische en expressionistische werken. Porselein en de geschiedenis van porselein komen samen in de Noritake Garden, en het Mandolin Melodies Museum viert de niche-aantrekkingskracht van het instrument. Kleinere locaties, van het Noh Theatre tot het Money Museum en de tentoonstellingen van de Bank of Tokyo-Mitsubishi UFJ, behandelen gespecialiseerde thema's.

Nagoya organiseert een scala aan jaarlijkse evenementen die zowel traditie als hedendaags enthousiasme weerspiegelen. Half juli vindt het Nagoya Grand Sumo Tournament plaats in het Aichi Prefectural Gymnasium, waar rikishi's met elkaar botsen onder een open dak. De Ōsu Shopping Arcade, met de Ōsu Kannon Tempel als middelpunt, organiseert tweemaandelijkse vlooienmarkten naast een voetgangersbazaar met speciaalzaken, cafés en elektronicakraampjes. Op zomeravonden dansen mensen met lantaarns tijdens het Castle Summer Night Festival, terwijl het Osu Summer Festival de straten opvrolijkt met Braziliaanse sambaparades en cosplay-optochten. Elk jaar in augustus vormt Oasis 21 in Sakae het podium voor de World Cosplay Summit, waar animeliefhebbers van over de hele wereld samenkomen.

Op rustigere dagen nemen inwoners en bezoekers de goud-witte Me-Guru-bus om in en uit te stappen bij bezienswaardigheden, of om wijken zoals Fujigaoka te verkennen, beroemd om zijn kersenbloesems in de lente, en het nabijgelegen terrein van de Wereldtentoonstelling, bereikbaar via de Linimo-trein met lineaire motor. De stad zal in 2026 opnieuw internationaal in de schijnwerpers staan ​​als derde Japanse gastheer van de Aziatische Spelen.

Het architectonische erfgoed van Nagoya reikt verder dan kastelen en heiligdommen. Het Culturele Pad, aangelegd in de jaren 80 tussen het Tokugawa Kunstmuseum en het Kasteel van Nagoya, bewaart woningen uit het Meiji- en Taishō-tijdperk, zoals het voormalige huis van Sasuke Toyoda en het Futaba Museum. De Yōki‑sō villa, gebouwd tijdens Taishō voor een erfgenaam van Matsuzakaya, combineert woonvertrekken met wandeltuinen nabij de Nittai‑ji Tempel, een zeldzaam, niet-confessioneel heiligdom waar de Thaise koninklijke gift van Boeddha-relikwieën bewaard wordt.

De filmgeschiedenis kruist de skyline van de stad: de eerste Godzilla-film ging hier in oktober 1954 in première en Nagoya Castle verscheen in latere kaiju-films. Christopher Lamberts The Hunted (1995) en Mr. Baseball (1992) gebruikten Hollywoodcamera's, terwijl Hayao Miyazaki's The Wind Rises de wereld van Mitsubishi Zero-ingenieur Jiro Horikoshi uit de jaren 20 en 30 opnieuw betrad en een tijdperk vastlegde waarin de hangars van Nagoya bruisten van de vliegtuigbouw.

De historische lagen van Nagoya – feodaal bolwerk, industriële kolos, culturele smeltkroes – hebben een stad gesmeed die zowel assertief als bedachtzaam is. Ze combineert het dagelijkse ritme van forenzen in glazen torens met de aanhoudende geur van wierook bij de koivijvers van Shirotori, het gebrul van sumoworstelaars met de stilte van een theeceremoniehuis. Terwijl de stad zich opmaakt voor de Aziatische Spelen en de restauratie van het kasteel voortzet, blijft Nagoya een plek waar verleden en heden in stille kracht samenkomen, waar elke rivieroever, museumgalerij en winkelstraat een verhaal van vernieuwing en uithoudingsvermogen vertelt.