Hakone

Hakone, gelegen te midden van de beboste hellingen van de westelijke prefectuur Kanagawa, beslaat ongeveer 92,82 vierkante kilometer terrein, gevormd door vulkanische activiteit en bergpassen. Op 1 oktober 2023 telde de stad 10.965 inwoners, een bescheiden aantal in vergelijking met naburige stedelijke centra, maar voldoende om een ​​gemeenschap te onderhouden die traditie, toerisme en natuurlijke pracht in evenwicht houdt. Het grootste deel van de stad ligt in het Nationaal Park Fuji-Hakone-Izu, met het Ashi-meer in het hart en de toppen van de Hakone-berg als omtrek. De geologische rusteloosheid, het klimaat en de menselijke geschiedenis van de regio maken Hakone zowel een toevluchtsoord als een kruispunt, waar warmwaterbronnen, schilderachtige vergezichten en eeuwenoude routes samenkomen.

Hakone ligt aan de oostkant van de historische Hakonepas, een route die Kantō eeuwenlang scheidde van de provincies in het westen. De hoogteverschillen variëren van de oever van het Ashimeer – gevormd in de caldera van een lang slapende vulkaan – tot de bergkammen die hoger zijn dan 1000 meter. Het vochtige subtropische klimaat van de stad zorgt voor warme zomers, met gemiddelde maxima rond de 24,0 °C in augustus, en koele winters, waarbij de temperaturen in januari dalen tot ongeveer 2,9 °C, met zelden meer dan een lichte sneeuwlaag. De jaarlijkse neerslag bedraagt ​​gemiddeld 2221 mm, waarvan de grootste hoeveelheid in september valt, wanneer moessonregens bergbeken doen zwellen en het bladerdak van het bos in mist hullen. Deze regenval onderhoudt watervallen, wetlands en de groene mostuintjes waar Hakone bekend om staat.

Documentaire sporen van Hakone strekken zich uit tot kronieken uit de Heian-periode, waarin de Hakone Gongen-tempel wordt genoemd. Gelegen op hellingen met uitzicht op het Ashimeer, was dit shintoïstische heiligdom getuige van een keerpunt in de 12e eeuw: na de nederlaag bij Ishibashiyama in 1180 bad Minamoto no Yoritomo hier, op zoek naar goddelijke gunsten tegen zijn rivalen. In het onrustige Sengoku-tijdperk ging het gezag over de provincie Sagami – en daarmee Hakone – over in handen van de latere Hojo van Odawara. Hun macht over de regio benadrukte zowel het strategische belang als de natuurlijke rijkdommen ervan.

Met de vestiging van het Tokugawa-shogunaat werd de Tōkaidō-snelweg de belangrijkste verbindingsweg tussen Edo (het huidige Tokio) en Kyoto. Hakone-juku werd het tiende poststation langs deze route, waar alle reizigers moesten stoppen bij de Hakone sekisho, de controlepost van het shogunaat. Hier controleerden ambtenaren reisvergunningen, inspecteerden ze bagage en handhaafden ze strenge regels voor het vervoer van vrouwen en wapens. De imposante barrières en redoutes getuigen van de zorgen over veiligheid en interne orde uit de Edo-periode. Hoewel de fysieke controlepost niet meer in zijn oorspronkelijke vorm bestaat, is de erfenis ervan bewaard gebleven in gereconstrueerde poorten en informatieve displays die getuigen van een vervlogen tijdperk van gedwongen doorgang.

Na de val van het shogunaat in 1868 maakte Hakone kortstondig deel uit van de prefectuur Ashigara, alvorens het in augustus 1876 werd opgenomen in het district Ashigarashimo van de prefectuur Kanagawa. In 1889 verkreeg Hakone officieel de status van stad. In diezelfde periode stichtte de Imperial Household Agency een zomervilla aan de oevers van het Ashimeer, een bewijs van de aantrekkingskracht van het gebied als toevluchtsoord voor de zomerhitte van Tokio. Rijke Japanners, diplomaten en buitenlandse inwoners van de nederzetting Yokohama volgden al snel hun voorbeeld en bouwden villa's en tuinen die de koele berglucht en therapeutische warmwaterbronnen benutten.

Warmwaterbronnen – of onsen – vormen de hoeksteen van de economie van Hakone. Tientallen ryokan (herbergen) en openbare badhuizen trekken zowel binnenlandse als internationale bezoekers die graag baden in mineraalrijk water dat bekend staat om zijn verlichting van spierspanning, vermoeidheid en tal van andere kwalen. Een van de meer gerenommeerde etablissementen is Tenzan Tōjigō, een uitgestrekt complex vlakbij Hakone-Yumoto met diverse binnen- en buitenbaden, sauna's en zelfs een shuttlebus vanaf het station. Voor wie op zoek is naar een meer speelse ervaring, biedt het Yunessun-complex in Ninotaira naast traditionele onsenbaden ook nieuwe baden – koffie-, sake- en wijnbaden.

Achter de bronnen biedt het landschap van Hakone vulkanische schouwspelen bij Ōwakudani. De "Grote Kokende Vallei", bereikbaar met een kabelbaan vanaf station Sounzan, stoot nog steeds pluimen zwavelgas en gloeiendhete stoom uit. Bezoekers volgen vlonders boven borrelende bronnen en proeven eieren die in het thermale water zijn gekookt – naar verluidt verlengt het leven met elke hap met schelpvlekken.

De natuurlijke schoonheid van de regio gaat gepaard met een verrassende concentratie van kunstmusea. Het Openluchtmuseum van Hakone, opgericht in 1969, presenteert sculpturen te midden van glooiende gazons en open plekken in het bos, afgewisseld met een speciaal Picassopaviljoen. Vlakbij huisvest het Pola Kunstmuseum zo'n 10.000 werken – van impressionistische doeken van Monet en Renoir tot Japans keramiek en modern glaswerk – verzameld gedurende vier decennia door de cosmeticafamilie Pola. Kleinere instellingen, zoals het Fotografiemuseum van Hakone en het met mostuinen versierde Hakone Kunstmuseum, zorgen voor een verdere diversificatie van het culturele landschap.

Ook traditioneel handwerk is nog steeds aanwezig: yosegi, het mozaïekachtige houtmarqueterie dat in het nabijgelegen Odawara wordt geproduceerd, is terug te vinden in decoratieve dozen en kasten en creëert een tastbare verbinding tussen verleden en heden.

Met Nieuwjaar herleeft de Hakone Ekiden-hardloopwedstrijd een eeuwenoude traditie van koeriersachtige uithoudingswedstrijden. Studententeams vertrekken op 2 januari vanuit Tokio, leggen het 107,5 kilometer lange parcours heen en terug af en keren de volgende ochtend terug naar de hoofdstad. Het evenement boeit miljoenen televisiekijkers en geeft nieuwe energie aan de stille wegen waar ooit samoeraiboodschappers liepen. In de lente en herfst verzamelen toeschouwers zich aan de oevers van het Ashi-meer en in de mostuintjes om respectievelijk kersenbloesems en Miscanthus sinensis (susuki) te bewonderen. Golfers nemen elk jaar in november deel aan het JLPGA CAT Ladies-toernooi, een evenement dat de sportieve reputatie van Hakone verder onderstreept.

Literaire figuren en politieke leiders hebben hier al lang hun toevlucht gezocht. Het legendarische Fujiya Hotel in Miyanoshita, geopend in 1878, bood onderdak aan gasten variërend van Yosano Akiko tot toekomstige wereldleiders. De met hout beklede gangen weergalmden van de rustige gesprekken uit de Meiji- en Taishō-tijd.

In de afgelopen decennia heeft Hakone een cultstatus verworven onder animeliefhebbers. Het landschap van de stad, van in mist gehulde dennenbomen tot torii aan het meer, diende als inspiratie voor de setting van "Neon Genesis Evangelion", waarin de straten transformeren tot de vestingstad Tokio-3. De Anime Tourism Association erkende Hakone in 2017 als een van de 88 bedevaartsoorden voor 2018, en lokale bedrijven hebben deze niche sindsdien omarmd door bussen, musea en winkelpuien te decoreren ter ere van de laatste films uit de serie. Dergelijke initiatieven illustreren hoe een plek doordrenkt van millennia aan geschiedenis zich ook kan aanpassen aan de stromingen van de hedendaagse cultuur.

Hoewel Hakone slechts twee uur rijden van Tokio is, vereist het een zekere mate van logistieke planning. Vanaf luchthaven Haneda vertrekken er twee keer per dag rechtstreekse bussen naar Hakone-Yumoto vanaf de internationale terminal. De reis duurt ongeveer twee uur en kost ¥2.000. Reizigers die in Narita uitstappen, moeten rekenen op twee tot vier uur reistijd, vaak via Shinjuku met de Narita Express of de snelwegbussen.

De trein blijft de meest veelzijdige optie. De Kodama-diensten van de Tōkaidō Shinkansen verbinden Tokio en Odawara in minder dan een uur; vanuit Odawara brengt de steile Hakone-Tozan-lijn passagiers naar Hakone-Yumoto. De Romancecar limited-express-treinen van de Odakyu-spoorweg vanuit Shinjuku bieden eveneens een reis van een uur en kosten ¥2.330. Eenmaal in de vallei verbindt een netwerk van bergtreinen, kabelbanen, kabelbanen, rondvaartboten en bussen warmwaterbronnen, musea en wandelpaden. De meeste bezoekers kiezen voor de Odakyu Hakone Free Pass, die – afhankelijk van de vertrekplaats – onbeperkt reizen met deze vervoersmiddelen gedurende twee of drie dagen biedt en kortingen geeft bij attracties en hotels.

Naast de reguliere dienstregeling nodigt een netwerk van wandelpaden uit tot een verkenning te voet. Wandelingen van Togendai naar Ōwakudani en verder naar de berg Komagatake lopen over kale bergkammen en met cederhout begroeide dalen, en eindigen bij een kabelbaan die dagwandelaars terugbrengt naar de oever van het meer. Stevige schoenen maken de verschillende moeilijkheidsgraden gemakkelijker, maar de paden blijven toegankelijk voor de meeste wandelaars met een goede gezondheid.

Culinaire tradities leggen de nadruk op seizoensgebonden producten en ingrediënten uit de bergen. Sobanoedels, gemaakt van het ongerepte bronwater van Hakone, staan ​​prominent op de menukaarten in de stad – geserveerd met dipsaus in de warme maanden of in dampende bouillon wanneer de winterkou toeslaat. Bijgerechten zoals tempuragroenten en zelfgemaakte tofu getuigen van een eenvoud die de kwaliteit van de ingrediënten boven een uitgebreide bereiding stelt.

In Hakone zijn de pulsen van de aarde en de geschiedenis nog steeds voelbaar. Stoomgaten ademen hun zwavelige adem uit, stenen torii markeren heiligdommen die meer dan een millennium geleden zijn aangelegd, en bezoekers uit de 21e eeuw treden in de voetsporen van shogun-afgezanten en samoeraikoeriers. Maar de stad omarmt ook moderne vrijetijdsbesteding, van kunstinstallaties verspreid in cederbossen tot feestelijke busversieringen voor een geliefde animefranchise. Deze co-existentie van verleden en heden, natuur en ambacht, ritueel en recreatie definieert Hakone's blijvende aantrekkingskracht – een plek waar het landschap zelf tot leven komt met herinneringen en mogelijkheden.