Muharraq ligt op het Bahreinse eiland Muharraq, verbonden door een 2,5 kilometer lange verhoogde weg met de hoofdstad Manama. Ooit de hoofdstad van Bahrein (tot 1932), is Muharraq tegenwoordig een stad met smalle straatjes en historische wijken met ongeveer 263.000 inwoners. De internationale luchthaven van Bahrein ligt aan de noordkust en het eiland voelt zowel insulair als kosmopolitisch aan: via een smalle inham pendelen veel inwoners dagelijks naar de zakenwijken van Manama, terwijl het hoofdkantoor van Gulf Air en andere agentschappen hier gevestigd zijn. In de winter voert een oostenwind de zilte geur van de zee en de rook van wierook uit de huizen van de inwoners mee, wat eraan herinnert dat Muharraq, hoewel het op een steenworp afstand van de wolkenkrabbers van Manama ligt, een ouder Arabisch karakter heeft behouden.
Archeologische vondsten suggereren dat Muharraq deel uitmaakte van de Dilmun-beschaving uit de bronstijd, een vroege handelsstaat in de Golf. Klassieke geografen stelden Bahrein later gelijk aan Tylos of "Arwad" en beschouwden het als de mythische bakermat van Fenicië. Nadat de Achaemenidische Perzen zich terugtrokken, kwam Muharraq onder hellenistische (Seleuciden) invloed en vestigde zich hier een heidense cultus van de ossengod Awal.
Tegen de 5e eeuw na Christus was de stad een bloeiend centrum van het nestoriaanse christendom geworden – zozeer zelfs dat lokale plaatsnamen de herinnering levend houden. (Het dorp Al-Dair betekent letterlijk "het klooster" en Qalali betekent "monniksklooster".) Toen de Portugezen in 1521 Bahrein veroverden en vervolgens in 1602 de Perzen, bleef Muharraq de belangrijkste haven en nederzetting van het eiland.
Uiteindelijk kwam Muharraq in 1783, samen met de rest van Bahrein, onder het bewind van sjeik Isa bin Ali Al Khalifa. Gedurende de 19e eeuw diende Muharraq als paleisstad voor de sjeiks van Al Khalifah; sjeik Isa (regeerde van 1869 tot 1932) bouwde het grote huis met binnenplaats dat nog steeds zijn naam draagt. Met de ontdekking van olie in de 20e eeuw groeide Manama snel, maar Muharraq verloor nooit de sfeer van een bewoonde, traditionele stad.
De geloofslagen in het verleden van Muharraq zijn voelbaar. Afgezien van de Nestoriaanse christenen uit de late oudheid is het moderne religieuze landschap van Muharraq overwegend islamitisch. Men kan nog steeds vroege moskeeën en soefi-heiligdommen bezoeken die verscholen liggen in steegjes (de wijken die bekend staan als Fareej). Het oude Muharraqi-dialect en de lokale gebruiken weerspiegelen de wortels van bedoeïenen die zeevarend werden. Dorpen zoals Al-Dair (waar archeologen een kerk uit het Byzantijnse tijdperk onder de huidige moskee vonden) en Qalali weerspiegelen letterlijk het Griekse en Syrische verleden: hun namen zijn overblijfselen uit het christelijke tijdperk. Nadat de Al-Khalifah de macht had overgenomen, vestigden soennitische Arabische stammen zich hier (een contrast met de sjiitische wijken in centraal Manama). De statige huizen met windtorens van rijke families werden vaak gebouwd rond privé-binnenplaatsen en moskeeën. Kortom, Muharraq draagt zijn religieuze geschiedenis stilletjes, in de dorpsnamen en de architectuur van de gemeenschapsmoskeeën, in plaats van in grote monumenten.
Langs de zeewering van Muharraq en in de oude stad loopt een wandelpad dat bekend staat als de Parelroute. Deze route verbindt 17 gerestaureerde koopmanshuizen, oude winkels en pakhuizen die ooit toebehoorden aan parelhandelaren. In 2012 werd deze wijk door UNESCO uitgeroepen tot "Parelroute, getuigenis van een eilandeconomie". Het Werelderfgoed omvat het zuidelijke fort Bu Maher (Abu Mahir) en drie oesterbanken voor de kust. De route (Masar al-Lulu in het Arabisch) is ongeveer 3,5 km lang en leidt bezoekers langs eerbiedwaardige drempels naar de haven. Het hoogtepunt van de route is het fort Bu Maher in Halat Bu Maher. Dit bescheiden kustfort, gebouwd in 1840, waakte ooit over boten die naar de parelbanken voeren; tegenwoordig omlijst het het geluid van de zee aan het einde van de route.
Als u oostwaarts de Parelroute volgt, komt u bij de beroemdste gerestaureerde huizen van Muharraq. Het Siyadi Huis (Bayt Siyadi) is een van de eerste stops. Het werd eind 19e eeuw gebouwd door de familie Siyadi – een dynastie van parelhandelaren. Het complex omvat een privémoskee (een van de oudste die nog steeds in gebruik is) en een majlis (gastenontvangstruimte), allemaal rond een binnenplaats. Vlakbij staat het Sjeik Isa bin Ali Huis, het voormalige paleis van de heersende sjeik (gebouwd in 1869-1870). De eenvoudige witte buitenkant verbergt een labyrint van vier binnenplaatsen en kamers, verbonden door smalle steegjes. De meest opvallende kenmerken van het huis zijn de hoge windtorens (badgirs), die ooit een verkoelende bries naar beneden lokten in de gangen eronder. Het huis van Sheikh Isa is gerestaureerd naar de staat uit de 19e eeuw en biedt een intiem inkijkje in het koninklijke leven. De rijen puntige bogen en het traliewerk weerspiegelen de typische islamitische architectuur van de Golfregio.
Zelfs in deze huizen voel je hoe de bouwers van Muharraq met licht en lucht werkten. In het huis van Sheikh Isa speelt het zonlicht over het bleke pleisterwerk en het houten traliewerk. De tandwielachtige assen van de windtorens steken boven de platte daken uit, terwijl schaduwrijke portieken een koele centrale binnenplaats omringen. Elke gebeeldhouwde deur en kraagsteenhoek getuigt van een tijd vóór moderne airconditioning. Verderop bewaakt het Arad Fort de haveningang. Deze compacte vesting dateert uit de 15e eeuw en stond ooit op een klein eiland; tegenwoordig is het volledig verbonden met het eiland Muharraq. De robuuste muren en torens – voorbeelden van traditioneel islamitisch militair ontwerp – zijn uitgebreid gerestaureerd en zelfs 's nachts verlicht om hun kantelen te accentueren.
Niet ver daarvandaan aan de overkant van het water staat het Bu Maher Fort (het zogenaamde Abu Mahir Fort). Het heeft een rechthoekige plattegrond met vier ronde hoektorens en werd in 1840 gebouwd door Abdullah bin Ahmed Al Khalifa als tweede bewaker van het Arad Fort. Hoewel het in 1868 gedeeltelijk verwoest werd door een conflict, werd het later herbouwd en uiteindelijk opgenomen in de Parelroute. Bu Maher is nu een museumachtige ruïne. Vlak ernaast liggen de houten caiques en dhows aan de kust – een herinnering dat deze forten ooit een heel ander zeelandschap met zeilende parelboten domineerden dan met veerboten en jetski's.
Tussen forten en moskeeën herbergt Muharraq ook musea die privé-erfgoed bewaren. Het Bin Matar Huis was de majlis van Salman Hussein Bin Matar, een van de meest vooraanstaande parelhandelaren van het eiland. Gebouwd in 1905 met traditionele materialen (palmstammen, zeesteen en gips), ging het huis bijna verloren door herontwikkeling. In 2009 werd het heropend als Parelmuseum, na een restauratie door een culturele stichting. Binnen zijn de ruw gehouwen balken en windtorens intact, en tentoonstellingen geven uitleg over de mechanismen van het parelduiken en Bahreinse overlevering. Vlakbij herdenkt het Abdulla Al Zayed Press Heritage House een ander aspect van de lokale geschiedenis: het was het huis van de man die Bahrein's eerste wekelijkse krant oprichtte. Het Zayed Huis, gerestaureerd in 2003, bevat nu vintage drukpersen, foto's en kranten, waarmee het verhaal van Muharraq's vrije pers onder het bewind van Al Khalifah wordt bewaard.
Een andere culturele bezienswaardigheid is het Rashid Al-Oraifi Museum, een kleine kunstgalerie gevestigd in wat ooit het huis van de familie Oraifi was. Architectonisch gezien heeft het huis moderne accenten, maar binnen worden de schilderijen tentoongesteld van Rashid Al-Oraifi, een lokale kunstenaar die zich liet inspireren door archeologie uit het Dilmun-tijdperk en Bahreinse tradities. De luchtige binnenplaats en de glanzend witte kozijnen van het museum geven het gevoel dat het een product is van het hedendaagse Muharraq, een eerbetoon aan de band tussen het oude verleden van het eiland en de levende kunsten.
Het hart van het oude Muharraq is de soek en de omliggende buurtwinkels. Tegen het einde van de middag komen de soekstraatjes tot leven met de geuren van specerijen, wierook en snoep. Hoewel bescheiden van formaat, staat de soek van Muharraq bekend om zijn halwa- of snoepwinkels. Halwa is hier niet te vergelijken met westers snoep; het is een dikke, kleverige pudding die in enorme koperen ketels wordt gekookt door gespecialiseerde halwachi-bakkers. Rozenwater, kardemom en saffraandraadjes worden door het sudderende suikermengsel geroerd, en wanneer het wordt afgekoeld, wordt het rijkelijk bestrooid met amandelen, pistachenoten of walnoten. Warme halwa smaakt intens zoet, en verkopers bieden voorbijgangers vaak een klein stukje (taʿam genaamd) op een dienblad aan. Klanten staan in de rij om zakjes te kopen, en één lokale halwawinkel – Hussein Mohamed Showaiter Sweets – staat bekend om zijn eeuwenoude recepten. Naast snoepgoed vindt u in de souk ook winkels van wevers, koperbewerkers en goudsmeden. Maar het is toch het spektakel van het maken van de halwa dat het meest in het geheugen blijft hangen.
Buiten het toeristische circuit leeft de identiteit van Muharraq voort in de gewone buurten. De stad is traditioneel verdeeld in fareej (uitgesproken als "firjan"), compacte wijken die vaak rond een gemeenschappelijke moskee draaien. De oudste is Fareej Al Bin Ali, gesticht in de 17e eeuw door leden van de soennitische Al Bin Ali-stam. Zelfs vandaag de dag zijn de meeste fareej van Muharraq nog steeds soennitische gemeenschappen. (Dit is een opvallend contrast met de soeks en steegjes van Manama, waar de sjiitische meerderheid woont, aan de overkant van de dijk.) In elke fareej kennen families elkaar, en hun kleine moskeeën en vergaderzalen dienen nog steeds als sociale knooppunten. Wie door deze straten loopt, kan een glimp opvangen van traditionele Bahreinse huizen (lange, gelijkvloerse huizen met lage daken) die al generaties lang in familiebezit zijn. In de hoeken van de stad is er een levendige sfeer van gepraat: ouderen die thee drinken bij de moskee, kinderen die een bal trappen in een steegje, winkeliers die op de stoep staan te kletsen. Deze alledaagse taferelen geven Muharraq een warme, doorleefde sfeer: de geschiedenis ligt hier niet achter glas, maar wordt door de mensen met zich meegedragen.
Het culturele leven van Muharraq strekt zich uit tot muziek en sport. Het bracht Bahreins beroemdste moderne muzikant voort: Ali Bahar, gitarist-zanger van de band Al Ekhwa, geboren en getogen in Muharraq. Bahar (bijgenaamd de "Koning van Dilmun") combineerde traditionele Golfmelodieën met rockritmes, en zijn liedjes zijn nog steeds populair in Bahrein en de Golfregio. Het eiland eert ook oudere muzikale wortels: vlakbij de markt herdenkt het kleine Mohamed bin Fares Museum een bekende oedspeler en componist die zich specialiseerde in urban folkmuziek (Al-Sout). Binnen vindt u zijn oude platen, instrumenten en persoonlijke souvenirs – een bewijs van de Muharraqi-achtige invloed van de Bahreinse muziek.
In de sportwereld is Muharraq Club een begrip. Opgericht in 1928, is het Bahreins oudste en meest succesvolle voetbalteam. Roodgeklede supporters verzamelen zich vaak op zaterdagmiddag in een eenvoudig stadion op het eiland om een team aan te moedigen dat naar de stad vernoemd is. Clubvlaggen wapperen op de daken van de stad en zelfs in sommige smalle steegjes en winkelpuien prijkt het clubembleem. In Muharraq evenaart de trots op dit lokale team de trots op elk historisch monument – voor veel families is het kijken naar een wedstrijd van Muharraq Club net zo'n traditie als een parelduikverhaal uit de oudheid.
Ondanks het rijke verleden is Muharraq niet in de tijd blijven stilstaan. De straten gonzen nu van de scooters en rijen geparkeerde auto's, en de traditionele huizen van riet en gips staan naast moderne betonnen huizen. Bahrein International Airport (de enige commerciële luchthaven van het koninkrijk) ligt net ten noorden van de stad, voorbij Arad Fort. Vluchten komen en gaan dag en nacht, waardoor de skyline van Muharraq af en toe een condensstrepen van straalvliegtuigen door de wolken snijdt. Vlakbij staat het hoofdkantoor van Gulf Air, dat symbool staat voor de brug die het eiland vormt tussen het lokale leven en de wereldreis.
Aan de ene kant van de stad kijken de kantoortorens van Gulf Air uit over rustige straatjes met oude huizen. Aan de andere kant, voorbij het Bu Maher Fort, gaat het werk door zoals het al eeuwenlang gebeurt: op de traditionele dhowwerf van Muharraq bouwen bekwame timmerlieden nog steeds houten zeilboten met de hand. Dit is de laatste actieve dhowwerf in Bahrein, verscholen achter een modern hek bij de vissershaven. Daar roepen de ruwe geur van teakhout en het kraken van de voegen in een nieuwe dhow in aanbouw het maritieme erfgoed van Muharraq op. In zekere zin dragen de gezangachtige kreten en de gespannen schouders van de scheepsbouwers de geest van de parelduikers van weleer met zich mee.
Bezoekers die vandaag de dag door deze straten lopen, kunnen het gevoel hebben dat het oude en nieuwe leven van Muharraq op natuurlijke wijze naast elkaar bestaan. Het licht van de late namiddag valt goudkleurig over een windmolen; vlakbij is het onophoudelijke gesis van het verkeer te horen. Een voorbijganger in traditionele kledij zou een jongeman met een baseballpet salaam kunnen wensen. Het kenmerk van de stad is deze subtiele mix van tijdperken – een eilandgemeenschap die altijd naar buiten heeft gekeken (naar de zee en verder), maar toch zorgvuldig de ruimtes van het geheugen heeft verzorgd. Voor wie even stilstaat en luistert, vertelt Muharraq openhartig over zijn verhaal – in namen van straten en moskeeën, in elke zilte windvlaag van de Golf en in de warme zoetheid van een halwa-winkel op een rustige hoek. Elke steen en elk briesje is een bladzijde geschiedenis, maar toch voelt de stad volledig levend en menselijk aan, verre van een relikwie, en verwelkomt de bezoeker in haar ritmes en tradities.
Van Rio's sambaspektakel tot Venetië's gemaskerde elegantie, ontdek 10 unieke festivals die menselijke creativiteit, culturele diversiteit en de universele geest van feestvieren laten zien. Ontdek…
Lissabon is een stad aan de Portugese kust die moderne ideeën vakkundig combineert met de charme van de oude wereld. Lissabon is een wereldcentrum voor street art, hoewel...
In een wereld vol bekende reisbestemmingen blijven sommige ongelooflijke plekken geheim en onbereikbaar voor de meeste mensen. Voor degenen die avontuurlijk genoeg zijn om...
De enorme stenen muren zijn nauwkeurig gebouwd om de laatste verdedigingslinie te vormen voor historische steden en hun inwoners. Ze dienen als stille wachters uit een vervlogen tijdperk.
Frankrijk staat bekend om zijn belangrijke culturele erfgoed, uitzonderlijke keuken en aantrekkelijke landschappen, waardoor het het meest bezochte land ter wereld is. Van het zien van oude…
