Κατά μήκος των επίπεδων, παραποτάμιων χωραφιών της Σλαβονίας και της Μπαράνια, η παπρικάς με ψάρι κατέχει μια ξεχωριστή θέση στο τραπέζι. Αυτό το στιφάδο με κόκκινο χρώμα πάπρικας, γνωστό τοπικά ως fiš paprikaš ή riblji paprikaš, είναι δεμένο με τον Δούναβη, τον Ντράβα και τα τέλματα τους, όπου κυπρίνοι, γατόψαρα, λούτσοι και άλλα ψάρια του γλυκού νερού τροφοδοτούν από καιρό τις κουζίνες των χωριών. Σε αυτήν την περιοχή της ανατολικής Κροατίας, το πιάτο εμφανίζεται σε συγκεντρώσεις ψαράδων, οικογενειακές γιορτές και οργανωμένους διαγωνισμούς μαγειρικής, συχνά σιγοβράζοντας σε μεγάλες σιδερένιες κατσαρόλες πάνω από ανοιχτή φωτιά.
Η βασική ιδέα παραμένει απλή: πολύ φρέσκο ψάρι του ποταμού, γενναιόδωρη πάπρικα και ένας διαυγής αλλά έντονα αρωματισμένος ζωμός. Η αλεσμένη κόκκινη πάπρικα από τη Σλαβονία και τη γειτονική Ουγγαρία δίνει στο στιφάδο το έντονο χρώμα και τον σφιχτό χαρακτήρα του. Ένα μείγμα γλυκιάς και καυτερής πάπρικας δίνει τον τόνο, ενώ κρεμμύδι, σκόρδο και μερικές φορές πράσινες πιπεριές και ντομάτα ολοκληρώνουν τη βάση. Μερικοί μάγειρες μένουν σε ένα είδος ψαριού, συχνά κυπρίνο. Άλλοι προτιμούν ένα μείγμα, το οποίο δίνει πιο πολυεπίπεδη γεύση και ποικίλη υφή στο μπολ.
Παραδοσιακά, το βραστήρα βρίσκεται στο κέντρο της συγκέντρωσης. Κρεμμύδι, πάπρικα, νερό και ψάρι μπαίνουν στην κατσαρόλα, όπου το στιφάδο σιγοβράζει σταθερά μέχρι η σάρκα να μαλακώσει και ο ζωμός να πήξει ελαφρώς από το διαλυμένο κολλαγόνο. Στη Σλαβονία και τη Μπαράνια, οι διαγωνισμοί γύρω από το fiš paprikaš μπορούν να προσελκύσουν μεγάλη τοπική υπερηφάνεια: οι οικογένειες προστατεύουν το προτιμώμενο μείγμα πάπρικας, το επίπεδο αλατιού και την επιλογή ψαριού. Το στιφάδο συνήθως φτάνει στο τραπέζι με φαρδιά σπιτικά noodles ή απλό λευκό ψωμί, και τα δύο προορίζονται να καλύψουν κάθε κουταλιά του πικάντικου ζωμού.
Αυτή η εκδοχή της κουζίνας στο σπίτι διατηρεί αυτά τα τοπικά σημάδια, ενώ προσαρμόζει τη μέθοδο για μια τυπική κατσαρόλα. Αντί να μαγειρεύεται σε ένα μεγάλο καζάνι εξωτερικού χώρου, το στιφάδο ξεκινά με κρεμμύδια μαλακωμένα σε λάδι, ακολουθούμενα από πάπρικα, κρασί και νερό ή έναν ελαφρύ ζωμό ψαριού. Το ψάρι μπαίνει προς το τέλος, σε γενναιόδωρα κομμάτια με άθικτο δέρμα και κόκκαλο. Τα κόκκαλα δίνουν δομή και σώμα στο υγρό, ενώ το δέρμα βοηθά να μην σπάσουν τα κομμάτια. Ο στόχος είναι ένας ζωμός που παραμένει φωτεινός και κόκκινος, χωρίς λασπώδες μαύρισμα, και μια υφή όπου το ψάρι ξεφλουδίζει σε μεγάλα, καθαρά κομμάτια.
Η ένταση της γεύσης είναι σημαντικό μέρος του χαρακτήρα του πιάτου. Στη Σλαβονία, το fiš paprikaš μπορεί να είναι εντυπωσιακά καυτερό, κοντά στο πνεύμα της ουγγρικής σούπας ψαρά, η οποία μοιράζεται το ίδιο προφίλ με την πάπρικα και τη βάση από ψάρια του ποταμού. Σε πολλά νοικοκυριά, το στιφάδο μαγειρεύεται με γνώμονα ένα συγκεκριμένο επίπεδο έντασης και στη συνέχεια σερβίρεται με έξτρα καυτερή πάπρικα ή φρέσκο τσίλι στο τραπέζι, ώστε κάθε καλεσμένος να μπορεί να προσαρμόσει την ένταση. Αυτή η συνταγή ακολουθεί αυτή την προσέγγιση: σταθερή ζεστασιά στην κατσαρόλα, με χώρο για περισσότερη ένταση στη γαρνιτούρα.
Η εκδοχή που παρουσιάζεται εδώ στοχεύει σε ένα ισορροπημένο μπολ που ταιριάζει τόσο σε οικογενειακά γεύματα όσο και σε συγκεντρώσεις με καλεσμένους. Ο ζωμός έχει μια ήπια καπνιστή γεύση από γλυκιά πάπρικα, σε στρώσεις με μια μέτρια ποσότητα καυτερής πάπρικας και φρέσκου τσίλι. Μια μικρή ποσότητα πελτέ ντομάτας ολοκληρώνει την οξύτητα χωρίς να μετατρέψει το στιφάδο σε σούπα με βάση την ντομάτα. Το ξηρό λευκό κρασί δίνει ένταση και μια ήσυχη αρωματική νότα, που ταιριάζει υπέροχα με τα ψάρια του ποταμού.
Τα νουντλς παίζουν βασικό υποστηρικτικό ρόλο. Σε πολλές κουζίνες της Σλαβονίας και της Μπαράνιας, το fiš paprikaš συνοδεύεται από σπιτικά νουντλς αυγών ή απλές φαρδιές λωρίδες ζύμης. Εδώ, μπορούν να παρασκευαστούν απλά ζυμαρικά αυγών μαζί με το στιφάδο ή, σε μέρες με μεγάλη κίνηση, μπορούν να συνοδευτούν αποξηραμένα φαρδιά νουντλς καλής ποιότητας. Σε κάθε περίπτωση, το πιάτο θα πρέπει να έχει έναν βαθύ κόκκινο ζωμό, μια φωλιά από ανοιχτόχρωμα νουντλς και μεγάλα κομμάτια ψαριού από πάνω, πασπαλισμένα με μαϊντανό και ίσως μια φέτα φρέσκια πιπεριά τσίλι. Είναι ένα πιάτο που έχει γεύση από βράδια στην όχθη του ποταμού, καπνό από ξύλα και μύλους πάπρικας, αλλά ταιριάζει απόλυτα σε μια σύγχρονη ρουτίνα κουζίνας.