Srednjoafrička Republika

Općenito, klima je tropska. Sjeverne regije su podložne vjetrovima harmatan, koji su vrući, suvi i prašnjavi. Desertifikacija se dogodila u sjevernim područjima, dok je sjeveroistok pustinja. Ostatak zemlje je ranjiv na poplave iz susjednih rijeka.

Centralnoafrička Republika je rangirana kao nacija najmanje pogođena svjetlosnim zagađenjem u izdanju National Geographica iz novembra 2008. godine.

Centralnoafrička Republika je zemlja bez izlaza na more u srcu afričkog kontinenta. S njim graniče Kamerun, Čad, Sudan, Južni Sudan, Demokratska Republika Kongo i Republika Kongo. Nacija se nalazi između geografskih širina od 2° i 11°N i geografske dužine od 14° i 28°E.

Veći dio zemljišta je ravna ili valovita visoravan savana 500 metara (1,640 stopa) iznad nivoa mora. Savannaekoregija Istočnog Sudana Svjetskog fonda za divlje životinje obuhvata većinu sjevernog dijela. Postoje raštrkana brda u jugozapadnim područjima, pored brda Fertit na sjeveroistoku CAR-a. Masiv Yade, granitni plato sa visinom od 348 metara, nalazi se na sjeverozapadu (1,143 stope).

Centralnoafrička Republika je 45. najveća država na svijetu sa 622,941 četvornim kilometrom (240,519 kvadratnih milja). To je otprilike veličine Ukrajine.

Veliki dio južne granice stvaraju pritoke rijeke Kongo; rijeka Mbomou na istoku spaja se s rijekom Uele i formira rijeku Ubangi, koja također čini dio južne granice. Rijeka Sangha prolazi kroz dijelove zapadnih područja zemlje, dok sliv rijeke Nil čini istočnu granicu zemlje.

Od sticanja nezavisnosti, stanovništvo Centralnoafričke Republike gotovo se utrostručilo. Stanovništvo je bilo 1,232,000 1960. godine; prema procjeni UN-a iz 2014. godine, sada je oko 4,709,000.

Prema podacima Ujedinjenih naroda, oko 11% stanovništva starosti od 15 do 49 godina je HIV pozitivno. Samo 3% nacije ima pristup antiretrovirusnom liječenju, u poređenju sa 17% u susjednim zemljama Čadu i Republici Kongo.

Zemlja je podijeljena na više od 80 etničkih grupa, od kojih svaka ima svoj jezik. Baya, Banda, Mandjia, Sara, Mboum, M'Baka, Yakoma i Fula ili Fulani su glavne etničke grupe, s ostalima uključujući Evropljane, prvenstveno francuskog porijekla.

Vjeruje se da šume pokrivaju do 8% zemlje, a najgušća područja obično se nalaze u južnim regijama. Šume su izuzetno raznolike, među kojima su i ekonomski značajne vrste Ayous, Sapelli i Sipo. Krčenje šuma se dešava po stopi od približno 0.4 posto godišnje, a krivolov je široko rasprostranjen.

2008. godine Centralnoafrička Republika ima najniži nivo svjetlosnog zagađenja na svijetu.

Magnetna anomalija Banguija, jedna od najvećih magnetnih anomalija na Zemlji, nalazi se u Centralnoafričkoj Republici.

Nacionalni park Dzanga-Sangha nalazi se u kišnoj šumi na jugozapadu. Nacija je poznata po svojim šumskim slonovima i zapadnim nizinskim gorilama. Nacionalni park Manovo-Gounda St Floris na sjeveru je gusto naseljen životinjama, uključujući leoparde, lavove, geparde i nosoroge, te nacionalni park Bamingui-Bangoran na sjeveroistoku CAR-a. Krivolovci, posebno oni iz Sudana, imali su značajan uticaj na parkove tokom posljednje dvije decenije.

Prema nacionalnom popisu iz 2003. godine, 80.3 posto stanovništva su kršćani (51.4 posto protestanti i 28.9 posto rimokatolici), a 15 posto muslimani. Praktikuje se i autohtono vjerovanje (animizam), a mnoga domorodačka vjerovanja su integrirana u kršćansku i islamsku praksu. Vjerske tenzije između muslimana i kršćana, prema riječima direktora UN-a, su visoke.

Republički prihod po glavi stanovnika se često navodi kao oko 400 dolara godišnje, jedan od najnižih u svijetu, ali se ova cifra bazira prvenstveno na prijavljenim izvoznim prodajama i zanemaruje neregistrovanu prodaju hrane, lokalno proizvedenih alkoholnih pića, dijamanata, slonovače, meso grmlja i tradicionalna medicina. Neformalna ekonomija Centralnoafričke Republike značajnija je za većinu Centralnoafrikanaca od zvanične ekonomije. Slab ekonomski rast i status zemlje bez izlaza na more ometaju izvoznu trgovinu.

Valuta Centralnoafričke Republike je CFA franak, koji je priznat u bivšim francuskim zapadnoafričkim državama i trguje po fiksnoj stopi za euro. Dijamanti su najznačajniji proizvod u zemlji, koji čine 40-55 posto prihoda od izvoza, iako se vjeruje da se između 30 i 50 posto onih proizvedenih svake godine ilegalno izvozi.

Proizvodnja i prodaja prehrambenih kultura kao što su manioka, kikiriki, kukuruz, sirak, proso, susam i trputac dominiraju poljoprivredom. Godišnja stopa realnog rasta BDP-a iznosi nešto više od 3%. Činjenica da se ukupna proizvodnja kasave, osnovne hrane većine Centralne Afrike, kreće između 200,000 i 300,000 tona godišnje, dok se pamuk, glavni izvozni usjev za gotovinu, kreće između 25,000 i 45,000 tona godišnje, pokazuje važnost prehrambenih usjeva. preko izvezenih novčanih useva. Prehrambeni usjevi se ne izvoze u značajnom broju, ali oni ostaju glavni gotovinski usjevi u zemlji, budući da Centralnoafrikanci zarađuju mnogo više novca od periodične prodaje viška prehrambenih usjeva nego od izvezenih novčanih usjeva poput pamuka ili kafe. Veći dio nacije je samodovoljan u prehrambenim usjevima; međutim, rasprostranjenost muhe cece ometa rast goveda.

Holandija je glavni uvozni partner Republike (19.5 odsto). Ostali uvozi dolaze iz Kameruna (9.7%), Francuske (9.3%) i Južne Koreje (8.7%). Belgija je njen najveći izvozni partner (31.5 odsto), a slede Kina (27.7 odsto), Demokratska Republika Kongo (8.6 odsto), Indonezija (5.2 odsto), i Francuska (4.5 odsto).

Centralnoafrička Republika je članica Organizacije za harmonizaciju poslovnog prava u Africi (OHADA). U izvještaju Grupe Svjetske banke Doing Business iz 2009. godine ocijenjeno je na 183. mjestu od 183 u smislu 'lakoće poslovanja', kompozitnog rezultata koji uzima u obzir zakone koji promovišu i one koji ometaju poslovne aktivnosti.

Prema CIA World Factbook-u, oko pedeset posto stanovništva CAR-a su kršćani (protestanti 25 posto, rimokatolici 25 posto), dok 35 posto slijedi domorodačka vjerovanja, a 15 posto islam.

Luterani, baptisti, katolici, Grace Brothren i Jehovini svjedoci su među misionarskim organizacijama aktivnim u zemlji. Dok je većina ovih misionara iz Sjedinjenih Država, Francuske, Italije i Španije, ima ih i iz Nigerije, Demokratske Republike Kongo i drugih afričkih zemalja. Kada je 2002–3. izbilo nasilje između pobunjeničkih i vladinih trupa, veliki broj misionara je pobjegao iz zemlje, iako su se mnogi od tada vratili da nastave svoj rad.

Prema istraživanju Overseas Development Institutea, vjerske vođe su posredovale između zajednica i naoružanih grupa tokom sukoba koji traje od 2012. Oni su također nudili utočište za pojedince kojima je potrebna.

Međunarodni aerodrom Bangui M'Poko je jedini međunarodni aerodrom u zemlji (i jedini aerodrom sa redovnim letovima) (IATA: BGF). Ne postoji avio kompanija u Centralnoj Africi koja pruža regionalne veze ili transfere domaćim avionima. Air France je jedina aviokompanija koja leti za Evropu, putujući za Pariz. Ethiopian Airlines ima letove za Addis Abebu. Kenya Airways upravlja linijom u tri grada od Najrobija do Bangija i Duale. Royal Air Maroc upravlja linijom u tri grada od Kazablanke do Duale i Bangija. TAAG Angola Airlines obavlja dva leta za tri grada koja povezuju Luandu, Brazavil i Bangi, kao i Luandu, Dualu i Bangi.

Camairco i Interair South Africa (oba za Doualu) i Toumai Air Chad (za Brazzaville, Cotonou, Douala, Libreville, Lomé i N'Djamena) su još dva prijevoznika koja opslužuju Bangui.

Autobuska linija dostupna je iz Kameruna i Čada, iako su zbog udaljenosti i opasnog terena takva putovanja autobusom rijetka. Vožnja autobusom je, s druge strane, superiornija od putovanja 4×4 u smislu sigurnosti i pogodnosti prolaska kroz kontrolne punktove.

Do drugih afričkih gradova i nacija može se doći čamcima i baržama koje rijetko plove niz rijeku Ubangui. Rijeka Ubangui se ulijeva u rijeku Kongo, kojom se može ploviti sve do vodopada Stanley u Kinshasi/Brazzavilleu. Iako spore, postoje česte (iako neplanirane) barže koje idu od Bangija do Kinšase/Brazavilla.

Čamci također putuju rijekom Bangui od Bangija do Zonga, DRC, gdje se povezuju sa neadekvatnom i lošom cestovnom mrežom DRC-a prije nego što nastave put Ugande/Ruande/Burundi.

Centralnoafrička Republika jedna je od najnerazvijenijih afričkih nacija, sa slabom cestovnom mrežom i praktički nepostojećim uslugama izvan većih gradova. Policija/vojska je veoma korumpirana, a blokade na putevima (uglavnom postavljene za mito) su uobičajene. Zbog guste šume nema autoputeva između Centralnoafričke Republike i Konga-Brazavil. Putovanje od Kameruna do Bangija i potom do rezervata Dzanga-Sangha općenito je jednostavno, iako su provjere mita česte.

Lokalni pobunjenici i trupe koje navodno kontroliše vlada predstavljaju značajnu opasnost u sjevernim i istočnim regijama zemlje. Otmice i razbojništvo predstavljaju ozbiljne prijetnje u ovim područjima, a putovanje u sjeverne ili istočne regije CAR-a (posebno ako namjeravate voziti vlastiti automobil) treba obavljati samo nakon konsultacija s lokalnim vlastima. Ovo pokriva sve rute za i iz Čada, Sudana, Južnog Sudana i prelaze u Demokratsku Republiku Kongo istočno od Bangija.

Osim za državljane Švicarske i Izraela, svima će biti potrebna viza.

Vize mogu biti jednokratne ili višestruke, iako je višestruki ulazak poželjniji od jednog ulaska. Vize za više ulazaka obično važe godinu dana, dok vize za jednokratni ulazak važe tri mjeseca. Koštaju 150 dolara i potrebno im je dva dana da se završe. Ako dolazite iz zemlje koja nema CAR ambasadu (na primjer, Novi Zeland), možete podnijeti zahtjev za CAR vizu u francuskom konzulatu/ambasadi. Nije poznato da li se druge nacionalnosti (stanovnici Sjedinjenih Država, Francuske i tako dalje) mogu prijaviti u francuskom konzulatu. Pravila za dobijanje vize razlikuju se u svim ambasadama CAR-a i iz mjeseca u mjesec. Možete podnijeti zahtjev za CAR vizu u ambasadama zemlje u Yaoundeu, N'Djameni, Brazzavilleu, Kinshasi i Khartoumu. Centralnoafrička Republika također ima ambasade u Washingtonu, Parizu i Bonu.

Granični prijelazi sa Čadom, Sudanom, Južnim Sudanom i Demokratskom Republikom Kongo (barem istočno od Bangija) su vrlo opasni, a svaki pokušaj da se oni pređu kopnenim putem se obeshrabruje. Ne postoje kopnene veze između Centralnoafričke Republike sa Kongom-Brazzavil (Republika Kongo).

• Bangui – glavni grad
• bamboozle
• bangassou
• Birao
• Bria
• Mbaiki
• Nola
• Sibut

Jugozapadna Centralnoafrička Republika
Naseljeno središte zemlje, dom glavnog grada Bangija i jedinog nacionalnog parka u zemlji, Dzanga-Sangha, koji još uvijek privlači odvažne posjetitelje.

Sjeverozapadna Centralnoafrička Republika
Ovdje se nalazi nacionalni park Bamingui-Bangoran.

Jugoistočna Centralnoafrička Republika

Sjeveroistočna Centralnoafrička Republika
Ovo je najopasnije područje u CAR-u, pustinja Sahel slična susjednom Darfuru i veliki nacionalni park St. Floris.

Zvanični muzej u zemlji, Musée Ethnograhique Barthélémy Boganda u Bangiju, sadrži dobru kolekciju autohtonih instrumenata, oružja, alata i eksponata koji se tiču ​​lokalnih običaja, religije i arhitekture.

Praistorijski crteži na stijenama mogu se otkriti na raznim mjestima, ali Bambari ima neke od najboljih.

“Chutes de Boali”, jednodnevni izlet iz grada, predstavljaju prekrasan niz vodopada koji su mnogo spektakularniji tokom kišne sezone.

Megaliti u koncentričnim prstenovima u blizini sela Bouar relikti su drevnih naroda CAR-a.

Lokalna tržišta, kao i veći dio Afrike, mogu biti vizualna gozba, s raznolikom lepezom zanata. Samo budite oprezni, budući da su tržišta u CAR-u opterećena i sitnim i nasilnim krađama.

Posjete i boravci u pigmejskim selima vjerovatno su najprivlačniji za rijetke posjetioce zemlje. Lov tradicionalnim oružjem/spravama, skupljanje lekovitog bilja sa seoskim damama, učešće u noći muzike i plesa i još mnogo toga su sve moguće aktivnosti.

Krenite u prašumu u potrazi za gorilama, tajnovitim šumskim slonovima, čimpanzama i drugim primatima u specijalnom rezervatu Dzanga Sangha. Posjeta ovom području često je povezana s noćenjem u zaseoku Pigmeja. Nacionalni park Dzanga-Ndoki (koji se sastoji od dva neprekidna dijela: “Dzanga Park” i “Ndoki Park”) sa dvije strane okružuje specijalni rezervat Dzanga-Sangha i dio je većeg, tronacionalnog zaštićenog područja koje uključuje Nacionalni park Lobéké u Kamerun i Nacionalni park Nouabalé-Ndoki u Kongu-Brazzaville.

Ako Centralnoafrička Republika ikada bude oslobođena rata i nefunkcionalnog upravljanja, mogla bi biti atraktivna ekoturistička destinacija (slično Gabonu). Nacionalni park Bamingui-Bangoran i Nacionalni park Manovo-Gounda St. Floris su potencijalna utočišta za divlje životinje, ali se trenutno nalaze u nestabilnim područjima i potrebna im je infrastruktura.

Bangui nudi širok spektar kuhinja, uključujući kinesku, libansku, francusku i autohtonu hranu. Hrana u restoranima u vlasništvu stranaca je izuzetno skupa, a cijene se kreću od 10 do 20 dolara po jelu (ili više). Domaća kuhinja, s druge strane, može biti skupa u zavisnosti od restorana i njegove regije. U centralnom dijelu Bangija ima mnogo francuskih pekara, s razumnim cijenama za pečene proizvode i jela. Hrana u supermarketima je izuzetno skupa, iako se jeftinija hrana može naći na lokalnim pijacama i kod uličnih prodavaca.

Lokalno pivo (“33”, Mocaf, Crystal) i bezalkoholna pića (MOCAF je istaknuti proizvođač) cijene su uporedive s onima u Evropi i Sjedinjenim Državama. Vino je dostupno u određenim francuskim vinotekama, iako može biti vrlo skupo. Palmino vino je široko dostupno. Voda se proizvodi u Kamerunu i Centralnoafričkoj Republici i dostupna je u svim lokalnim trgovinama. Coca-Cola i Fanta su među pićima iz uvoza u ponudi.

Centralnoafrička Republika koristi Centralnoafrički CFA franak (XAF). Koriste ga i Kamerun, Čad, Republika Kongo, Ekvatorijalna Gvineja i Gabon. Iako se tehnički razlikuju od zapadnoafričkog CFA franka (XOF), te dvije valute se koriste naizmjenično po paritetu u svim zemljama koje koriste CFA franak (XAF & XOF).

Francuski trezor podržava oba CFA franka, koji su vezani za euro po 1 euro = 655.957 CFA franaka.

Bankomati Ecobank dostupni su u Bangiju za podizanje gotovine pomoću MasterCard ili Visa kartice.

Troškovi u Centralnoafričkoj Republici su skupi za strance koji žele da žive uporedivim životnim stilom sa onima u svojoj zemlji. Veliki dio nacionalne trgovine i proizvoda mora se dopremiti ili transportovati, što objašnjava zašto su mnogi artikli tako skupi. „Lokalni“ proizvodi koji se unose u CAR iz okolnih zemalja kao što su Demokratska Republika Kongo i Kamerun su nešto jeftiniji (pirinač, pasulj, voda, itd.). Konačno, mnoge radnje u Bangiju i drugim gradovima su u vlasništvu libanonskih pojedinaca i porodica, tako da postoji obilje bliskoistočne kuhinje unesene u naciju, iako po visokoj cijeni.

Muzika Centralnoafričke Republike ima mnogo različitih oblika. Zapadna rok i pop muzika, kao i afrobeat, soukous i drugi žanrovi, postali su popularni širom zemlje. Sanza je dobro poznat instrument.

Pigmeji imaju bogato narodno muzičko nasleđe. Raznolika ritmička struktura, kao i polifonija i kontrapunkt, uobičajene su komponente. Zbog svoje džez strukture, Bandasova muzika zasnovana na trubi stekla je značajnu privlačnost izvan regiona. Ngbaka sviraju jedinstveni instrument poznat kao mbela, koji je izgrađen od lučne grane sa žicom zategnutom između dva kraja i koja se drži ispred muzičarevih usana. Usta se koriste za poboljšanje i modificiranje tona kada se udari žica. Smatra se da su instrumenti koji se mogu uporediti sa mbelom preteča svih gudačkih instrumenata.

“La Renaissance” je nacionalna himna Centralnoafričke Republike. Ovu pjesmu, koja je himna Centralnoafričke Republike od 1960. godine, napisali su Barthélémy Boganda (riječi) i Herbert Pepper, koji je napisao i muziku za senegalsku nacionalnu himnu.

Dezertifikacija je otjerala kulture lovaca-sakupljača na jug u oblasti Sahela u sjevernoj centralnoj Africi prije otprilike 10,000 godina, kada su se neki ljudi naselili i počeli baviti poljoprivredom kao dio neolitske revolucije. Uzgoj bijelog yama pratili su proso i sirak, a oko 3000. godine prije Krista, pripitomljavanje afričke palme je poboljšalo ishranu i omogućilo rast lokalnog stanovništva. Ova poljoprivredna revolucija, zajedno s „revolucijom ribljeg paprikaša” u kojoj je počeo ribolov i korišteni su čamci, omogućila je transport robe. Proizvodi su se često transportovali u glinenim posudama, što su najraniji dokumentovani primeri kreativnog izražavanja u regionu.

Megaliti Bouar na zapadu zemlje pokazuju visok stepen zauzetosti koji seže do vrlo kasnog neolita (oko 3500–2700 pne). Oko 1000. godine pre nove ere, obrada gvožđa je došla na ovo područje iz obe civilizacije Bantua u današnjoj Nigeriji i nilske metropole Mero, glavnog grada Kraljevstva Kuš.

Tokom migracija Bantua, koje su trajale od oko 1000. godine prije Krista do 1000. godine nove ere, ljudi koji su govorili ubangijski su se proširili na istok od Kameruna do Sudana, ljudi koji govore bantu naselili su se u jugozapadnim regijama CAR-a, a ljudi koji govore centralni Sudanski naselili su se duž rijeke Ubangi u je sada Centralni i Istočni CAR.

Banane su došle u to područje i bile značajan izvor ugljikohidrata; također su korišteni u proizvodnji alkoholnih pića. U komercijalnoj trgovini regije Centralne Afrike dominirala je proizvodnja bakra, soli, sušene ribe i tekstila.

Trgovci robljem započeli su racije na ovo područje u 16. i 17. stoljeću kako su se širile rute robova u Sahari i rijeci Nil. Njihove žrtve su porobljene i transportovane na obalu Sredozemnog mora, u Evropu, Arabiju, zapadnu hemisferu, ili robovske luke i fabrike duž zapadne i severne afričke obale, kao i reke Ubanki i Kongo na jugu. Narod Bobangi je bio istaknuti trgovci robljem sredinom devetnaestog veka, prodavajući svoje žrtve u Ameriku preko reke Ubangi. Narodi Bandia-Nzakara osnovali su Kraljevinu Bangassou u blizini rijeke Ubangi u 18. vijeku.

Sudanski monarh Rabih az-Zubayr vladao je Gornjim Ubangijem, koji je obuhvatao današnju CAR, 1875. godine. Tokom Borbe za Afriku, Evropljani su počeli da prodiru na teritoriju Centralne Afrike krajem devetnaestog veka. 1885. Evropljani, uglavnom Francuzi, Nemci i Belgijanci, došli su u region. 1894. Francuska je uspostavila regiju Ubangi-Shari.

Ugovorom u Fesu 1911. Francuska je predala oko 300,000 km2 basena Sangha i Lobaye njemačkom carstvu, koje je ustupilo manji iznos (u današnjem Čadu) Francuskoj. Nakon Prvog svetskog rata, Francuska je ponovo zauzela ovo područje.

Francuska Ekvatorijalna Afrika formirana je 1920. godine, a Ubangi-Shari je upravljao iz Brazavilla. Tokom 1920-ih i 1930-ih, Francuzi su uspostavili program obavezne proizvodnje pamuka, izgradili putnu mrežu, pokušali da se bore protiv bolesti spavanja i stvorili protestantske misije za promicanje kršćanstva. Prisilni rad je dodatno proširen, a značajan broj Ubanga poslat je da radi na Kongo-okeanskoj željeznici. Mnogi od ovih prisilnih radnika stradali su od umora, bolesti ili loših uslova rada, što je ubilo između 20% i 25% od 127,000 zaposlenih.

Pobuna Kongo-Wara, često poznata kao "rat motike", izbila je u zapadnom Ubangi-Shariju 1928. godine i trajala je mnogo godina. Obim ove pobune, koja je bila možda najveća afrička antikolonijalna pobuna u međuratnim godinama, namjerno je prikrivana od francuskog naroda jer je pokazala značajan otpor francuskoj kolonijalnoj vlasti i prisilnom radu.

Tokom Drugog svjetskog rata, pro-golistički francuski oficiri preuzeli su kontrolu nad Ubangi-Sharijem u septembru 1940., a general Leclerc je osnovao svoj štab za Slobodne francuske snage u Bangiju. Godine 1946. Barthélémy Boganda je izabran u francusku nacionalnu skupštinu sa 9,000 glasova, čime je postao prvi predstavnik zemlje u francuskoj vladi. Boganda je zadržao političku poziciju protiv rasizma i kolonijalne vlade, ali je postao nezadovoljan francuskim političkim sistemom i vratio se u Centralnoafričku Republiku (CAR) 1950. godine da bi osnovao Pokret za društvenu evoluciju crne Afrike (MESAN).

Na izborima 1957. za Teritorijalnu skupštinu Ubangi-Shari, MESAN je dobio 347,000 glasova od ukupno 356,000 datih glasova i osvojio svako zakonodavno mjesto, što je rezultiralo izborom Boganda za predsjednika Velikog vijeća Francuske Ekvatorijalne Afrike i potpredsjednika Vijeće vlade Ubangi-Shari. U roku od godinu dana, proglasio je nezavisnost Centralnoafričke Republike i postao prvi premijer zemlje. MESAN je ostao u funkciji, iako je njegova funkcija bila ograničena. Nakon Bogandine smrti u avionskoj nesreći 29. marta 1959., njegov rođak David Dacko preuzeo je MESAN i postao prvi predsjednik zemlje kada je CAR zvanično stekao nezavisnost od Francuske. Bivšeg premijera i lidera Mouvement d'évolution democratique de l'Afrique Centrale (MEDAC) Abela Goumba je Dacko otjerao u egzil u Francusku. Daćko je u novembru 1962. proglasio MESAN zvaničnom strankom države, nakon što su sve opozicione stranke razbijene.

Pukovnik Jean-Bédel Bokassa zbacio je Dacka u državnom udaru Saint-Sylvestre 31. decembra 1965. godine, suspendujući ustav i raspuštajući Narodnu skupštinu. Predsjednik Bokassa se proglasio doživotnim predsjednikom 1972. godine, a 4. decembra 1976. godine krunisan je za cara Bokassa I Centralnoafričkog carstva (kako se zvala nacija). Car Bokassa se krunisao godinu dana kasnije na grandioznoj i skupoj ceremoniji koju je većina svijeta ismijala.

U aprilu 1979. godine, grupa studenata tinejdžera usprotivila se Bokassinom naređenju da svi školarci kupuju uniforme od preduzeća u vlasništvu jedne od njegovih žena. Vlada je brutalno ugušila demonstracije, što je rezultiralo smrću 100 djece i adolescenata. Neka od ubistava je možda počinio lično Bokassa. Francuska je svrgnula Bokasu i „vratila“ Dacka na vlast u septembru 1979. (naknadno vraćajući naziv zemlje Centralnoafričkoj Republici). Dacko je zauzvrat svrgnut u puču koji je predvodio general André Kolingba 1. septembra 1981. godine.

Do 1985. Kolingba je suspendovao ustav i vladao pod vojnom huntom. Godine 1986. predložio je novi ustav, koji je usvojen nacionalnim glasanjem. Njegova nova stranka, Rassemblement Démocratique Centrafricain (RDC), bila je potpuno dobrovoljna. Poluslobodni parlamentarni izbori održani su 1987. i 1988. godine, ali Kolingbina dva glavna politička protivnika, Abel Goumba i Ange-Félix Patassé, nisu imala pristup.

Prodemokratski pokret pojavio se 1990. godine, podstaknut rušenjem Berlinskog zida. Pritisak Sjedinjenih Država, Francuske i grupe lokalno zastupljenih zemalja i agencija poznatih kao GIBAFOR (Francuska, Sjedinjene Države, Njemačka, Japan, Evropska unija, Svjetska banka i Ujedinjeni narodi) na kraju je doveo Kolingbu da se složi, u principu, održati slobodne izbore u oktobru 1992. uz pomoć Ureda UN-a za izborne poslove. Nakon što je iskoristio izgovor za navodne nepravilnosti da suspenduje izborne rezultate, predsjednik Kolingba je bio pod intenzivnim pritiskom GIBAFOR-a da uspostavi “Conseil National Politique Provisoire de la République” (Privremeno nacionalno političko vijeće, CNPPR) i “Mješovitu izbornu komisiju”, koja uključuje predstavnici svih političkih partija.

Kada je 1993. godine, uz pomoć međunarodne zajednice u organizaciji GIBAFOR-a, konačno sproveden drugi krug izbora, pobijedio je Ange-Félix Patassé sa 53 posto glasova, dok je Goumba dobio 45.6 posto. Patasséova stranka, Mouvement pour la Libération du Peuple Central Africain (MLPC) ili Pokret za oslobođenje naroda Centralne Afrike, osvojila je jednostavnu, ali ne i apsolutnu većinu mjesta u parlamentu, što je zahtijevalo da Patasséova stranka formira koaliciju s drugim strankama.

Patassé je izbacio nekoliko članova Kolingbe iz vlade, a simpatizeri Kolingbe optužili su Patasséovu administraciju da vodi “lov na vještice” protiv Yakoma. 28. decembra 1994. usvojen je novi ustav, iako je imao malo uticaja na politiku zemlje. U periodu 1996–1997, tri pobune protiv Patasséove administracije praćene su velikom materijalnom štetom i pojačanim etničkim tenzijama, što odražava progresivno opadanje povjerenja javnosti u nepredvidivo ponašanje vlade. Peace Corps je preselio sve svoje dobrovoljce u susjedni Kamerun tokom ovog kritičnog perioda (1996.). Mirovni korpus tek treba da se vrati u Centralnoafričku Republiku. Bangui sporazumi, dogovoreni u januaru 1997., pozivaju na raspoređivanje međuafričkih vojnih snaga u Centralnoafričkoj Republici, kao i na reintegraciju bivših pobunjenika u vladu 7. aprila 1997. Međuafrička vojna misija na kraju je zamijenjen mirovnim snagama Ujedinjenih naroda (MINURCA).

Godine 1998. Kolingbin RDC je dobio 20 od 109 poslaničkih mjesta, ali Patassé je osvojio drugi mandat na predsjedničkim izborima 1999. godine, uprkos značajnom bijesu javnosti u gradskim područjima zbog njegove korumpirane vladavine.

U neuspjelom pokušaju državnog udara 28. maja 2001. pobunjenici su zauzeli ključne objekte u Bangiju. Načelnik vojnog štaba Abel Abrou i general François N'Djadder Bedaya su obojica ubijeni, ali Patassé je vratio kontrolu slanjem najmanje 300 ljudi iz kongoanskog pobunjeničkog komandanta Jean-Pierrea Bemba, kao i libijskih snaga.

Nakon neuspjelog puča, milicije lojalne Patasséu tražile su osvetu protiv pobunjenika u nekoliko oblasti Bangija, podstičući nestabilnost i ubijajući mnoge političke protivnike. Patassé je na kraju posumnjao da je general François Bozizé učestvovao u još jednom pokušaju državnog udara protiv njega, što je navelo Bozizea da pobjegne u Čad sa lojalnim vojnicima. Bozizé je pokušao iznenadni napad na Patasséa, koji je bio izvan zemlje, u martu 2003. Libijske trupe i oko 1,000 ljudi iz Bembine kongoanske pobunjeničke grupe nisu bili u stanju da zaustave pobunjenike, a Bozizéove snage su uspjele da svrgnu Patasséa.

François Bozizé suspendovao je ustav i imenovao novu vladu sastavljenu od većine opozicionih stranaka. Imenovanje Abela Gumbe za potpredsjednika povećalo je imidž Bozizéove nove administracije. Bozizé je formirao široko zasnovano Nacionalno tranzicijsko vijeće da napiše novi ustav i izjavio je svoju namjeru da podnese ostavku i kandiduje se za funkciju nakon što se novi ustav usvoji.

Bushov rat u Centralnoafričkoj Republici počeo je 2004. godine kada su grupe protiv Bozizea poduzele oružje protiv njegove administracije. Tokom maja 2005, Bozizé je pobedio na predsedničkim izborima koji su isključili Patasséa, a borba između vlade i pobunjenika nastavljena je 2006. Bozizéova administracija je u novembru 2006. zatražila francusku vojnu pomoć kako bi im pomogla da se odupru pobunjenicima koji su preuzeli kontrolu nad gradovima u severnim provincijama zemlje. . Iako su prve javne specifičnosti sporazuma bile fokusirane na logistiku i obavještajne podatke, francuska podrška na kraju je uključivala napade aviona Mirage na položaje pobunjenika.

Sporazum iz Syrtea, potpisan u februaru, i Birao mirovni sporazum, potpisan u aprilu 2007. godine, pozivaju na prekid neprijateljstava, smještaj boraca FDPC-a i njihovu integraciju sa FACA-om, oslobađanje političkih zatvorenika, integraciju FDPC-a u vladu , amnestiju za UFDR, priznanje kao političke stranke i integraciju njenih boraca u nacionalnu vojsku. Nekoliko organizacija se borilo, ali su druge potpisale pakt ili slične sporazume sa vladom (npr. UFR 15. decembra 2008.). CPJP, jedina značajna organizacija koja u to vrijeme nije potpisala sporazum, nastavila je sa radom i potpisala mirovni sporazum sa vladom 25. avgusta 2012. godine.

Bozizé je ponovo izabran 2011. godine na izborima koji se uglavnom smatraju namještenim.

Séléka, savez pobunjeničkih organizacija, preuzeo je kontrolu nad gradovima u sjevernim i centralnim regijama zemlje u novembru 2012. Ove strane su na kraju pregovarale o mirovnom sporazumu s Bozizeovom administracijom u januaru 2013., uključujući vladu koja dijeli vlast, ali je sporazum propao, a pobunjenici su preuzeli kontrolu nad glavnim gradom u martu 2013. godine, prisiljavajući Bozizea da pobjegne iz zemlje.

Za predsjednika je izabran Michel Djotodia, a u maju 2013. premijer Nicolas Tiangaye zatražio je mirovnu misiju UN-a od Vijeća sigurnosti UN-a, a 31. maja je bivši predsjednik Bozizé optužen za zločine protiv čovječnosti i poticanje na genocid.

Tokom juna–avgusta 2013. godine, bezbednosna situacija se nije poboljšala, a bilo je izveštaja o preko 200,000 interno raseljenih lica (IRL), kao io kršenju ljudskih prava i novom nasilju između pristalica Seleke i Bozizea.

Francuski predsjednik François Hollande pozvao je Vijeće sigurnosti Ujedinjenih naroda i Afričku uniju da pojačaju napore za stabilizaciju nacije. Rečeno je da je Séléka vlada polomljena. Đotodija je zvanično raspustio Seleku u septembru 2013. godine, ali su mnogi pobunjenici odbili da se razoružaju i udaljili se dalje od vladine vlasti.

Nasilje se pogoršalo krajem godine, što je izazvalo međunarodnu zabrinutost zbog “genocida”, a borbe su uglavnom bile rezultat osvetničkih napada na civile od strane Selekinih uglavnom muslimanskih vojnika i kršćanskih milicija poznatih kao “anti-balaka”.

Michael Djotodia i njegov premijer Nicolas Tiengaye podnijeli su ostavke 11. januara 2014. godine, kao dio sporazuma postignutog na regionalnoj konferenciji u susjednom Čadu. Nacionalno prelazno vijeće izabralo je Catherine Samba-Panza za privremenu predsjednicu, a ona je preuzela dužnost 23. januara. Postala je prva žena predsjednica Centralne Afrike. Marie-Nolle Koyara postala je prva žena ministar odbrane od nezavisnosti u januaru 2015.

Dana 18. februara 2014. godine, generalni sekretar Ujedinjenih naroda Ban Ki-moon zatražio je da Vijeće sigurnosti UN-a brzo pošalje 3,000 vojnika u naciju da se bore protiv onoga što je okarakterizirao kao namjerno gađanje i masovno ubijanje nedužnih ljudi. Generalni sekretar je predstavio strategiju u šest tačaka, koja je uključivala raspoređivanje 3,000 mirovnih snaga kao dopuna 6,000 vojnika Afričke unije i 2,000 francuskih snaga koje su trenutno u zemlji.

Nakon posredničkih napora Konga, Séléka i anti-balaka zvaničnici potpisali su sporazum o prekidu vatre u Brazzavilleu 23. jula 2014.

Dana 14. decembra 2015. komandant pobunjenika Séléka proglasio je Republiku Logone nezavisnom.

Sjeverne regije su pod utjecajem vrućih, suhih, prašnjavih vjetrova harmatana. Poplave su česte.

Policija će tražiti mito na kontrolnim punktovima; predvidjeti ne manje od 5 USD; postoje mnoge tvrdnje da bi putovanje od granice s Kamerunom do Bangija koštalo stotine američkih dolara ili eura mita. Policija često oduzima predmet (pasoš, kameru, sat) i traži da ga plati. Česte su oružane pljačke na seoskim putevima. Čak i tokom dana, nasilni zločini su česti u gradu, posebno u blizini autobuske stanice „kilometar 5“. Alkoholizam je značajan problem među stanovnicima grada, stoga budite oprezni sa pijanima i izbjegavajte piće s lokalnim stanovništvom (biti ćete više pijani).

U martu 2003. pobunjeničke trupe zbacile su vladu Centralnoafričke Republike, a komandant grupe proglasio se predsjednikom. Uprkos mirnim izborima u martu 2005. godine, posetioci se mogu suočiti sa opasnošću, posebno tokom javnih skupova. Hrišćanska teroristička organizacija Anti-balaka, kao i islamistička organizacija Seleka i njoj povezani teroristi, nastavljaju da deluju u zemlji. Pogledajte okvir za upozorenje na vrhu ove stranice za najnovije informacije o trenutnoj teškoj sigurnosnoj situaciji.

fotografija

U principu, turisti mogu dobiti filmsku dozvolu od Ministarstva turizma u Bangiju za nekoliko dana. U stvarnosti, međutim, fotografija se gleda sa sumnjom i prezire je ne samo od strane policije/vojske u tipično osjetljivim područjima (vladine zgrade, infrastruktura, kontrolni punktovi), već i od šire javnosti gotovo svuda. Snimanje slika na uočljiv način može privući neželjenu pažnju i uvijek treba tražiti dozvolu da fotografirate bilo koga, posebno na javnim mjestima.

Neki dijelovi Bangija imaju čistu i filtriranu vodu za piće, tako da je voda koja se služi u nekim restoranima i pabovima bezbedna za piće. Međutim, čistoća vode je nepovjerljiva, pa je bolje kupiti flaširanu vodu ili vodu prokuhati/filtrirati. Ne postoji garancija kvaliteta vode izvan glavnog grada. Prije serviranja svu hranu treba prokuhati ili oguliti, posebno hranu kupljenu na lokalnim pijacama gdje je čistoća problem. Ako dođe do bolesti, poželjno je potražiti medicinski savjet od jednog od ljekara u ambasadi (i francuska i američka ambasada imaju odlične doktore) ili u klinici koju vodi organizacija kao što je Institut Pasteur. Lokalne klinike i bolnice mogu imati ograničenu zalihu osnovnih zaliha kao što su špricevi, lijekovi i tako dalje.