Whistler Blackcomb

Whistler Blackcomb geldt als het meest vooraanstaande bergreservaat van Noord-Amerika – met een oppervlakte van 8.171 hectare, bereikbaar met liften, op de samenvloeiing van twee door gletsjers uitgeslepen bergruggen in British Columbia, Canada. Het trekt jaarlijks meer dan twee miljoen wintergasten. Het resort ligt zo'n 137 kilometer ten noorden van Vancouver International Airport op 675 meter boven zeeniveau. De enorme omvang en ononderbroken sneeuwval van het resort verheffen het tot een bijna mythische status. De twee toppen, Whistler op 2.184 meter en Blackcomb op 2.440 meter, omlijsten een landschap van dramatische verticale reliëfs – 1.530 meter op Whistler, 1.565 meter op Blackcomb – en de wereldberoemde Peak 2 Peak Gondola smeedt een luchtverbinding tussen beide. Vanaf de oorsprong als onderdeel van het Olympisch bod tot het huidige beheer door Vail Resorts is het verhaal van het resort een samenspel van visionaire techniek, meedogenloze concurrentie en op de gemeenschap gericht ontwerp.

De oorsprong van het resort lag in een gedurfd plan om de Olympische Winterspelen van 1968 te organiseren. De eerste planners hadden een speciaal gebouwde speeltuin in de bergen voor ogen die de legendarische Europese locaties zou evenaren. Hoewel de Olympische kandidatuur mislukte, begon de bouw desondanks, met als hoogtepunt de eerste liften van Whistler Mountain in januari 1966, die de eerste skiërs vervoerden. De indeling van het resort – twee basisgebieden aan weerszijden – was afgestemd op zowel efficiëntie als gastervaring, en voorspelde het zorgvuldig geplande dorp dat zou volgen. Het bezoekersaantal nam vanaf het begin toe, toen Noord-Amerikaanse liefhebbers, die al lang gewend waren aan kleinere faciliteiten, een ongekende omvang en kwaliteit van sneeuw aantroffen op dit continent.

Blackcomb Mountain betrad de markt in december 1980 als een onafhankelijke onderneming, wat een felle rivaliteit ontketende die beide resorts ertoe aanzette hun aanbod uit te breiden met een enthousiasme dat nergens anders in de jaren 80 en 90 was gezien. Elk seizoen werden er snellere, afneembare liften geïnstalleerd, werd het gemiddelde en gevorderde terrein uitgebreid en werden de voorzieningen op de berg verbeterd – gelegenheden waarbij concurrerende exploitanten moeite hadden om bij te blijven. Halverwege de jaren 90 prezen skitijdschriften het Whistler-Blackcomb-gebied unaniem als het beste resort van Noord-Amerika, een reputatie die voortkwam uit zowel een breed terrein als een verfijnde service. Intrawest, het vastgoedbedrijf uit British Columbia achter de ontwikkeling van Blackcomb, nam Whistler Mountain in 1997 over en had in 2003 de ticketverkoop, de toegangscontrole tot de liften en de operationele protocollen samengevoegd tot een naadloos geheel.

Toen Vancouver zich in juli 2003 opnieuw kandidaat stelde voor de Olympische Winterspelen van 2010 en daarmee de selectie veiligstelde, werd Whistler Blackcomb het uitverkoren toneel voor de alpineskiwedstrijden van zowel de Olympische als de Paralympische Spelen. Atleten zwommen over de pistes in afdalingen, Super-G, slalom, reuzenslalom en supercombinatie, en baanden zich een weg door de verse sneeuw die zich spontaan leek op te hopen. Aan het einde van het seizoen in april 2010 lag er in het resort 1432 centimeter sneeuw – meer dan 14 meter – waarmee het de op één na sneeuwrijkste locatie in de Olympische geschiedenis was en voor elk onderdeel condities van wereldklasse bood.

In het daaropvolgende decennium maakte Intrawest gebruik van zijn succes in Whistler Blackcomb om extra skigebieden in Noord-Amerika te verwerven en zijn reputatie voor Tirools geïnspireerde dorpsontwerpen te benutten voor zowel golfbanen als resorts die het hele jaar door geopend zijn. Het model van voetgangersvriendelijke pleinen omringd door chaletachtige architectuur, voor het eerst geperfectioneerd in Whistler Village, werd een exportproduct voor recreatieontwikkelaars die op zoek waren naar een mix van alpine charme en commerciële vitaliteit. In 2010 had Intrawest een groot deel van zijn belang van 75 procent afgestoten via een openbare aandelenemissie, waarmee de weg werd vrijgemaakt voor de overname door Vail Resorts in augustus 2016 voor 1,39 miljard dollar – een transactie waarbij Nippon Cable het belang van 25 procent in de twee samenwerkingsverbanden in de bergen behield.

Geografisch gezien liggen Whistler en Blackcomb op parallelle bergruggen, van noordwest naar zuidoost georiënteerd, gescheiden door een steile vallei waar Fitzsimmons Creek doorheen stroomt naar de bredere uiterwaarden van de Green River. Whistler Village, als belangrijkste basisgebied, ligt aan de samenvloeiing van de kreek met de rivier, terwijl de Sea-to-Sky Highway parallel loopt aan de westelijke flank van de vallei – een schilderachtig lint van asfalt dat het resort verbindt met de metropool. Skipistes spreiden zich uit vanaf beide bergkammen, sommige schuin aflopend naar de valleibodem, andere langs de bergkam voordat ze afdalen naar Creekside, de satellietbasis ten zuiden van het hoofddorp.

Whistler Mountain profileert zich als de zuidelijke bergkam, met een top van 2184 meter die een hoogteverschil van 1530 meter biedt en 4757 hectare aan ski-terrein beslaat. Negentien liften verbinden de pistes – twee gondels, vijf snelle quads, vier afneembare liften voor zes personen, twee triples met vaste grip, één T-bar en zeven magische tapijten – terwijl vier eetgelegenheden op de berg en een speciale skischool voor kinderen het terrein afwisselen. Het station voor de Peak 2 Peak Gondola bevindt zich nabij de bovenloop en verbindt Whistler met Blackcomb op een hoogte van ongeveer 1800 meter. De twee lodges van Whistler, gelegen aan de voet van Creekside en Village, dienen als toegangspoorten tot dit uitgestrekte gebied en combineren de nabijheid van de pistes met een naadloze service voor de gasten.

In het noorden pronkt Blackcomb Mountain met een 2240 meter hoge top, bereikbaar met een lift, bovenop de stoeltjeslift 7th Heaven – hoewel de werkelijke top 2440 meter hoog is en alleen bereikbaar is via beklimmingen buiten de liftlijnen. De skibare hoogte van 1565 meter valt binnen een oppervlakte van 3414 hectare, bediend door 15 liften: twee gondels, zes snelle quads, één triple met vaste grip en zeven sleepliften (één sleeplift en vijf tapijtliften). Blackcomb's claim to fame ligt in zijn "Couloir Extreme", een van 's werelds tien steilste afdalingen, een corridor die oorspronkelijk door lokale liefhebbers de Saudan Couloir werd genoemd, totdat bergbeklimmer Sylvain Saudan het gebruik van zijn naamgenoot betwistte. Tegenwoordig is die omstreden glijbaan een overgangsrite voor ervaren skiërs, aangetrokken door de smalle helling en ijzige ravijnwanden.

De formele integratie van de infrastructuur van Whistler en Blackcomb begon in 1997 met de fusie van Intrawest, maar de volledige eenwording van de toegangsproducten en -systemen liet nog op zich wachten in 2003. De gecombineerde oppervlakte – 8.171 acres – vormt het grootste aaneengesloten skigebied van Noord-Amerika en overtreft dankzij de configuratie met twee bergkammen de zelfstandige skigebieden. Als een van beide bergen op zichzelf zou staan, zou hij qua omvang tot de top vijf van het continent behoren. Het is echter de samenhang van twee domeinen, overbrugd door moderne apparatuur, die dit alpiene imperium definieert.

Bezoekers bereiken de bergen via vier gondels – de Blackcomb Excalibur, Whistler Village, Fitzsimmons Express en Creekside – en één snelle stoeltjeslift voor acht personen. Een vloot van tien afneembare stoeltjesliften en vijf vaste liften van Doppelmayr, Poma en Lift Engineering bedient de midden- en hogere zones. Twee sleepliften brengen skiërs naar de Horstman- en Blackcomb-gletsjers, waar ze toegang hebben tot wandelroutes en skiliften voor gevorderden. De ski-outs naar het dalsysteem functioneren betrouwbaar van december tot en met april, en met een gecombineerde liftcapaciteit van 65.507 skiërs per uur beschikt het resort over de hoogste liftcapaciteit van het continent.

Die capaciteit nam nog verder toe toen op 12 december 2008 de Peak 2 Peak Gondola in gebruik werd genomen – een technisch hoogstandje met een overspanning van 4,4 kilometer tussen de torens in het middenstation. De 3,02 kilometer lange, onondersteunde overspanning is de wereldrecordhouder voor kabelbanen in zijn categorie, terwijl de cabines zich op een hoogte van 436 meter boven de vallei bevinden. De verbinding tussen de bergen verkort niet alleen de overstaptijden, maar transformeert de bezoekerservaring ook in een luchtwandeling boven oude gletsjeruitbarstingen.

Aan de voet van deze reuzen ligt Whistler Village, de kern van de gemeente Whistler – een gemeentelijke entiteit die losstaat van de zakelijke exploitatie van het resort. Hier verdelen straten ruimte over gemeentelijke diensten, ambachtelijke boetiekjes, podia en een scala aan accommodaties. Restaurants kijken uit op de straten waar je kunt skiën; verwarmde trottoirs nodigen uit tot avondwandelingen; en de hoogte van 675 meter van het dorp biedt een gematigde basis voor zowel winterse als zomerse activiteiten.

In de zomer profiteert Whistler Mountain Bike Park van hetzelfde hoogteverschil dat skiërs zo in vervoering brengt. Het brengt fietsliefhebbers via de Fitzsimmons 8 en Garbanzo quadliften, evenals de Village en Creekside gondels, naar een middenstation op 1200 meter hoogte. Sinds de oprichting, die in 2008 met zijn tiende verjaardag werd gevierd, is het park uitgegroeid tot een park dat meer dan 100.000 snowboarders per seizoen verwelkomt en meer dan 250 kilometer aan pistes heeft aangelegd, verdeeld over zones voor beginners, gevorderden en experts.

De infrastructuur van de trails varieert van soepele, hellende bochten in de Fitzsimmons Zone tot strakke, met wortels bezaaide afdalingen in de Garbanzo Zone, met als hoogtepunt gigantische sprongen die zelfs de meest ervaren freeriders uitdagen. Tot 2023 waren bepaalde stoelen voorzien van verwijderbare fietsendragers die plaats bieden aan vier frames; met de upgrade op 12 december 2023 vervoert de Fitz-stoel nu vijf rijders per drager, met vier vorkgleuven en een vijfde haakbevestiging aan de zijkant van de stoel.

De deelnemers navigeren door drie verschillende zones van het park – Fitzsimmons, Garbanzo en Creekside – elk bereikbaar met een combinatie van gondels en stoeltjesliften. Vanaf de top van Garbanzo stort een enkele, glooiende helling zich 1100 meter terug naar het dorp, alleen geëvenaard door de afdaling vanaf de Peak Chair. "A-Line", bekend om zijn ritme en technische kenmerken, en het Boneyard slopestyle parcours aan de onderkant van het park trekken atleten aan die hun sprongen, drops en line-keuzes onder de zomerzon willen verfijnen.

Sinds 2004 organiseert het park Crankworx, Noord-Amerika's grootste freeride mountainbikewedstrijd, waarbij trails worden omgetoverd tot arena's voor slopestyle- en downhillwedstrijden. Harvest Huckfest, dat jaarlijks plaatsvond van 2002 tot en met 2008, bood ooit een eindejaarsfeest vol airtime en creatieve terreintransformatie, wat een erfenis van innovatie naliet die voortduurt in het parcoursontwerp.

Wanneer de winter weer aanbreekt, brengt het Tube Park op Blackcomb Base II de simpele geneugten van zwaartekracht en kameraadschap weer tot leven. Deze gezinsvriendelijke bestemming, geopend in het seizoen 2005-2006 langs Village Run, combineert geprepareerde banen met huurbanden, waardoor meerdere generaties kunnen spelen te midden van torenhoge dennenbomen. Het is een bewijs van Whistler Blackcombs blijvende toewijding aan gevarieerde recreatie in de bergen – waardoor de hellingen van het resort, of men nu op zoek is naar de stilte van een steile glijbaan of het gelach dat weerkaatst van een met sneeuw bedekte glijbaan, een uitnodiging blijven voor alpiene ontdekkingen.