Dakeng

Dakeng beslaat het bergachtige zuidwestelijke kwadrant van het district Beitun in Taichung en strekt zich uit van 112 tot 859 meter boven zeeniveau. Sinds de aanwijzing als natuurgebied door het stadsbestuur van Taichung in 1976, heeft de regio zich ontwikkeld van een afgelegen relaisstation op weg naar Xinshe tot een beheerd natuurreservaat van zo'n 3300 hectare. Dakeng, vaak vergeleken met Yangmingshan vanwege de groene hellingen en het gematigde klimaat, biedt een mix van steile bergkammen, beboste valleien en door kreken uitgesleten terrein. In 2014 kreeg het de formele status van "Taichung City Dakeng Scenic Special Area", onder toezicht van het Scenic Area Management Office van het Bureau voor Toerisme. Dit garandeert dat wandelpaden, faciliteiten en ecologisch behoud samengaan onder één autoriteit.

Vóór de komst van de Han-bevolking bewoonden de Pingpu de brede vallei die nu het hart van Dakeng vormt. Tijdens de Qing-periode en de vroege Republikeinse periode vestigden golven Hakka-boeren terrasvormige percelen en dorpen langs kalme beekjes. De naam "Dakeng" weerspiegelt dit landschap: "Da" betekent groot, terwijl "Keng" vallei of kuil betekent. De oudste nederzetting, bekend als Sanguangli, is sindsdien een transportknooppunt geworden, Dakengkou genaamd. Onder Japans bestuur werd het gebied verdeeld in drie versterkte dorpen – Mindeli, Dakengli en Dongshanli – waarvan verschillende namen bewaard zijn gebleven in lokale gehuchten. De Japanners introduceerden ook de tabaksteelt, waardoor Dakeng een van Taiwans eerste tabaksproducerende zones werd. Hoewel die industrie is verdwenen, zijn er nog steeds een handvol tabaksdroogtorens over, stille herinneringen aan een vervlogen economie.

Landbouw blijft de identiteit van Dakeng bepalen. Boomgaarden met lychees, pomelo's en citrusvruchten beklimmen de lagere hellingen, terwijl bamboescheuten en oncidiumorchideeën meer beschutte holtes innemen. Deze gewassen bepalen de seizoenen: de lentebloesems maken plaats voor zomercitrusfruit, de herfstlychees en de winterscheuten. Landbouwwegen verbinden de vijf oorspronkelijke dorpen – Minde, Dakeng, Dongshan, Minzheng en Fuzi – en verbinden families die hier al generaties lang wonen.

Het hydrografische netwerk van de regio bepaalt zowel de schoonheid als de wandelpaden. Zes kreken – Dakeng Creek, Zhuoshuikeng, Qingshuikeng, Hengkeng, Beikeng en Fuzikeng – vormen kanalen door bergkammen en kloven en houden dichte loof- en gemengde bossen in stand. Meer dan dertig soorten loofbomen zorgen voor een kort, levendig schouwspel wanneer het droge seizoen overgaat in moessonregens, die de kleuren van Aowanda evenaren. Die seizoensverandering trekt fotografen en natuurliefhebbers aan die op zoek zijn naar ongekunstelde vergezichten van rood, goud en roodbruin.

In 1999 werd Taiwan getroffen door een aardbeving met een kracht van 7,3, beter bekend als de aardbeving van 921. De breuklijn langs de Chelungpu-breuklijn doorsneed de flank van Dakeng. Onder de bosbodem bevinden zich tot enkele meters boven de oppervlakte blootliggende warmwaterbronnen. Deze bronnen doorkruisen het landschap nu met mineraalrijke poelen. Op de locatie van twee beschadigde scholen – Jungong Elementary en Dongshan Junior High – bewaart het Dakeng Earthquake Memorial Park gebroken muren en breuklijnen als educatieve tentoonstellingen. Het park, dat direct is verbonden met Trail 9, heeft een bescheiden parkeerplaats en glooiende hellingen en is daardoor een geliefde plek voor bezinning.

Recreatie in Dakeng concentreert zich op een onderling verbonden netwerk van wandel- en fietspaden in de bergen, beheerd door het stadsbestuur van Taichung. Twaalf gemarkeerde routes hebben in totaal ongeveer 17 kilometer aan paden, variërend van gladde boomstamtrappen tot toegangswegen van beton. De vijf oudste paden bevinden zich aan de westflank van de Toulin-berg. Ze zijn ontworpen door het Tuinonderzoeksbureau van de Nationale Chung Hsing Universiteit en voltooid in 1981. Ze volgen natuurlijke contouren en beeklopen, met touwen en houten trappen waar de helling steiler wordt. Paden 6 tot en met 8, aangelegd in 1990 op de Xiping-berg, bieden gemakkelijkere routes naar de grens van het district Tanzi-Beitun, terwijl paden 9 en 10, respectievelijk geopend in december 2005 en maart 2008, extra verbindingen in het netwerk vormen. Een korte verbinding, pad 9-1, werd geopend in november 2013 en verbetert de toegang tussen de hoofdroutes.

Elk pad biedt een unieke ontmoeting met het landschap en de vegetatie. Pad 1, op 1566 meter, duurt ongeveer anderhalf uur. Onder een kathedraal van tungbomen vinden wandelaars in mei en juni schaduw en een waterval van witte bloesems. Het bladerdak voelt aan als een paraplu van bladeren, waardoor de lucht koel blijft.

Route 2 is 1200 meter lang en duurt ongeveer twee uur. De rustige hellingen onthullen platforms en uitkijktorens bij rustpunten. In de herfst bungelen trossen Sapindus-vruchten als lantaarns tussen ritselende bladeren.

Route 3, eveneens ongeveer twee uur durend en 1275 meter lang, loopt over verschillende steile hellingen langs bergkammen. Doordat er minder takken boven het hoofd hangen, worden wandelaars blootgesteld aan zonnige open plekken, ideaal om soorten zoals de roodbuikbuizerd en de groenvleugelduif te spotten.

Route 4, de meest veeleisende van de oorspronkelijke route op 1810 meter hoogte, stijgt en daalt steile stukken. Het biedt een ononderbroken uitzicht op de beboste bergtoppen van de Toulin-berg, wat doet denken aan de ruige contouren van de centrale bergketens van Taiwan.

Route 5 is 2058 meter lang en duurt bijna tweeënhalf uur. Onderweg vindt u onder andere het Black Pine Pavilion, het Gaofeng Pavilion en een houten uitkijktoren. De top op 859 meter is het hoogste punt binnen de oude stadsgrenzen. Vanaf daar kunt u uitkijken over de stedelijke uitbreiding van Taichung tot aan het verre Dadu-gebergte.

Een secundaire aftakking, Trail 5-1, verbindt Xietou Lane in de Xin-gemeenschap met het Hesong-paviljoen op Trail 5 over een afstand van 1.583 meter, en biedt een kortere route of een alternatieve terugweg.

Paden 6, 7 en 8 hebben lichtere niveaus. Pad 6 loopt 1650 meter in ongeveer een uur en veertig minuten. Het leidt naar het Guanyin Paviljoen, langs varens en taro's op lagere niveaus. Picknickplaatsen zijn verspreid langs de route, waaronder paviljoens, kinderspeelplaatsen en tafels voor het hele gezin.

Pad 7 is 1250 meter lang en in ongeveer een uur te bereiken. Het ligt vlakbij het Fengdongshi Forest Park ten noorden van Jungongliao, begint bij een bescheiden beginpunt en loopt gestaag bergopwaarts.

Route 8 is 950 meter en veertig minuten lang en loopt door gemengde boomgaarden voordat deze uitkomt in het Fengdongshi Park aan de grens met Tanzi.

Route 9, geopend in december 2005, beslaat 1700 meter in ongeveer veertig minuten. Het grotendeels vlakke parcours van beton- en houten plankenwegen loopt parallel aan Dali Creek en het Fuzi-gedeelte in het zuiden. Dankzij de handige parkeergelegenheid bij het beginpunt is het een populaire fitnessroute.

Route 9-1, een 600 meter lang pad dat op 30 november 2013 werd voltooid, is direct verbonden met route 9. Route 10, die in maart 2008 werd geopend, is 1200 meter lang en sluit aan op zowel hoofd- als secundaire routes voor nog meer variatie.

Buiten het hoofdnetwerk ligt de Guanyin-berg, ook wel Zuid-Guanyin of Dakeng Guanyin genoemd. Het beginpunt van de route, vlakbij de Dakeng-brug aan de Kuozi-weg, stijgt in ongeveer twintig minuten naar 318 meter. De top, nummer 042 van Taiwans "100 Kleine Bergen", biedt uitzicht op de daken van het district Beitun. Vlakbij de voet biedt de Guanyin-tempel zowel culturele context als een rustpunt voor de beklimming. De tempel staat naast de Centrale Taiwanese Universiteit voor Wetenschap en Technologie aan de Bu Zi-weg, waar gelovigen even stilstaan ​​om de bodhisattva van compassie te eren.

Ook fietsers vinden routes tussen deze paden. Hoewel de wandelpaden de boventoon voeren, zijn er ook bredere fietspaden en servicewegen voor mountainbikers, die onder hetzelfde gemeentelijke beheer vallen. Zorgvuldige bewegwijzering wijst fietsers de weg naar geschikte beklimmingen en afdalingen, in navolging van het systeem dat speciaal voor wandelaars is aangelegd.

Het beheer van Dakeng houdt rekening met de balans tussen toegankelijkheid en natuurbehoud. Het Scenic Area Management Office van het Bureau voor Toerisme plant regelmatig onderhoud, paden worden vrijgemaakt en veiligheidsinspecties uitgevoerd. Inheemse vegetatie herleeft in de open gedeelten en informatieborden geven informatie over de geologie, geschiedenis en ecologie van de regio. Het gedenkpark en de zichtbare breuklijnen dienen educatieve doeleinden en herinneren bezoekers aan de geologische krachten van het gebied.

Dakeng verandert per seizoen van karakter. Lentemist nestelt zich in de holtes en tungbloesems accentueren groene hellingen. Zomerstormen doen kreken zwellen en koelen het binnenland van het bos af. In de herfst kleuren esdoorns en andere loofbomen de bergkammen; fotografen kamperen vaak op de plateaus van Trail 1. De winter brengt stille stilte, terwijl bamboestruiken en immergroene bomen het bleke zonlicht filteren.

Hoewel de stedelijke groei de afgelopen decennia steeds dichterbij is gekomen, behoudt Dakeng een gevoel van afstand. Het stratenpatroon van Taichung maakt plaats voor onregelmatige contouren aan de bosrand. Geluid draagt ​​anders onder het bladerdak; verkeer in de verte vervaagt en wordt vervangen door vogelgeluiden en wind in bamboe.

Bezoekers beschrijven Dakeng niet als een ontsnapping aan het stadsleven, maar als een aanvulling daarop: een plek waar geologie, geschiedenis en bestaan ​​samenkomen. Paden onthullen zowel lokale aanpassingen – tabakstorens, boomgaardpaden – als universele krachten – tektonische opheffing, watererosie en plantengroei. Door zorgvuldige planning en stapsgewijze ontwikkeling heeft het stadsbestuur van Taichung het natuurlijke karakter van het gebied behouden en tegelijkertijd gestructureerde toegang geboden.

In de valleien en bergkammen liggen getuigenissen van menselijke en natuurlijke interactie. Van Pingpu-woningen tot Hakka-boerderijen, van tabaksvelden tot orchideeënbosjes, van de aardbevingen van 921 tot de rust van minerale bronnen, Dakeng blijft bestaan ​​als een levend landschap. Elk pad biedt een directe ontmoeting met bladeren en stenen, paviljoen en paviljoen. De complexiteit van de regio komt niet tot uiting in grootse gebaren, maar in cumulatieve details: een met touw beklede trap, een vogelkreet bij zonsopgang, de gebarsten muur van een aardbevingsmonument. In die details schuilt de essentie van het gebied, die aandringt op een beheerst tempo en een bedachtzame blik.