Alanya

Sinds de bouw van het eerste moderne motel in 1958, beschouwd als het begin van de toeristische sector in Alanya, hebben hotels zich gehaast om de toestroom van reizigers op te vangen, en de stad heeft nu 157,000 hotelbedden vanaf 2007. Damlataş-grot, die aanvankelijk buitenlanders aantrok omdat van zijn microklimaat, met een gemiddelde temperatuur van 72 ° F (22 ° C) en 95 procent luchtvochtigheid, is toegankelijk aan de westkant van het schiereiland via paden vanaf het strand van Damlataş. Tijdens de zomermaanden trekt Alanya een groot aantal bezoekers, met name Scandinaviërs, Duitsers, Russen en Nederlanders. Ze worden naar de regio gelokt vanwege de lage vastgoedkosten, het milde weer, de zandstranden, de nabijheid van de oude monumenten van Antalya en het voortreffelijke eten.

Windsurfen, parasailen en bananenboot varen behoren tot de andere toeristische activiteiten in de buitenlucht. Sealanya, het grootste waterpark van Europa, en de grootste kartbaan van Turkije behoren tot de attracties. Het jachtseizoen trekt ook enkele toeristen naar de natuurreservaten van het gebied voor de jacht op wilde geiten, varkens en patrijzen.

De toeristenseizoenen na 2005 waren om verschillende redenen slecht voor Alanya's toeristenbedrijf. Toegenomen PKK-geweld, H5N1-vogelgriep ontdekt in Van en de Mohammad-cartoonkwestie waren allemaal betrokken. De autoriteiten van Alanya reageerden met een aantal public relations-activiteiten, waaronder het produceren van 's werelds grootste cake op 26 april 2006, waarmee een Guinness World Record werd gevestigd. De economie heeft ook geleden onder de investeringen in meer dan 20,000 overtollige woningen. Israëlische bezoekers, die doorgaans per cruiseschip aankomen, daalden tussen 85 en 2009 met ongeveer 2011 procent, deels als gevolg van verslechterende banden tussen Turkije en Israël.

BELANGRIJKSTE BEZIENSWAARDIGHEDEN

Alanya Castle, een Seljuk middeleeuws kasteel uit 1226, gelegen op het schiereiland. De meeste prominente bezienswaardigheden van de stad bevinden zich mogelijk in en rond het kasteel. Het huidige kasteel werd gebouwd bovenop eerdere vestingwerken en fungeerde zowel als paleis van lokaal bestuur als als verdedigingsconstructie in geval van een invasie. De stad begon in 2007 met de restauratie van verschillende delen van het kasteelgebied, waaronder de verbouwing van een Byzantijnse kerk tot een christelijk gemeenschapscentrum. Suleiman de Grote bouwde de Süleymaniye-moskee en karavanserai in de citadel. De historische stadsmuren, die een deel van het oostelijke schiereiland omringen, kunnen worden doorkruist. Binnen de vestingwerken bevinden zich verschillende oude huizen, waarvan de meeste in het begin van de negentiende eeuw zijn gebouwd en prachtig onderhouden exemplaren zijn van klassieke Ottomaanse architectuur.

De Kzl Kule (Rode Toren) is een 108 meter hoog bakstenen gebouw dat in de haven onder het kasteel staat en waarin het plaatselijke etnografisch museum is gevestigd. Sultan Kayqubad I nodigde architect Ebu Ali uit Aleppo, Syrië, uit om het gebouw in Alanya te maken. Het achthoekige gebouw, de laatste van de 33 torens van het kasteel van Alanya, werd gebouwd om de Tersane (scheepswerf) te bewaken en wordt beschouwd als een van de grootste voorbeelden van middeleeuwse militaire architectuur. De Tersane, een middeleeuws droogdok van 83 bij 187 voet (131 bij 57 m), gebouwd door de Seltsjoeken in 40, is opgesplitst in vijf gewelfde traveeën met gelijkzijdige spitsbogen. Het Alara-kasteel en de karavanserai bij Manavgat, eveneens gebouwd door Kayqubad, zijn omgevormd tot een museum en historisch centrum.

Het huis en museum van Atatürk, dat hij op 18 februari 1935 bezocht, is in zijn oorspronkelijke staat bewaard gebleven en is een voorbeeld van het interieur van een conventioneel Ottomaans herenhuis, compleet met items uit de jaren dertig. Het huis is tussen 1930 en 1880 gebouwd in de stijl van "karniyarik" (gevulde aubergine). Buurtraden hebben vaak felle kleuren en rode daken nodig, die de hedendaagse stad een pastelkleurig licht geven. Het Alanya Museum ligt landinwaarts vanaf het strand van Damlataşh en is gehuisvest in een gebouw uit de Republikeinse periode uit 1885.

Alanya is lid van de European Association of Historic Towns and Regions, gevestigd in Norwich. Alanya Castle en Tersane werden genomineerd voor de voorlopige lijst van 2009 nadat lokale autoriteiten een aanvraag hadden ingediend om ze aan te wijzen als UNESCO-werelderfgoed.

De stad ligt aan de Golf van Antalya in de Anatolische kustvlakte van Pamphylia, tussen het Taurusgebergte in het noorden en de Middellandse Zee, en maakt deel uit van de Turkse Rivièra en beslaat ongeveer 70 kilometer (43 mijl) kustlijn. Van west naar oost wordt het district Alanya begrensd door het district Manavgat aan de kust, het heuvelachtige district Gündoğmuş in het binnenland, Hadim en Taşkent in de provincie Konya, Sarveliler in de provincie Karaman en het kustgebied Gazipaşa. De oude steden Side en Selge zijn te vinden in Manavgat. De Dim-rivier stroomt ten oosten van de stad vanuit de hooglanden van Konya in een zuidwestelijke richting naar de Middellandse Zee.

Tussen de zee en de bergen is de Pamphylia-vlakte een geïsoleerd voorbeeld van een oostelijk mediterraan naald-, sclerofiel-breedbladig bos, met onder meer Libanonceder, groenblijvende struikgewas, vijgenbomen en zwarte dennen. Het Alanya-massief is een gebied met metamorfe gesteenten ten oosten van Antalya. Van laag naar hoog, deze structuur is verdeeld in drie nappes: de Mahmutlar, de Sugözü en de Yumrudağ. Een tektonische venster met vergelijkbare lithologie strekt zich uit onder de stad. Bauxiet, een aluminiummineraal, wordt gevonden in de noordelijke buitenwijken van de stad en kan worden gewonnen.

De stad wordt van oost naar west gescheiden door een rotsachtig schiereiland, wat het kenmerkende kenmerk van de stad is. De haven, het stadscentrum en het strand van Keykubat, genoemd naar sultan Kayqubad I, bevinden zich aan de oostkant van het schiereiland. In het westen liggen het strand van Damlataş, genoemd naar de beroemde 'druipende grotten', en het strand van Kleopatra. De naam "Cleopatra" kan afkomstig zijn van het bezoek van de Ptolemeïsche prinses hier of van het gebied dat is opgenomen in haar bruidsschat aan Marcus Antonius. De belangrijkste boulevard, Atatürk Bulvar, loopt langs de zee en scheidt Alanya's zuidelijke, aanzienlijk meer toeristische kant van het noordelijke, meer inheemse deel dat noordwaarts de bergen in reikt. Een andere belangrijke route, evre Yolu Caddesi, omringt de hoofdstad in het noorden.

De toeristische sector van Alanya wordt iets geschat op ongeveer 1.1 miljard euro per jaar en is daarom de belangrijkste industrie. De regio staat ook bekend om zijn vele fruitkwekerijen, met name die welke citroenen en sinaasappels produceren, evenals grote oogsten van tomaten, bananen en komkommers. In 2006 werd meer dan 80,000 ton citrusvruchten geproduceerd op 16,840 hectare (41,600 acres). Waar citrusgewassen onrendabel worden, worden reine pruimen en avocado's aantrekkelijker in het vroege seizoen.

Ondanks de ligging aan het strand, zijn maar weinig mensen voor hun werk afhankelijk van het water en vissen is geen prominente bezigheid. Toen de vispopulaties begin jaren zeventig waren uitgeput, werd een systeem van roterende toegang bedacht om dit gedeelte te behouden. Deze revolutionaire aanpak is ontwikkeld als onderdeel van de studie van Elinor Ostrom over economisch bestuur, waarvoor ze in 1970 de Nobelprijs voor economie won. De lokale bevolking had kritiek op de bouw van veel grote supermarktketens en kledingwinkels in Alanya in 2009.

Beginnend in 2003, met de tijdelijke opheffing van de limieten op niet-nationale eigendomsaankopen, is de woningbouw van de stad enorm lucratief geworden, met veel nieuwe privéwoningen en appartementen die worden ontwikkeld voor Europese en Aziatische deeltijdbewoners. Alanya is goed voor 69% van de woningen die zijn gekocht door buitenlanders in de provincie Antalya en 29.9% van de woningen die in het algemeen in Turkije zijn gekocht. Individuen, in plaats van investeerders, vormen de meerderheid van de kopers. Naarmate de vastgoedprijzen stijgen en de verkoop aan de lokale bevolking afneemt, komen de talrijke gecekondu-woningen en bedrijven in de stad steeds meer onder druk te staan. De meeste bouwwerken in de stad zijn beperkt tot een hoogte van 21 voet vanwege een lokale verordening (6.5 m). Hierdoor worden hoogbouwhotels beperkt tot het oosten en westen van de stad, waardoor de skyline van het centrum wordt beschermd ten koste van een groter toeristisch potentieel. De buitenwijken van de stad daarentegen zijn ongecontroleerd gegroeid.