Cevapi (meestal 2-4 km), de alomtegenwoordige Balkan-kebab, is de meest toegankelijke maaltijd in Sarajevo. Er zijn twee opvallende varianten: de "Banja Luka" Cevap, een grotere kebab met een vierkante vorm, en de Sarajevo Cevap, die kleiner en ronder is. Elke toerist zou minstens één keer een bestelling van Cevapi moeten proeven als ze dat nog niet eerder hebben gedaan. Pita is er in verschillende smaken (ongeveer 2 km). "Burek", een filodeeggebak gevuld met rundvlees (alleen Burek), kaas (Sirnica), spinazie (Zeljanica), aardappelen (Krompirusa) of appel, is een goedkope, heerlijke en algemeen toegankelijke snack (Jabukovaca). Sommige gevallen zijn echter beter dan andere, en het kan een vette aangelegenheid zijn. Als u echter Mostar bezoekt, probeer dan een gerecht met forel ("pastrmka", wat klinkt als "pastrami"), de lokale specialiteit (een bijzonder goed restaurant dat lokaal gekweekte forel serveert, ligt bij het prachtige Blagaj-klooster, een korte busrit van Mostar).
De lokale keuken is gericht op vlees en zeevruchten, met weinig vegetarische opties. Zelfs zogenaamde vegetarische maaltijden, zoals bonen of Grah, worden gekookt met spek of gerookt vlees. Stoofschotels worden vaak gemaakt met vlees, hoewel ze ook zonder vlees kunnen worden gemaakt. Rijst- en pastamaaltijden zijn overal verkrijgbaar, en Trahana, een traditionele zuurdesemsoepvulling die in de meeste gebieden met de hand wordt bereid, is een steunpilaar tijdens de vastenmaand Ramadan. Met uitzondering van cevapi en pita (of burek) bestaat fastfood, net als in andere delen van Europa, uit pizza, hamburgers en hotdogs. Panini-broodjes worden aangeboden in de meeste coffeeshops die populair zijn bij jongeren, en Bosnische koffie, die vergelijkbaar is met Turkse koffie, is een must voor elke koffiekenner. Verrassend genoeg bieden Bosnische restaurants, afgezien van deze snelle voedselkeuzes, weinig Bosnische specialiteiten - wat mensen thuis eten verschilt enorm van wat ze in een restaurant zouden eten.
Overal op Bosnische snelwegen en recreatiegebieden zijn advertenties voor janjetina of 'lam aan het spit' te zien. Dit is een heerlijke delicatesse die meestal wordt bewaard voor speciale gelegenheden. Een heel lam wordt aan het spit geroosterd door het gedurende langere tijd boven een kolenvuur te draaien. Als je bestelt, betaal je per kilogram, dat is ongeveer BAM25 (niet slecht aangezien dit genoeg is voor meerdere personen). Bij uitzonderlijke gelegenheden worden dergelijke braadstukken thuis bereid door families.
Wat je ook bestelt, je krijgt vrijwel zeker brood, dat in bepaalde delen van Europa vaak bij alle hartige gerechten wordt gegeten. Soep en salade worden vaak bij de maaltijd aangeboden, waarvan de meest populaire kip- en rundvleessoep met noedels of eierbollen is. Salades zijn meestal gemaakt van gemengde tomaten, sla, uien en paprika's en worden vaak overgoten met fetakaas. In Bosnië is een Caesarsalade ongehoord en de meeste vinaigrettes zijn van het Italiaanse type, bestaande uit balsamicoazijn en olijfolie of maïsolie. U kunt ook een verscheidenheid aan kruiden tegenkomen. Ajvar is een ingeblikte (of zelfgemaakte als je geluk hebt) spread, vergelijkbaar met bruschetta spread, bestaande uit geroosterde paprika en aubergine geplet en langzaam gestoofd met peper en zout. Veel ingemaakte producten, zoals ingelegde paprika's, uien, komkommers ['augurken'] en tomaten, worden ook als smaakmakers geserveerd. Kajmak is een zuivelspread met de consistentie en smaak van roomkaas. Het wordt geproduceerd uit melkvet dat is geëxtraheerd, gezouten en ingeblikt. Het heeft een rokerige, zoute kaassmaak en een wat drogere textuur dan roomkaas. De kajmak van Travnik is een lokale specialiteit die tot in Australië wordt geëxporteerd.
De Bosnische keuken combineert niet vaak zoete en zoute smaken, en je zult nooit een Caesarsalade met mandarijnen zien. Aan de andere kant zouden menig goede kok experimenteren met zoete en hartige smaken, zoals de 'Medeno Meso' (Honingvlees) bereid door een bekende chef-kok in het vooroorlogse Banja Luka. Het onderscheid tussen fruit en groenten is duidelijk, met fruit dat is gereserveerd voor maaltijden in dessertstijl. Tenzij het een toetje is, zul je nooit suiker aan een maaltijd zien toevoegen. De maaltijd is meestal zwaar op verse groenten die weinig of geen extra kruiden nodig hebben. Als gevolg hiervan zijn er weinig pittige of warme maaltijden, en gerechten die als "pittig" op de markt worden gebracht, zoals paprikasor gulash, worden meestal gekruid met paprika in plaats van pepers, en hebben geen uitgesproken scherpte. Texturen en kleuren kunnen in bepaalde gebieden belangrijk zijn, afhankelijk van of het een restaurant- of thuiskeuken is.
Gerookt vlees komt vaker voor in de Bosnische keuken dan de traditionele nietjes pita en cevapi. Varkensvlees regeert opperste onder niet-moslim mensen, en prosciutto, gerookte nek, gerookte ribben, spek en honderden soorten rookworst maken dit een echte BBQ-natie. Natuurlijk hebben moslims even verrukkelijke lams- of rundvleesopties. Het vlees wordt geproduceerd door het eerst enkele dagen in zout te drogen, waardoor water wordt verwijderd en het vlees uitdroogt, terwijl het door de hoge zoutconcentraties niet gaat rotten. Het vlees wordt boven een zware rook gehangen, gemaakt door een houtvuur, nadat het is ingewreven met kruiden (een Bosnische dry rub is meestal heel eenvoudig en bevat een combinatie van hoogwaardige verse peperkorrels, hete paprika, zout, uien en knoflook, en een paar lepels Vegeta, een poedervormige kippensoepmix vergelijkbaar met een Oxo-smaakkubus). Fruitbomen worden wereldwijd erkend door BBQ-enthousiastelingen voor het produceren van de heerlijkste rook, en appel-, kersen- en walnotenbomen worden het meest gebruikt in Bosnië. Terwijl commercieel geproduceerd vleeswaren (zoals die bij uw plaatselijke delicatessenwinkel) meestal een paar uur worden gedroogd of in dehydraterende koelkasten worden gehangen voordat ze een paar uur onder druk worden gerookt om wat smaak in het vlees te laten doordringen, is Bosnisch gerookt vlees wordt gedurende maximaal drie maanden nauwgezet gerookt. Het vlees wordt opgehangen in een "rookhuis", een kleine houten constructie die groot genoeg is om een vuur te maken en het vlees op te hangen. Bosniërs roken vlees alleen in de herfst of winter, omdat de lage temperaturen en zoutbehandeling ervoor zorgen dat het vlees maanden kan blijven hangen zonder te rotten. Gedurende deze periode wordt het tot vier keer per week gedurende 8-10 uur per keer gerookt, waarbij het vlees een rooksmaak krijgt en het resterende water wordt verwijderd. Het eindproduct heeft een sterke rokerige geur en smaak, met de textuur van taai beef jerky. De kleur in het vlees is het duidelijkste verschil tussen gerookt vlees dat op deze manier is gemaakt en professioneel vervaardigd vlees dat toegankelijk is in Noord-Amerika, afhankelijk van het stuk vlees. In tegenstelling tot commercieel vleeswaren, dat vaak papperig, rood, een beetje vochtig en behoorlijk rauw is, is Bosnisch gerookt vlees overal zwart met slechts een vage roze tint. Grotere plakjes varkensvlees, zoals Dalmatische prosciutto, zijn wat rozer en zachter van binnen, maar het verschil is nog steeds aanzienlijk, aangezien de in de Balkan gemaakte prosciutto aanzienlijk minder water bevat, taaier is en over het algemeen beter wordt gerookt. Dergelijk vlees wordt meestal gegeten als ontbijt, als sandwiches of als meza, een snack die gewoonlijk wordt geserveerd om bezoekers te verwelkomen. Gerookt vlees is een goedkoop en buitengewoon lekker lunchvlees voor bezoekers en kan op Bosnische markten worden gekocht van mensen die het meestal zelf koken. Na een broodje varkensnek met Bosnische rookkaas en een salade van verse tomaten op een broodje vers en knapperig handgemaakt brood wil je nooit meer weg.
Wanneer je een Bosniër thuis bezoekt, kan de vriendelijkheid overweldigend zijn. Koffie gaat meestal altijd gepaard met een zelfgemaakte lekkernij, zoals koekjes of cake, evenals Meza. Meza is een groot bord met bereid gerookt vlees, vaak inclusief gerookte ham (in traditionele niet-islamitische huishoudens) en worst, in dunne plakjes gesneden en mooi uitgestald met kaas, ajvar, hardgekookte eieren en vers gesneden tomaten, komkommers of andere saladegroenten . Brood is constant beschikbaar. De meeste kookboeken over de Zuid-Slavische keuken staan boordevol honderden broodvariaties, aangezien dit een van 's werelds meest broodgekke gebieden is. Maar voor het grootste deel is het enige brood in de meeste Bosnische huishoudens in de winkel gekocht stokbrood, dat de Bosniërs natuurlijk nooit 'Frans' zouden noemen. Voor hen is het gewoon "Hljeb" of "Kruh".
Bij belangrijke gelegenheden wordt er echter meer moeite gedaan om traditionele Slavische broden te maken, en elke familie bakt typisch zijn eigen versie van een traditioneel recept. Met Kerstmis en Pasen bereiden orthodox-Servische en Kroatisch-katholieke families Pogaca, een boterbrood dat vaak wordt gevlochten en bedekt met een eierwas, waardoor het een sprankelende glans krijgt, ideaal voor spectaculaire feestelijke omgevingen. Tijdens de ramadan bakken de Bosnische (moslim)bevolking een overvloed aan broden, en de unieke en Turks geïnspireerde variëteiten zijn over het algemeen talrijker, diverser en afhankelijker van regio's en dorpen dan onder christelijke bevolkingsgroepen, waar recepten voor speciale evenementen homogener en minder zijn. selecties bestaan. Lepinja of Somun (het brood geserveerd met Cevapi) is een soort plat brood dat vermoedelijk in een of andere vorm door de Turken naar Bosnië is gebracht, maar sindsdien onafhankelijk is geëvolueerd en slechts vaag lijkt op Turkse of Midden-Oosterse platte pitabroodjes. In tegenstelling tot Griekse of Libanese pitabroodjes, is Bosnische Lepinja taai en elastisch aan de binnenkant en heerlijk gestructureerd aan de buitenkant, waardoor het de ideale sponsachtige begeleiding is bij vettig vlees en barbecuesmaken. De Turken zijn misschien aan dit recept begonnen, maar de Bosniërs hebben het naar nieuwe hoogten gebracht.
Bosniërs consumeren een aantal stoofschotels in de dagelijkse keuken, zoals Kupus, een gekookt koolgerecht; Grah, bonen gekookt op dezelfde manier; en een zeer vloeibare versie van Hongaarse goulash. Ze beginnen allemaal met knoflook, uien, selderij en wortelen, daarna een groente, gerookt vlees en een paar glazen water. De groenten worden vervolgens gekookt totdat ze uit elkaar vallen. Een inheemse specerij die bekend staat als "Vegeta" wordt in vrijwel elke maaltijd gebruikt, en dezelfde specerij wordt in het hele gebied gebruikt, helemaal tot in Polen. Het is het equivalent van een kip Oxo-kubus in Noord-Amerika, of gecondenseerde kippenbouillonmix. Deze stoofschotels kosten u bijna niets en zullen u voorzien van een stevig en bevredigend avondmaal.
Wat snoep betreft, zou het ijs dat in de meeste voormalige Joegoslavische landen wordt aangeboden, je doen kwijlen. Er zijn veel soorten, maar regionale melk en room moeten een rol spelen in hun heerlijke smaak. IJs kan per schep worden gekocht, bij een ijskolf-swirl-machine, verpakt in winkels of bij een stoepverkoper met een vriezer direct op straat. De "Egypte" ijssalon in Sarajevo is een aanrader, aangezien het in de omgeving bekend staat om zijn karamelijs. Probeer "Ledo", een soort verpakt ijs dat in Kroatië wordt geproduceerd maar overal in het gebied verkrijgbaar is. Probeer wat lokale zoetigheden, zoals Krempita, een vla/puddinggerecht dat smaakt als een romige cheesecake, en Sampita, een soortgelijke traktatie gemaakt met eiwitten. Traditionele Bosnische zoetigheden moeten ook worden geprobeerd. Hurmasice, ook bekend als Hurme, is een klein vingervormig nat snoepje met walnoten; Tulumbe zijn buisvormige donuts die krokant zijn aan de oppervlakte en zacht en zoet aan de binnenkant. Vergeet niet om de Bosnische versie van de wereldberoemde Baklava te proeven, die iets stroperiger is dan zijn Turkse equivalent en over het algemeen zonder rum, in tegenstelling tot zijn Griekse tegenhanger. Een groot deel van de traditionele keuken heeft Turkse ondertoon, een kleurrijk resultaat van zes eeuwen Ottomaanse controle over de meerderheid van Bosnië en Herzegovina, en snoep is geen uitzondering.
Wat je ook eet in Bosnië, je zult verrast zijn hoe rijk de smaken zijn die je dacht te kennen. Omdat de keuken van het land nog niet is aangetast door commercieel geproduceerde producten, worden de meeste gewassen (niet-gecertificeerd) biologisch of semi-biologisch geteeld, met minder pesticiden en geoogst wanneer ze rijp zijn. De groentemarkten bieden uitsluitend seizoensgebonden en lokaal geproduceerde groenten, en het fruit in de Neretva-vallei in Herzegovina is zeker een van de lekkerste die je ooit hebt gehad (dicht bij de Kroatische grens, tussen Mostar en Metkovic). Het gebied staat bekend om zijn perziken, mandarijnen, paprika's en tomaten, kersen (zowel zoet als zuur), watermeloenen en, recentelijk, kiwi's. Kaas is ook buitengewoon lekker en rijk in Bosnië en Herzegovina, en alle maaltijden zijn zo vers als ze komen.