Libanon is een soevereine staat in West-Azië, formeel bekend als de Libanese Republiek. Het wordt in het noorden en oosten begrensd door Syrië en in het zuiden door Israël, en in het westen door Cyprus over de Middellandse Zee. De geografische ligging van Libanon op het kruispunt van het Middellandse-Zeegebied en het Arabische achterland maakte het illustere verleden mogelijk en creëerde een religieuze en etnisch diverse culturele identiteit. Met een geografisch gebied van slechts 10,452 km2 (4,036 vierkante mijl), is het de kleinste erkende natie op het hele Aziatische schiereiland.
Het oudste spoor van beschaving in Libanon dateert van meer dan zevenduizend jaar vóór de opgetekende geschiedenis. Libanon was de thuisbasis van de Kanaänieten/Feniciërs en hun koninkrijken, een maritieme beschaving die bijna 1,000 jaar bloeide (ca. 1550-539 v.Chr.). Het gebied werd veroverd door het Romeinse Rijk in 64 voor Christus en ontwikkelde zich uiteindelijk tot een van de belangrijkste centra van het christendom in het rijk. Een monastieke traditie die bekend staat als de Maronitische Kerk werd gesticht in het gebied van de berg Libanon. De Maronieten behielden hun geloof en identiteit toen de Arabische moslims het gebied binnenvielen. Een nieuwe religieuze groepering, de Druzen, vestigde zich echter ook op de berg Libanon, wat resulteerde in een eeuwenoude religieuze splitsing. De Maronieten herstelden de communicatie met de rooms-katholieke kerk en bevestigden hun gemeenschap met Rome tijdens de kruistochten. Hun allianties met de Latijnen beïnvloedden het gebied tot ver in de moderne tijd.
Van 1516 tot 1918 werd het gebied gecontroleerd door het Ottomaanse Rijk. Tijdens de val van het rijk na de Eerste Wereldoorlog nam het Franse mandaatgebied Libanon de vijf provincies over die het huidige Libanon vormen. De Fransen breidden de grenzen van het Mount Libanon-gouvernement uit, die voornamelijk maronieten en Druzen waren, om meer moslims te huisvesten. Libanon bereikte onafhankelijkheid in 1943 en creëerde een duidelijk politiek systeem dat bekend staat als confessionalisme, een soort consociationalisme gericht op religieuze groeperingen. Bechara El Khoury, president van Libanon tijdens de onafhankelijkheid van het land, Riad El-Solh, de eerste premier van het land, en Emir Majid Arslan II, de eerste minister van defensie van het land, worden beschouwd als de grondleggers en nationale helden van het land vanwege het leiden van de vrijheid van het land. Op 31 december 1946 vertrokken alle buitenlandse soldaten geheel uit Libanon. Libanon is sinds 1973 lid van de International Francophonie Organization.
Ondanks zijn kleine omvang heeft het land een bekende cultuur en een sterke aanwezigheid in de Arabische wereld. Voorafgaand aan de Libanese burgeroorlog (1975-1990), had het land relatieve vrede en welvaart, gevoed door toerisme, landbouw, handel en bankwezen. Libanon werd in de jaren zestig het "Zwitserland van het Oosten" genoemd vanwege zijn financiële kracht en verscheidenheid, en de stad Beiroet trok zoveel bezoekers dat het "het Parijs van het Midden-Oosten" werd genoemd. Aan het einde van de oorlog werden er aanzienlijke inspanningen geleverd om de economie te rehabiliteren en de infrastructuur van het land te herstellen. Ondanks deze moeilijkheden heeft Libanon de hoogste index voor menselijke ontwikkeling en het hoogste bbp per hoofd van de bevolking in de Arabische wereld, en overtreft het de olierijke economie van de Perzische Golf.