Libië

Er zijn maar liefst vijf verschillende klimaatzones in Libië, hoewel invloeden uit de Middellandse Zee en de Sahara het meest voorkomen. Het klimaat is mediterraan in een groot deel van het laaggelegen kustgebied, met warme zomers en gematigde winters. Neerslag is schaars. De temperatuur in de hooglanden is kouder en op de hoogste hoogten kan vorst worden waargenomen. De zomers in het binnenland van de woestijn zijn erg heet, met aanzienlijke dagelijkse temperatuurschommelingen.

Libië is 's werelds 17e grootste land, met 1,759,540 vierkante kilometer (679,362 vierkante mijl). Libië wordt begrensd door de Middellandse Zee in het noorden, Tunesië en Algerije in het westen, Niger in het zuidwesten, Tsjaad in het zuiden, Soedan in het zuidoosten en Egypte in het oosten. Libië ligt tussen 19° en 34° noorderbreedte en 9° en 26° oosterlengte.

De kustlijn van Libië is met 1,770 kilometer (1,100 mijl) de langste van alle Afrikaanse naties die aan de Middellandse Zee grenzen. De Libische Zee verwijst naar het gebied van de Middellandse Zee ten noorden van Libië. De omgeving is overwegend woestijnachtig en erg droog. De noordelijke gebieden hebben daarentegen een meer gematigd mediterraan klimaat.

De sirocco, die heet, droog en stoffig is, is een natuurlijk gevaar (in Libië bekend als de gibli). In het voor- en najaar is dit een zuidelijke bries die één tot vier dagen waait. Ook stofstormen en zandstormen komen vaak voor. De belangrijkste daarvan zijn Ghadames en Kufra, die verspreid zijn over Libië. Door het bestaan ​​van een woestijnomgeving is Libië een van de zonnigste en droogste landen ter wereld.

Libië is een enorm land met een kleine bevolking, waarbij de meerderheid van de mensen zich aan de kust bevindt. In de twee noordelijke gebieden, Tripolitania en Cyrenaica, is de bevolkingsdichtheid ongeveer 50 mensen per km2 (130 mensen per vierkante mijl), terwijl deze elders minder is dan één persoon per km2 (2.6 mensen per vierkante mijl). 90% van de bevolking woont in minder dan 10% van het gebied, voornamelijk aan de kust. Ongeveer 88 procent van de bevolking woont in steden, waarbij de drie grootste steden, Tripoli, Benghazi en Misrata, de meerderheid van de bevolking uitmaken. Libië heeft 6.5 miljoen inwoners, waarvan 27.7% onder de 15 jaar. De stad telde in 3.6 1984 miljoen, tegen 1.54 miljoen in 1964.

Libië is de thuisbasis van ongeveer 140 stammen en clans. Voor Libische gezinnen is het gezinsleven essentieel, aangezien de meerderheid van hen in flatgebouwen en andere zelfstandige wooneenheden woont, met bepaalde woningtypes op basis van hun inkomen en vermogen. Ondanks hun eerdere nomadische leven in tenten, hebben Libische Arabieren zich nu in verschillende dorpen en steden gevestigd. Het gevolg is dat hun traditionele manier van leven geleidelijk aan het verdwijnen is. Onbekende aantallen Libiërs leven nog steeds in de woestijn, zoals hun voorouders generaties lang deden. De meerderheid van de bevolking werkt in de industrie en de dienstensector, terwijl de landbouw een klein deel van de bevolking uitmaakt.

In januari 2013 meldde de UNHCR dat er ongeveer 8,000 geregistreerde vluchtelingen, 5,500 niet-geregistreerde vluchtelingen en 7,000 asielzoekers met verschillende achtergronden in Libië waren. Daarnaast waren 47,000 Libische onderdanen in eigen land ontheemd, van wie 46,570 terugkeerden naar hun huizen.

arbeidsmigranten

Volgens de VN vormden in 12 ongeveer 740,000% van de Libische bevolking (ongeveer 2013 mensen) buitenlandse migranten. Officiële en niet-officiële schattingen van arbeidsmigranten vóór de revolutie van 2011 variëren van 25% tot 40% van de bevolking (tussen 1.5 en 2.4). miljoen mensen).

Het totale aantal immigranten in Libië is moeilijk vast te stellen, aangezien volkstellingsstatistieken, officiële tellingen en over het algemeen nauwkeurigere onofficiële schattingen vaak variëren. Libië heeft daar in 359,540 ongeveer 2006 buitenlanders wonen, op een bevolking van ongeveer 5.5 miljoen (6.35 procent van de bevolking). Bijna de helft van de immigranten bestond uit Egyptenaren, gevolgd door Soedanezen en Palestijnen. Volgens de IOM verlieten 768,362 immigranten Libië na de revolutie van 2011, goed voor ongeveer 13% van de bevolking op dat moment, maar veel meer bleven in het land.

Als consulaire gegevens van voor de revolutie worden gebruikt om de immigrantenbevolking te schatten, meldde de Egyptische ambassade in Tripoli in 2 maar liefst 2009 miljoen Egyptische migranten, gevolgd door 87,200 Tunesiërs en 68,200 Marokkanen. Vóór de revolutie waren er ongeveer 100,000 Aziatische immigratie (60,000 Bengalezen, 18,000 Indiërs, 10,000 Pakistanen, 8000 Filippino's, evenals Chinese, Koreaanse, Vietnamese, Thaise en andere arbeiders). Dit brengt de immigrantenbevolking vóór de revolutie op bijna 40%, wat meer in lijn is met officiële cijfers uit 2004, die het aantal reguliere en illegale migranten op 1.35 tot 1.8 miljoen plaatsen (25-33 procent van de bevolking destijds) .

Met ingang van 2014, de inheemse bevolking van Libië van Arabieren en Berbers, evenals Arabische migranten van verschillende nationaliteiten, goed voor 97 procent van de bevolking van het land. Bengalezen, Grieken, Indiërs, Italianen, Maltezen, Turken en Oekraïners, naast andere etniciteiten, vormen de resterende 3% van de bevolking.

Lokale demografie en etnische groepen

De oude inwoners van Libië waren voornamelijk Berber-etnische groepen; niettemin heeft een langdurige opeenvolging van buitenlandse invasies, vooral door Arabieren en Turken, een aanzienlijke en langdurige invloed gehad op de demografie van het land. Afgezien van de Turkse en Berberse etnische groepen, zijn de Libiërs voornamelijk Arabieren, voornamelijk uit de Banu Sulaym-clan. De Turkse minderheid, bekend als 'Kouloughlis', leeft voornamelijk in en rond dorpen en steden. Er zijn ook bepaalde etnische minderheden in Libië, zoals de Berbersprekende Toearegs en de Tebou.

Na de onafhankelijkheid van Italiaans Libië in 1947 vertrokken de meeste Italiaanse kolonisten. Na de hemelvaart van Muammar Gaddafi in 1970, werden meer mensen teruggestuurd.

In Libië vormen moslims ongeveer 97 procent van de bevolking, waarvan de meerderheid tot de soennitische tak behoort. Er zijn ook een paar Ibadi-moslims, soefi's en Ahmadi's in het land.

De Senussi-beweging was vóór de jaren dertig de belangrijkste islamitische beweging in Libië. Dit was een woestijnvriendelijke religieuze heropleving. Senussi zawaaya (lodges) werden overal in Tripolitania en Fezzan gevonden, hoewel Cyrenaica het epicentrum van Senussi-invloed was. De Senussi-beweging gaf de Cyrenaicaanse stammen een religieuze band, evenals gevoelens van solidariteit en doelgerichtheid, waardoor het gebied werd gered van onrust en chaos. Deze islamitische organisatie, die uiteindelijk werd verpletterd door zowel de Italiaanse invasie als het regime van Kadhafi, was uiterst conservatief en onderscheidde zich van de islam die nu in Libië bestaat. Kadhafi beweerde een toegewijde moslim te zijn, en dat zijn regering islamitische organisaties sponsorde en zich over de hele wereld bekeerde voor de islam.

Ultraconservatieve islamitische elementen hebben zich na de ondergang van Kadhafi opnieuw gevestigd in gebieden. In 2014 namen militanten gelieerd aan de Islamitische Staat van Irak en de Levant de controle over Derna in het oosten van Libië, dat voorheen een centrum van jihadistische ideologie was. Als gevolg van de Tweede Libische Burgeroorlog zijn jihadistische groeperingen uitgebreid naar onder meer Sirte en Benghazi.

Er zijn een paar kleine christelijke gemeenschappen in andere landen. De christelijke kerk van Egypte, of het Koptisch-orthodoxe christendom, is de grootste en historisch meest belangrijke christelijke denominatie van Libië. In Libië wonen ongeveer 60,000 Egyptische Kopten. Egyptische Kopten wonen in Libië. In Libië zijn er drie Koptische kerken: een in Tripoli, een andere in Benghazi en nog een andere in Misurata.

Door de toenemende immigratie van Egyptische Kopten naar Libië is de Koptische Kerk in Libië de afgelopen jaren uitgebreid. Vanwege het feit dat alle christenen in Libië immigranten zijn die het land zijn binnengekomen met een werkvisum. Twee bisschoppen, één in Tripoli (die de Italiaanse bevolking bestrijkt) en de andere in Benghazi, dienen naar schatting 40,000 rooms-katholieken in Libië (ten dienste van de Maltese gemeenschap). In Tripoli is er een kleine anglicaanse gemeenschap, voornamelijk bestaande uit Afrikaanse immigrantenarbeiders, die deel uitmaakt van het anglicaanse bisdom Egypte. Bekeerling is verboden, dus zijn mensen gevangengezet op verdenking van christelijke missionarissen. In bepaalde delen van het land worden christenen ook bedreigd door radicale islamisten, met een goed gepubliceerde video die in februari 2015 werd geproduceerd door de Islamitische Staat van Irak en de Levant en waarop de massa-executie van christelijke Kopten te zien is.

Libië was vroeger de thuisbasis van een van 's werelds vroegste Joodse gemeenschappen, die teruggaat tot minstens 300 voor Christus. Italiaanse fascistische autoriteiten richtten in 1942 ten zuiden van Tripoli dwangarbeidskampen op voor joden, waaronder Giado (ongeveer 3,000 joden), Gharyan, Jeren en Tigrinna. Ongeveer 500 Joden stierven in Giado door uitputting, honger en ziekte. In 1942 waren de economische activiteiten van joden die niet in concentratiekampen waren ernstig beperkt, en alle mannen van 18 tot 45 jaar werden gerekruteerd voor dwangarbeid. Joden uit Tripolitania werden in augustus 1942 opgesloten in een concentratiekamp in Sidi Azaz. In de drie jaar na november 1945 resulteerde een reeks pogroms in de dood van meer dan 140 Joden en de verwondingen van honderden anderen. In 1948 waren er nog maar ongeveer 38,000 Joden in het land. De meerderheid van de Joodse bevolking van Libië vluchtte na de onafhankelijkheid van het land in 1951.

De officiële taal is Standaard Arabisch, hoewel Libisch Arabisch de moedertaal is. Het is essentieel om te onthouden dat Arabische en Chinese talen wederzijds onbegrijpelijk zijn, maar aangezien Libiërs standaard Arabisch op school studeren, zouden internationale Arabieren moeten kunnen communiceren. Vanwege de toegang tot de Italiaanse televisie wordt Engels algemeen begrepen, vooral onder jonge inwoners van Tripoli. Ouderen spreken eerder Italiaans als gevolg van het Italiaanse koloniale verleden van Libië, en zelfs onder jongeren is Italiaans na Engels de meest gesproken vreemde taal. Italiaanse invloeden Libisch Arabisch, zoals blijkt uit woorden als "semaforo" (verkeerslicht) en "benzina" (benzine).

In veel kleine steden worden andere talen gesproken, zoals Berber en Touareg. Meertalige sprekers van dergelijke talen zullen vaak in staat zijn om zowel in Libisch Arabisch als in Standaard Arabisch te communiceren.

Als gevolg van de vijandelijkheden van de burgeroorlog blijven verschillende buitenlandse ambassades in Libië gesloten of beschikken ze over zeer beperkte consulaire diensten; andere zijn beschadigd of gesloten en moeten nog opengaan; en de kwestie van diplomatieke erkenning tijdens de overgangsregering blijft onduidelijk.

Rebellen bestormden en beroofden de Venezolaanse ambassade in Tripoli, en andere ambassades, met name de Britse missie, werden ook vernietigd. Veel gebieden van Libië vallen nu onder de feitelijke regering van de Nationale Overgangsraad (NTC), terwijl andere geen bestuur hebben of het doen met geïmproviseerde regelingen. Sommige landen hebben de NTC dezelfde mate van erkenning toegekend als de regering van een natiestaat; anderen hebben de staat Libië erkend en de vertegenwoordiger van die staat door de NTC aanvaard; en weer anderen hebben ingestemd met deelname aan het gesprek met de NTC. Sommige landen hebben geweigerd de NTC te erkennen, maar gaven er de voorkeur aan diplomatieke banden met de Libische Arabische Jamahiriya te onderhouden of de diplomatieke betrekkingen op te schorten in afwachting van de oprichting van een Libische interim-regering.

Landen als Australië, Canada, Duitsland, Nederland en het Verenigd Koninkrijk erkennen nooit regeringen en erkennen alleen naties, dus om hun positie minder verwarrend te maken, hebben ze diplomatieke gezanten van de NTC geaccepteerd om voormalig diplomatiek personeel te vervangen. De belastende vertegenwoordiger van de Libisch-Arabische Jamahiriya-regering wordt nog steeds erkend door het gastland in sommige Libische buitenlandse missies en bij de VN, maar vertegenwoordigt nu de Libische natie in transitie, waarbij de NTC formeel of quasi-formeel wordt erkend als een voorlopig bestuur . Als u naar Libië moet, zorg er dan voor dat u de status kent van de Libische buitenlandse missie waarmee u werkt en zorg ervoor dat alle benodigde papieren acceptabel zijn voor reizen naar Libië, toegang tot het land en eventuele toekomstige reizen naar het gebied van Libië. Libië dat u wilt bezoeken.

Als u hulp nodig heeft van de consulaire ambtenaren van uw land, kunt u deze mogelijk vinden in een land dat grenst aan Libië of in een verbonden land als u een burger van een EU-land bent.

Ambassades, andere buitenlandse ambassades en tijdelijke kantoren bevinden zich in Tripoli; Benghazi heeft wat extra aanwezigheid.

De Libische woestijn, die het grootste deel van Libië beslaat, is een van 's werelds droogste en zonnigste regio's. In bepaalde gebieden valt er misschien tientallen jaren geen regen, en zelfs in de hooglanden valt er maar eens in de 5-10 jaar. De meest recente regenval in Uweinat, vanaf 2006, was in september 1998.

Evenzo kan de temperatuur in de Libische woestijn ernstig zijn; op 13 september 1922 meldde het dorp 'Aziziya, ten zuidwesten van Tripoli, een luchttemperatuur van 58 graden Celsius (136.4 graden Fahrenheit), wat als een wereldrecord wordt beschouwd. De Global Meteorological Organization heeft echter het vorige wereldrecord van 58 graden Celsius in september 2012 vernietigd.

Water kan worden ontdekt door te graven tot een diepte van een paar voet in een paar verspreide verlaten kleine oases, die typisch verbonden zijn met de grotere depressies. De Kufra-groep, die Tazerbo, Rebianae en Kufra omvat, is een wijd verspreide verzameling oases in onderling verbonden ondiepe depressies in het westen. Een reeks plateaus en massieven in het centrum van de Libische woestijn, langs de samenvloeiing van de Egyptisch-Soedanees-Libische grens, zijn de enige uitzonderingen op de algehele vlakheid.

De massieven Arkenu, Uweinat en Kissu liggen iets zuidelijker. Deze granieten bergen gaan veel verder terug dan de zandstenen die hen omringen. De ringcomplexen Arkenu en Western Uweinat lijken opmerkelijk veel op die in het Ar-gebergte. Eastern Uweinat (het hoogste punt van de Libische woestijn) is een verhoogd zandsteenplateau naast het granieten gedeelte verder naar het westen.

Ten noorden van Uweinat is de vlakte bezaaid met aangetaste vulkanische structuren. Met de ontdekking van olie in de jaren vijftig werd een enorme watervoerende laag onder het grootste deel van Libië ontdekt. Het water van deze aquifer dateert van vóór de laatste ijstijd en de Sahara. De Arkenu-formaties, waarvan eerder werd aangenomen dat ze twee inslagkraters vertegenwoordigen, bevinden zich ook in deze regio.

binnenkomst zal worden geweigerd aan burgers van Israël en aan degenen die stempels en/of visa uit Israël tonen.

Alle landen, met uitzondering van Algerije, Egypte, Jordanië, Mauritanië, Marokko, Syrië, Tunesië en Turkije, hebben paspoorten en visa nodig om Libië binnen te komen. Degenen met paspoorten die Israël als bestemming vermelden, zal de toegang worden geweigerd.

Libische immigratieregels veranderen vaak en zonder kennisgeving. Volgens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken is een gecertificeerde Arabische vertaling van de biologische gegevenspagina van uw paspoort vereist om een ​​visum te krijgen en het land binnen te komen. De Libische autoriteiten hebben vanaf december 2010 geen Arabische vertaling van de ID-pagina meer nodig.

De toewijzing van diplomatieke vertegenwoordiging buiten Libië is wat warrig geworden als gevolg van de onrust in Libië in 2011. Als reispapieren om Libië te bezoeken via een Libische ambassade of consulaat moeten worden verkregen, is het belangrijk om goed te letten op de huidige status van de buitenlandse missie en de door haar aangewezen functionarissen.

Hoewel het weer is toegestaan ​​voor Amerikanen om naar Libië te gaan, blijft het verkrijgen van visa voor inwoners van de VS een uitdaging. Visumaanvragen worden nu geaccepteerd bij de Libische ambassade in Washington, DC, maar u hebt een uitnodigingsbrief nodig van een Libische sponsor die u in Libië zal aanvragen. Tenzij de aanvrager deel uitmaakt van een rondreis of een aanvraag indient namens een Libische reisorganisator, worden toeristenvisa vaak geweigerd bij alle ambassades. Als u een Amerikaan bent, neem dan contact op met de Libische ambassade in Washington, DC voor meer informatie. [www] Volgens de Libische ambassade in Washington, DC, VS, heeft een bezoeker 400 dollar nodig (als absoluut minimum) in convertibele valuta, met de volgende uitzonderingen:

Roberts International Airport (IATA: ROB) (ook bekend als Roberts International Airport of RIA) ligt in Robertsfield, ongeveer 60 kilometer van het stadscentrum.

Delta Air Lines vliegt vanuit de Verenigde Staten. Deze vlucht vertrekt rechtstreeks vanuit Atlanta. Ethiopian Airlines heeft een overstap in Addis Abeba. Royal Air Maroc vliegt van Casablanca naar Londen.

Op zondag, maandag, woensdag en vrijdag biedt Brussels Airlines vluchten aan. Air France vliegt op dinsdag en vrijdag van Parijs naar Conakry. U kunt op de dag van uw vlucht inchecken bij hun faciliteit in het stadscentrum. Inchecken op de luchthaven is moeilijker en tijdrovender.

Er was eens een beruchte reis van het vliegveld naar de stad. Met de terugkeer van rust en orde is de situatie aanzienlijk verbeterd. UNMIL heeft de weg nu volledig beveiligd en veilig gemaakt.

Hoewel helikoptervluchten verreweg het handigste vervoermiddel zijn, zijn ze alleen beschikbaar voor VN-functionarissen. Tijdens het regenseizoen dwingt het slechte weer helikopters om terug te keren, vooral vanuit Voinjama.

In de grote steden is een verscheidenheid aan accommodaties beschikbaar, variërend van bescheiden hotels tot viersterrenhotels. Daardoor verschillen de prijzen.

Er zijn vier hotels van internationale standaard in Tripoli: het Radisson Blu, Al Waddan en Rixos Al Nasr zijn gloednieuw (geopend in 2009/2010) en bieden uitstekende accommodaties en diensten, terwijl het oudere Corinthia Hotel naast het oude ligt. stad en biedt uitstekende accommodatie en diensten (de medina of "Al Souq Al Qadeem"). Bab-Al-Bahr, Al-Kabir en El-Mahari zijn enkele van de andere hotels. In de stad zijn verschillende kleinere hotels ontwikkeld, zoals het Zumit Hotel in Bab-Al-Bahr, een oud, mooi gerestaureerd hotel naast de oude Romeinse boog.

Het Manara Hotel, een goed onderhouden viersterrenhotel in Jabal Akhdir, ten oosten van Benghazi, ligt dicht bij de oude Griekse ruïnes van de haven van Appolonia.

Hoewel het lijkt af te nemen naarmate er elk jaar meer toeristen arriveren, hebben Libiërs een lange geschiedenis van het verwelkomen van bezoekers in hun huizen en het schenken van gastvrijheid. Vooral in kleinere steden en dorpen is dit het geval.

Het Marhaba hotel, in de wijk Dhahra in Tripoli, is een van de vele uitstekende hotels in de buurt van de kerk.

Tripoli, de levendige hoofdstad van Libië, is een prachtige plek om de natie te leren kennen, aangezien het nog steeds zijn oude ommuurde medina heeft om te bezoeken, evenals het fascinerende Red Castle Museum, dat tentoonstellingen bevat over vele aspecten van de geschiedenis van de regio. Ondanks zijn groei als toeristische attractie, is dit nog steeds een typisch Noord-Afrikaanse stad, met een verscheidenheid aan prachtige moskeeën en spectaculaire fonteinen en sculpturen om bezoekers te herinneren aan de historische betekenis ervan in het Ottomaanse rijk.

Leptis Magna ('Arabisch: ), vroeger een grote Romeinse stad, ligt op 130 kilometer van de hoofdstad. De overblijfselen zijn te zien in Al Khums, vlakbij de monding van de Wadi Lebda, aan de kust. De locatie is een van de mooiste en meest ongerepte Romeinse overblijfselen van de Middellandse Zee. Cyrene, een historische kolonie die in 630 voor Christus werd gesticht als een nederzetting van Grieken van het Griekse eiland Theaand, is een andere must-see. Tijdens het bewind van Sulla (ca. 85 v. Chr.) was het een Romeinse stad en tegenwoordig is het een archeologische vindplaats tussen de dorpen Shahhat en Albayda.

De brede Sahara biedt een aantal ongelooflijke natuurlijke ervaringen, waaronder een perfecte oase zoals Ubari. Ghadames, een Unesco-werelderfgoed, was oorspronkelijk een Fenicische handelsstad en de overblijfselen van het oude theater, de kerk en de tempels zijn tegenwoordig nog steeds populaire toeristische bestemmingen. De Acacus Mountains, een woestijngebergte met zandduinen en dramatische ravijnen, bieden een adembenemend landschap. De regio is ook aangewezen als Unesco-werelderfgoed vanwege de vele grotschilderingen van dieren en mensen die hier zijn ontdekt.

Het is verbazingwekkend hoe moeilijk het is om een ​​echt Libisch restaurant te vinden in Tripoli. De meeste restaurants bieden westers eten, met een paar Marokkaanse en Libanese eetgelegenheden voor de goede orde. Er zijn ook veel uitstekende Turkse restaurants, evenals enkele van de beste koffie en gelato buiten Italië. Als je het geluk hebt om uitgenodigd te worden voor een Libisch etentje of bruiloft, moet je een paar van de heerlijke Libische delicatessen proberen (wees erop voorbereid dat je overvoerd raakt!). Het visrestaurant in de souq is een populaire ontmoetingsplaats voor de lokale expat-bevolking. Een heerlijke couscous met zeevruchten kan worden gegeten voor het equivalent van een paar Amerikaanse dollars. De gevulde calamares is een lokale specialiteit.

Een aanrader is ook Al-Saraya: het eten is OK, maar de locatie, gelegen op het Martyr's Square, is aantrekkelijk (Kadhafi-naam: Green Square). Al-Morgan, op 1 September Street en dicht bij de Algiers Moskee, is een ander uitstekend visrestaurant. Uitstekende keuken, live-entertainment en een rustieke omgeving wachten op u in restaurant Al-Sakhra aan Gargaresh Road. De lichte, grote fastfoodrestaurants zijn een nieuwe toevoeging aan het landschap van Tripoli. Dit zijn geen exacte replica's van wereldwijde bedrijven, maar ze komen in de buurt! Ze ontstaan ​​in de Gargaresh Road-regio, een belangrijk winkeldistrict in de westelijke buitenwijken van Tripoli.

Probeer een van de beste lokale vangstvissen, "werata", op de grill of gebakken met lokale kruiden en specerijen, en u zult niet teleurgesteld worden.

Keuken

De Libische keuken is een levendige mix van Italiaanse, bedoeïenen en traditionele Arabische culinaire invloeden. In het westelijke deel van Libië is pasta de steunpilaar, terwijl rijst de steunpilaar is in het oostelijke deel.

Verschillende variaties van pastagerechten op basis van rode (tomaten)saus (vergelijkbaar met het Italiaanse Sugo all'arrabbiata gerecht); rijst, meestal geserveerd met lam of kip (meestal gestoofd, gebakken, gegrild of in saus gekookt); en couscous, dat met stoom wordt gekookt terwijl het boven kokende rode (tomaten)saus en vlees wordt gehouden (soms ook met courgettes/courgette en kikkererwten).

Bazeen, een gerstmeelmaaltijd geserveerd met rode tomatensaus, wordt traditioneel gemeenschappelijk geserveerd, waarbij veel mensen hetzelfde bord delen, wat meestal met de hand wordt gedaan. Dit is een maaltijd die vaak wordt geserveerd tijdens traditionele bruiloften of vieringen. Asida is een zoete variant van Bazeen die wordt gebakken met witte bloem en geserveerd met een honing-, ghee- of botermengsel. Wrijven (verse dadelsiroop) met olijfolie is een andere populaire methode om Asida te serveren. Usban is gevulde pens met rijst en groenten en wordt geserveerd in een bouillon op basis van tomaten of gestoomd. Shurba is een soep op basis van rode tomaten die meestal wordt geserveerd met kleine pastakorrels.

Khubs bi' tun, letterlijk 'brood met tonijn', is een populaire Libische snack die bestaat uit een gebakken stokbrood of pitabroodje gevuld met tonijn dat is gecombineerd met harissa (chilisaus) en olijfolie. Deze sandwiches worden bereid door verschillende snackverkopers in heel Libië. Internationale gerechten zijn verkrijgbaar in Libische restaurants, evenals meer traditionele gerechten zoals lam, gevogelte, groentestoofpot, aardappelen en macaroni. Veel onderontwikkelde regio's en kleine steden hebben geen restaurants vanwege een ernstig gebrek aan infrastructuur, en supermarkten kunnen de enige bron van voedsel zijn. Alcoholgebruik is in het hele land verboden.

De traditionele Libische keuken bestaat uit vier hoofdingrediënten: olijven (en olijfolie), dadels, granen en melk. Brood, cakes, soepen en bazeen worden allemaal gemaakt met geroosterde, gemalen en gezeefde granen. Dadels worden verzameld, gedroogd en rauw gegeten, als siroop, of zachtjes gebakken en geserveerd met bsisa en melk. Libiërs drinken vaak zwarte thee na de maaltijd. Dit wordt meestal een tweede keer gedaan (voor het tweede glas thee), en de derde ronde thee wordt geserveerd met shay bi'l-luz (geroosterde pinda's of amandelen) (vermengd met de thee in hetzelfde glas).

In Libië is thee de meest populaire drank. Groene en "rode" thee worden bijna overal aangeboden in kleine glaasjes, meestal gezoet. Munt wordt soms aan thee toegevoegd, vooral na een maaltijd.

Turkse koffie wordt meestal sterk geserveerd, in kleine kopjes, zonder room. In de grotere steden hebben de meeste coffeeshops espressomachines die espresso, cappuccino en andere dranken kunnen maken. De kwaliteit varieert, dus vraag rond voor aanbevelingen.

Hoewel alcohol wettelijk verboden is in Libië, is het gemakkelijk verkrijgbaar op de lokale illegale markt (van whisky tot bier tot wijn). Er moet aan worden herinnerd dat de gevolgen van een illegale aankoop ernstig kunnen zijn. Reizigers moeten altijd voorzichtig zijn bij het omgaan met lokale wetten, culturele gevoeligheden en gebruiken.

In Tripoli en aangrenzende regio's worden ATM-kaarten op grote schaal gebruikt, en de meeste grote bedrijven en verschillende coffeeshops nemen grote kaarten. Controleer voordat u grote steden verlaat nogmaals of uw kaart werkt, aangezien eerdere netwerken en geldautomaten mogelijk vernietigd of onbeschikbaar zijn.

Libiërs zien zichzelf als leden van een grotere Arabische gemeenschap. Het feit dat het Arabisch de enige officiële taal van de staat is, draagt ​​daar nog aan bij. Het regime verbood het onderwijzen van eerder onderwezen vreemde talen in academische instellingen, evenals het gebruik van de Berberse taal, waardoor hele generaties Libiërs weinig Engels verstonden. Ondanks het feit dat het dialect en de taal Arabisch zijn, zijn er bepaalde termen uit de Italiaanse koloniale periode die vandaag de dag nog steeds veel worden gebruikt.

Libische Arabieren hebben een geschiedenis die doordrenkt is van de tradities van de voorheen nomadische bedoeïenen- en Amazighi-stammen, en de meeste Libiërs zouden zich identificeren met een specifieke achternaam die is afgeleid van tribale of op verovering gebaseerde voorouders, meestal Ottomaanse.

De staat Libië bereikte net de top 20 van de wereldwijde schenkingsindex in 2013, wat de "aard van geven" (Arabisch: Ihsan) onder het Libische volk weerspiegelt, evenals het gevoel van gastvrijheid. Volgens CAF hielp bijna driekwart (72%) van alle Libiërs iemand die ze niet kenden in een normale maand, het op twee na hoogste percentage van de 135 bestudeerde landen.

Door decennia van culturele vervolging tijdens de regering van Kadhafi en een gebrek aan infrastructurele ontwikkeling onder de dictatuur, zijn er weinig theaters of kunstgalerijen. Jarenlang waren er geen openbare theaters en slechts enkele anderstalige theaters. De volkscultuur leeft nog steeds in Libië, met gezelschappen die muziek en dans uitvoeren op festivals in binnen- en buitenland.

Politieke analyse, islamitische kwesties en culturele fenomenen worden allemaal behandeld door een groot aantal Libische televisiezenders. Een aantal televisiezenders zendt traditionele Libische muziek uit in verschillende vormen. In Ghadames en de omliggende gebieden zijn Toeareg-muziek en dans behoorlijk populair. De Libische televisie zendt voornamelijk Arabischtalige programma's uit, met tijdsperioden die zijn gereserveerd voor Engelse en Franse programma's. Volgens een rapport van het Committee to Protect Journalists uit 1996 waren de Libische media de meest gereguleerde media in de Arabische wereld onder de dictatuur. Als gevolg van de val van de censuur van het vorige regime en de opkomst van 'vrije media', zijn sinds 2012 honderden tv-stations begonnen uit te zenden.

Veel Libiërs bezoeken de stranden en oude vindplaatsen van het land, met name Leptis Magna, dat algemeen wordt beschouwd als een van de best bewaarde Romeinse archeologische vindplaatsen ter wereld. Hoewel veel mensen met de auto pendelen, is de bus de meest populaire vorm van openbaar vervoer tussen steden. Libië heeft momenteel geen spoorwegdiensten, hoewel deze naar verwachting in de nabije toekomst zullen worden gebouwd.

Tripoli, de hoofdstad van Libië, herbergt vele musea en archieven. De regeringsbibliotheek, het etnografisch museum, het archeologisch museum, het nationaal archief, het epigrafiemuseum en het islamitisch museum zijn enkele van hen. Het Red Castle Museum, gebouwd in samenwerking met UNESCO en gelegen nabij de kust en direct in het stadscentrum van de hoofdstad, is misschien wel het meest bekende van het land.

Al in 8000 voor Christus leefden neolithische volkeren in de kustvlakte van Libië. Tegen de late bronstijd zouden de Afro-Aziatische voorouders van de Berbers zich over de regio hebben uitgebreid. De Garamantes, die zich in Germa bevonden, zijn de oudste geregistreerde naam voor zo'n stam. In Libië waren de Feniciërs de eersten die handelsstations oprichtten. Tegen de 5e eeuw voor Christus had Carthago, de machtigste van de Fenicische kolonies, zijn heerschappij over het grootste deel van Noord-Afrika uitgebreid, waardoor een aparte cultuur ontstond die bekend staat als Punisch.

De oude Grieken vielen rond 630 voor Christus Oost-Libië binnen en stichtten de stad Cyrene. In de komende 200 jaar zouden er in de regio die bekend werd als Cyrenaica nog vier grote Griekse steden stichten. Het Perzische leger van Cambyses II veroverde Cyrenaica in 525 voor Christus, en het bleef de volgende twee eeuwen onder Perzische of Egyptische controle. Toen Alexander de Grote in 331 voor Christus in Cyrenaica aankwam, werd hij verwelkomd door de Grieken en werd Oost-Libië opnieuw geregeerd door de Grieken, dit keer als onderdeel van het Ptolemeïsche koninkrijk.

De Romeinen vielen Tripolitania (het gebied rond Tripoli) niet onmiddellijk binnen toen Carthago viel, maar lieten het onder het gezag van de Numidische monarchen totdat de kustplaatsen om bescherming smeekten en kregen. Ptolemaeus Apion, de laatste Griekse koning, verliet Cyrenaica naar Rome, dat het in 74 voor Christus veroverde en het samenvoegde met Kreta als een Romeinse provincie. Tripolitania bloeide als onderdeel van de provincie Africa Nova en kende een gouden periode in de 2e en 3e eeuw, toen de stad Leptis Magna, de zetel van de Severan-dynastie, op zijn hoogtepunt was.

Aan de oostkant werden de eerste christelijke gemeenschappen van Cyrenaica gesticht tegen de tijd van keizer Claudius, maar het werd zwaar verwoest tijdens de Kitos-oorlog en bijna ontvolkt door zowel Grieken als Joden, en ondanks dat het door Trajanus opnieuw werd bevolkt met militaire kolonies, begon het verval begon vanaf toen. Libië was een van de eerste landen die zich tot het Nicea-christendom bekeerde, en het was de thuisbasis van paus Victor I; toch was Libië ook een hotspot voor vroege ketterijen zoals het Arianisme en Donatisme.

De verwoestende mars van de Vandalen door Noord-Afrika in de 5e eeuw versnelde de ineenstorting van het Romeinse rijk, waardoor de klassieke steden in verval raakten. Toen het rijk (nu bekend als de Oost-Romeinen) in de 6e eeuw terugkeerde als onderdeel van de heroveringen van Justinianus, werden er pogingen ondernomen om de oude steden te versterken, maar het was slechts een laatste ademtocht voordat ze verwaarloosd raakten. Tijdens het Vandalentijdperk kreeg Cyrenaica, dat een Byzantijnse buitenpost was gebleven, de kenmerken van een gewapend kamp. Om militaire uitgaven te dekken, hieven impopulaire Byzantijnse heersers hoge belastingen, terwijl steden en basisvoorzieningen, waaronder het watersysteem, werden verwaarloosd. Tegen het begin van de zevende eeuw was het Byzantijnse gezag over het gebied verzwakt, kwamen Berber-opstanden vaker voor en was er niets dat de invasie van moslims kon stoppen.

Het leger van Rashidun veroverde Cyrenaica onder leiding van 'Amr ibn al-'As. In 647 veroverde een troepenmacht onder leiding van Abdullah ibn Saad met succes Tripoli op de Byzantijnen. Uqba ibn Nafi veroverde de Fezzan in 663. De Berberstammen in het achterland omarmden de islam, maar verzetten zich tegen de Arabische regering.

Libië werd de komende decennia geregeerd door de Omajjaden-kalief van Damascus, totdat de Abbasiden de Omajjaden versloegen in 750 en Bagdad de controle overnam. Libië had aanzienlijke lokale autonomie tijdens de Aghlabiddynastie toen kalief Harun al-Rashid Ibrahim ibn al-Aghlab in 800 aanwees als zijn beheerder van Ifriqiya. De sjiitische Fatimiden domineerden West-Libië tegen het einde van de negende eeuw, en in 972 regeerden ze het geheel gebied en noemde Bologhine ibn Ziri als gouverneur.

Ibn Ziri's Berber Zirid-dynastie splitste zich uiteindelijk af van de sjiitische Fatimiden en erkende de soennitische Abbasiden van Bagdad als legitieme kaliefen. Als reactie daarop dwongen de Fatimiden tienduizenden Arabische bedoeïenen van de Banu Sulaym- en Banu Hilal-stammen om naar Noord-Afrika te migreren. Deze gebeurtenis veranderde de structuur van het Libische platteland voor altijd en versterkte de culturele en taalkundige arabisering van de regio.

Het gezag van Zirid in Tripolitania was echter van korte duur, aangezien de Banu Khazrun Berbers in 1001 in opstand kwamen. Tripolitania bleef onder hun gezag tot 1146, toen de Noormannen van Sicilië het gebied innamen. Abd al-Mu'min, de Marokkaanse Almohadencommandant, heroverde Tripoli pas in 1159 van de Europese controle. Tripolitania was de plaats van vele conflicten tussen Ayyubiden, Almohaden-monarchen en Banu Ghaniya-rebellen gedurende de volgende 50 jaar. Later, van 1207 tot 1221, controleerde een Almohadencommandant, Muhammad ibn Abu Hafs, Libië vóór de vorming van een Tunesische Hafsid-dynastie, onafhankelijk van de Almohaden. Bijna 300 jaar lang controleerden de Hafsiden Tripolitania. De Hafsiden waren in de 16e eeuw meer betrokken bij de machtsstrijd tussen Spanje en het Ottomaanse Rijk.

Vóór de Ottomaanse invasie in 1517 werd Cyrenaica geregeerd door in Egypte gevestigde koninkrijken zoals de Tuluniden, Ikhshidids, Ayyubiden en Mamelukken. Na het bewind van Kanem werd Fezzan onafhankelijk onder de Awlad Mohammed-dynastie. Tussen 1556 en 1577 bezetten de Ottomanen uiteindelijk Fezzan.

In 1551 greep de Ottomaanse admiraal Sinan Pasha de controle over Libië na een zegevierende verovering van Tripoli door het Habsburgse Spanje in 1510 en zijn overgave aan de Ridders van St. John. Turgut Reis, zijn opvolger, werd in 1556 benoemd tot Bey van Tripoli en vervolgens tot Pasha van Tripoli. In 1565 had een pasja, rechtstreeks gekozen door de sultan in Constantinopel/Istanbul, de bestuurlijke macht in Tripoli als regent. Hoewel het Ottomaanse gezag afwezig was in Cyrenaica, werd er laat in de volgende eeuw een bey gestationeerd in Benghazi om te dienen als een agent van de regering in Tripoli nadat de heersers van Fezzan hun trouw aan de sultan hadden gezworen in de jaren 1580. Slaven uit Europa en een aanzienlijk aantal tot slaaf gemaakte zwarten die uit Soedan waren meegebracht, waren ook veelvoorkomende bezienswaardigheden in Tripoli. Turgut Reis zette bijna alle inwoners van het Maltese eiland Gozo gevangen, in totaal 6,300 personen, en stuurde ze in 1551 naar Libië.

Na verloop van tijd groeide het janissary-korps van de pasja om daadwerkelijk gezag uit te oefenen. Dey Sulayman Safar werd gekozen als hoofd van de administratie toen de deys in 1611 een staatsgreep lanceerden tegen de pasja. Een opeenvolging van deys controleerde Tripolitania in wezen voor de volgende honderd jaar. Mehmed Saqizli (r. 1631-49) en Osman Saqizli (r. 1649-72) waren de twee machtigste Deys, beide Pasha's die het gebied met succes beheersten. Cyrenaica werd eveneens gevangen genomen door de laatste.

Door een gebrek aan richting van de Ottomaanse regering, verviel Tripoli in een staat van militaire chaos, met coup na coup en weinig deys die meer dan een jaar aan de macht waren. De Turkse soldaat Ahmed Karamanli lanceerde zo'n staatsgreep. Van 1711 tot 1835 regeerden de Karamanli's voornamelijk in Tripolitania, hoewel ze tegen het midden van de achttiende eeuw ook de macht hadden in Cyrenaica en Fezzan. De opvolgers van Ahmad bleken minder bekwaam dan hij, maar de Karamanli wisten te profiteren van de fragiele machtsverhoudingen in de regio. Dat waren de jaren van de Tripolitaanse burgeroorlog, die duurde van 1793 tot 1795. Ali Benghul, een Turkse commandant, verdreef Hamet Karamanli in 1793 en herstelde tijdelijk de Ottomaanse controle over Tripolitania. Yusuf (r. 1795-1832), de broer van Hamet, herstelde de vrijheid van Tripolitania.

In het begin van de negentiende eeuw brak er oorlog uit tussen de Verenigde Staten en Tripolitania, wat resulteerde in een reeks conflicten die bekend staan ​​als de Eerste Barbarijse Oorlog en de Tweede Barbarijse Oorlog. Tegen 1819 hadden de talrijke verdragen van de Napoleontische oorlogen de Barbarijse naties ertoe aangezet de piraterij bijna volledig te verlaten, en de economie van Tripolitania begon in te storten. Toen Yusufs gezondheid verslechterde, ontstond er rivaliteit tussen zijn drie zonen. Kort daarna brak een burgeroorlog uit.

De Karamanli-dynastie en een autonoom Tripolitania werden beide tot een einde gebracht toen de Ottomaanse sultan Mahmud II soldaten binnenbracht die zogenaamd om de orde te herstellen. De orde werd niet snel hersteld en de Libische opstand onder leiding van Abd-El-Gelil en Gûma ben Khalifa duurde tot diens dood in 1858. Administratieve verbeteringen en verbeterde orde in het bestuur van de drie provincies van Libië markeerden het tweede tijdperk van directe Ottomaanse controle. Tussen 1850 en 1875 werd het Ottomaanse gezag hersteld in Fezzan om te profiteren van de handel in de Sahara.

Na de Italiaans-Turkse oorlog (1911-1912) maakte Italië de drie gebieden tegelijkertijd tot kolonies. Het gebied van Libië stond van 1912 tot 1927 bekend als Italiaans Noord-Afrika. Tussen 1927 en 1934 was het gebied verdeeld in twee kolonies, Italiaans Cyrenaica en Italiaans Tripolitania, die beide werden bestuurd door Italiaanse gouverneurs. Ongeveer 150,000 Italianen hebben zich in Libië gevestigd, goed voor ongeveer 20% van de totale bevolking.

De term "Libië" (gebruikt door de oude Grieken voor heel Noord-Afrika behalve Egypte) werd in 1934 door Italië gekozen als de officiële naam van de kolonie (bestaande uit de drie provincies Cyrenaica, Tripolitania en Fezzan). Ondanks zijn arrestatie en dood op 16 september 1931 werd Omar Mukhtar een nationale held als verzetscommandant tegen het Italiaanse kolonialisme. Ter ere van zijn patriottisme staat zijn beeltenis nu op het Libische biljet van tien dinar. Tussen de twee wereldoorlogen leidde emir van Cyrenaica Idris al-Mahdi as-Senussi (later koning Idris I) het Libische verzet tegen de Italiaanse controle. Volgens Ilan Pappé heeft het Italiaanse leger tussen 1928 en 1932 "de helft van de bedoeïenenbevolking gedood (rechtstreeks of via ziekte en honger in kampen)". Volgens Emilio Gentile, een Italiaanse historicus, resulteerde de onderdrukking van het verzet in 50,000 doden.

Italië sloot zich in juni 1940 aan bij de Tweede Wereldoorlog. De zwaarbevochten Noord-Afrikaanse campagne, die in 1943 culmineerde in een nederlaag voor Italië en zijn Duitse bondgenoten, vond plaats in Libië.

Libië werd van 1943 tot 1951 bezet door de geallieerden. De voormalige Italiaanse Libische provincies Tripolitana en Cyrenaica werden bestuurd door de Britse troepen, terwijl Fezzan werd beheerd door de Fransen. Idris keerde in 1944 terug uit ballingschap in Caïro, maar hij keerde pas in 1947 definitief terug naar Cyrenaica, toen bepaalde elementen van buitenlandse heerschappij werden verwijderd. Italië deed afstand van alle aanspraken op Libië onder de bepalingen van het vredesakkoord van 1947 met de geallieerden.

Libië riep op 24 december 1951 de onafhankelijkheid uit als het Verenigd Koninkrijk van Libië, een constitutionele en erfelijke monarchie onder leiding van koning Idris, de enige monarch van Libië. De ontdekking van aanzienlijke oliereserves in 1959, evenals de daaropvolgende inkomsten uit de verkoop van aardolie, zorgden ervoor dat een van 's werelds armste landen zeer rijk werd. Ondanks het feit dat olie een aanzienlijke bijdrage leverde aan de financiën van de Libische regering, groeide de woede onder bepaalde groepen naarmate de rijkdommen van het land meer in handen kwamen van koning Idris.

De Al Fateh-revolutie begon op 1 september 1969, toen een klein aantal militaire officieren onder leiding van Muammar Gaddafi, een 27-jarige legerofficier, een coup pleegde tegen koning Idris. In regeringsverklaringen en in de officiële Libische pers werd Kadhafi de ‘broederleider en gids van de revolutie’ genoemd.

Libië richtte op 2 maart 1977 de 'Grote Socialistische Volks-Libisch-Arabische Jamahiriya' op. Kadhafi droeg het gezag over aan de Algemene Volkscomités en beweerde vanaf dat moment niets meer te zijn dan een symbolisch boegbeeld. Verzet tegen het nieuwe systeem was niet toegestaan. Kadhafi beval de dood van tweeëntwintig officieren die hadden deelgenomen aan een mislukte militaire coup in 1975, evenals de executie van veel burgers, rond dezelfde tijd dat de Jamahiriya werd gesticht. Hoewel de regering weigerde de verkiezingsresultaten bekend te maken, werd het nieuwe 'jamahiriya'-regeringssysteem dat hij creëerde in het openbaar 'directe democratie' genoemd.

Tijdens de Jamahiriya-periode werd de regering van Libië gesticht op de ideeën van Kadhafi, zoals verwoord in zijn boek The Green Book uit 1975. Politieke problemen werden op lokaal niveau in het hele land besproken onder het Jamahiriya-systeem, dat werd bijeengeroepen door een van de ongeveer 2,000 lokale 'volkscomités'. De commissies zouden hun stemmen vervolgens doorsturen naar een centraal algemeen comité dat bestaat uit gekozen individuen, waarbij stemmen van lokale congressen uiteindelijk de nationale beslissingen zouden beïnvloeden.

Libië begon in februari 1977 met het verzenden van militaire voorraden naar Goukouni Oueddei en de People's Armed Forces in Tsjaad. Toen de steun van Libië voor rebellen in het noorden van Tsjaad veranderde in een invasie, begon de Tsjaads-Libische oorlog serieus. Later dat jaar vochten Libië en Egypte een vierdaagse grensstrijd uit die bekend werd als de Libisch-Egyptische oorlog, waarna beide landen via bemiddeling van de Algerijnse president Houari Boumediène instemden met een wapenstilstand. Honderden Libiërs kwamen om bij de poging van Kadhafi om zijn vriend Idi Amin te redden tijdens het conflict met Tanzania. Kadhafi heeft verschillende organisaties gefinancierd, variërend van anti-nucleaire protesten tot Australische vakbonden.

Sinds 1977 is het inkomen per hoofd van de bevolking gestegen tot meer dan $ 11,000, de vijfde hoogste in Afrika, en de Human Development Index is gestegen tot de hoogste in Afrika en overtreft die van Saoedi-Arabië. Dit werd bereikt zonder dat er buitenlandse leningen nodig waren, waardoor Libië schuldenvrij kon blijven. De Great Manmade River werd ook aangelegd om in het grootste deel van het land onbeperkte toegang tot zoet water te bieden. Er werd ook financiële steun gegeven voor universitaire beurzen en werkprogramma's.

De olie-inkomsten van Libië, die in de jaren zeventig stegen, werden voornamelijk besteed aan wapenaankopen en de sponsoring van honderden paramilitairen en terroristische organisaties over de hele wereld. In 1970 slaagde een Amerikaanse luchtaanval er niet in om Kadhafi te doden. Na het bombardement op een commercieel vliegtuig waarbij honderden mensen omkwamen, werd Libië uiteindelijk gesanctioneerd door de Verenigde Naties.

Kolonel Gaddafi kreeg de titel "Koning der Monarchen van Afrika" door een bijeenkomst van meer dan 200 Afrikaanse koningen en traditionele heersers die elkaar op 27 augustus 2008 ontmoetten in de Libische stad Benghazi. Traditionele heersers hebben volgens de Tanzaniaanse sjeik Abdilmajid meer macht in Afrika dan hun eigen regeringen.

Libië was getuige van een grootschalige revolutie op 17 februari 2011, nadat de bewegingen van de Arabische Lente de regeringen van Tunesië en Egypte omver hadden geworpen. De onrust had zich op 20 februari uitgebreid tot Tripoli. De Nationale Overgangsraad werd op 27 februari 2011 opgericht om de regio's van Libië onder rebellencontrole te besturen. Frankrijk was het eerste land dat de raad erkende als de echte vertegenwoordiging van het Libische volk op 10 maart 2011.

Pro-Kaddaffi-troepen waren in staat de opmars van de rebellen in West-Libië militair ongedaan te maken door een tegenoffensief te lanceren langs de kust naar Benghazi, het de facto epicentrum van de opstand. De stad Zawiya, 48 kilometer (30 mijl) ten zuiden van Tripoli, werd gebombardeerd door luchtmachtvliegtuigen en legertanks voordat ze werden veroverd door Jamahiriya-troepen, die "een mate van wreedheid bedreven die zelden in de oorlog werd gezien".

De VN-Mensenrechtenraad, evenals de VN-secretaris-generaal Ban Ki-moon en de VN-Mensenrechtenraad, hebben het optreden aan de kaak gesteld als een schending van het internationaal recht, waarbij laatstgenoemd orgaan Libië regelrecht uitzet in een buitengewone stap op verzoek van de eigen vertegenwoordiging van Libië. naar de VN.

Resolutie 1973 werd op 17 maart 2011 door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties goedgekeurd met een meerderheid van 10-0 en vijf onthoudingen, waaronder Rusland, China, India, Brazilië en Duitsland. De resolutie machtigde de instelling van een no-flyzone in Libië en het gebruik van “alle noodzakelijke maatregelen” om mensen te beschermen. Op 19 maart namen NAVO-partners de eerste stap in de richting van het veiligstellen van het vliegverbod door de Libische luchtverdediging te vernietigen toen Franse militaire vliegtuigen het Libische luchtruim binnenvlogen op een verkenningsmissie voorafgaand aan aanvallen op vijandelijke doelen.

Amerikaanse troepen vormden de voorhoede van de NAVO-operaties tegen Libië in de weken die volgden. Meer dan 8,000 Amerikaanse troepen, waaronder oorlogsschepen en vliegtuigen, waren in de regio gestationeerd. In 14,202 stakingsvluchten werden minstens 3,000 doelen geraakt, waaronder 716 in Tripoli en 492 in Brega. B-2 Stealth-bommenwerpers, elk uitgerust met zestien bommen van 2000 pond, vlogen uit en keerden terug naar hun basis in Missouri, op het vasteland van de Verenigde Staten, als onderdeel van de Amerikaanse luchtaanval. De luchtsteun van de NAVO was van cruciaal belang voor de uiteindelijke overwinning van de revolutie.

Op 22 augustus 2011 hadden rebellen het Groene Plein in Tripoli ingenomen en het omgedoopt tot het Martelarenplein ter ere van de vermoorden sinds 17 februari 2011. Op 20 oktober 2011 eindigde de laatste harde strijd van de opstand in Sirte, waar Kadhafi werd gearresteerd en vermoord. Op 23 oktober 2011, drie dagen na de val van Sirte, werden loyalistische troepen verslagen.

De burgeroorlog in Libië kostte het leven aan minstens 30,000 Libiërs.

Sinds het verlies van loyalistische troepen is Libië opgesplitst door een hele reeks concurrerende gewapende milities die banden hebben met verschillende regio's, steden en stammen, terwijl de centrale regering zwak is gebleven en niet in staat is controle over het land uit te oefenen. In een politieke strijd tussen islamitische leiders en hun tegenstanders hebben concurrerende milities zich tegenover elkaar opgesteld. Libiërs hielden hun eerste parlementsverkiezingen na de val van de vorige regering op 7 juli 2012. De Nationale Overgangsraad droeg op 8 augustus 2012 formeel het gezag over aan het volledig gekozen Nationale Volkscongres. Het Algemeen Nationaal Congres werd vervolgens belast met het vormen van een interim-bestuur en het schrijven van een nieuwe Libische grondwet, die in algemene stemming zal worden aangenomen.

Niet-benoemde, georganiseerde aanvallers hebben op 25 augustus 2012 op klaarlichte dag een soefi-moskee met graven vernietigd in de Libische hoofdstad Tripoli, in wat Reuters "de meest brutale sektarische aanval" noemde sinds het einde van de burgeroorlog. Het was de tweede keer in twee dagen dat een soefi-heiligdom werd geschonden. Vermoedelijke islamitische militanten hebben veel vandalisme en erfgoedschade begaan, zoals de sloop van het naakte Gazelle-standbeeld. Andere bekende vandalisme-incidenten zijn de ontheiliging en vernietiging van Britse begraafplaatsen uit de Tweede Wereldoorlog in Benghazi. Veel andere gevallen van erfgoedvandalisme zouden zijn gepleegd door islamistische extremistische milities en bendes die een aantal historische monumenten hebben beschadigd, geplunderd of geplunderd die vandaag de dag nog steeds gevaar lopen.

Op 11 september 2012 voerden islamitische terroristen een verrassingsaanval uit op het Amerikaanse consulaat in Benghazi, waarbij J. Christopher Stevens, de Amerikaanse ambassadeur in Libië, en drie anderen werden gedood. In zowel de Verenigde Staten als Libië wekte de gebeurtenis woede op.

De gekozen premier van Libië, Mustafa AG Abushagur, werd op 7 oktober 2012 afgezet, nadat hij er voor de tweede keer niet in was geslaagd om parlementaire goedkeuring te krijgen voor een nieuwe regering. Ali Zeidan, een voormalig GNC-lid en mensenrechtenadvocaat, werd op 14 oktober 2012 door het Algemeen Nationaal Congres gekozen tot premier. Nadat de GNC het kabinet van Zeidan had aanvaard, werd hij beëdigd. Premier Zeiden trad op 11 maart af, 2014, na te zijn verwijderd door de GNC wegens het niet stoppen van een malafide oliezending. Hij werd opgevolgd door premier Abdullah al-Thani. Te midden van toenemende instabiliteit overwoog al-administratie Thani's op 25 maart 2014 kort het idee om de Libische monarchie te herstellen.

In juni 2014 werden verkiezingen gehouden voor de Raad van Afgevaardigden, een nieuw wetgevend orgaan dat is ontworpen om het Algemeen Nationaal Congres op te volgen. De verkiezingen werden geplaagd door geweld en slechte kiezersparticipatie, waarbij stemhokjes in bepaalde regio's werden gesloten. Secularisten en liberalen presteerden goed bij de verkiezingen, tot grote ergernis van de islamitische wetgevers in de GNC, die opnieuw bijeenkwamen en de GNC uitriepen om een ​​doorlopend mandaat te hebben, en weigerden de nieuwe Raad van Afgevaardigden te erkennen. Tripoli werd in beslag genomen door gewapende aanhangers van het Algemeen Nationaal Congres, waardoor het nieuw gekozen parlement moest vluchten naar Tobroek.

Sinds medio 2014 wordt Libië verscheurd door een oorlog tussen concurrerende parlementen. Het machtsvacuüm is uitgebuit door tribale milities en terroristische organisaties. In het vaandel van de Islamitische Staat van Irak en de Levant veroverden harde islamitische militanten Derna in 2014 en Sirte in 2015. Egypte voerde begin 2015 luchtaanvallen uit op ISIL ter ondersteuning van de Tobruk-regering.

In januari 2015 werden bijeenkomsten gehouden met als doel een vreedzaam akkoord te bereiken tussen de tegenpartijen van Libië. De zogenaamde Genève-Ghadames-onderhandelingen waren bedoeld om de GNC en de regering Tobruk samen te brengen aan een onderhandelingstafel om de interne crisis op te lossen. De GNC nam daarentegen nooit deel, wat aangeeft dat interne verdeeldheid niet alleen van invloed was op het "Tobruk-kamp", maar ook op het "Tripoli-kamp". Ondertussen neemt het terrorisme in Libië geleidelijk toe en treft het ook buurlanden. Twee door Libië opgeleide terroristen zouden op 18 maart 2015 de terroristische aanslag op het Bardo Museum hebben uitgevoerd.

De Verenigde Naties hebben in 2015 een reeks diplomatieke gesprekken en vredesonderhandelingen gesponsord, geleid door de speciale vertegenwoordiger van de secretaris-generaal (SRSG), de Spaanse diplomaat Bernardino Leon. Naast de VN-ondersteuningsmissie bij de reguliere operaties van Libië, bleef de VN het door de SRSG geleide discussieproces (UNSMIL) ondersteunen.

In juli 2015 informeerde SRSG Leon de VN-Veiligheidsraad over de voortgang van de onderhandelingen, die op 11 juli net een politiek akkoord hadden bereikt dat “een alomvattend raamwerk … met inbegrip van leidende beginselen … instellingen en besluitvormingsmechanismen instelde” om de overgang te begeleiden tot de goedkeuring van een permanente grondwet.” "... ontworpen om te culmineren in de oprichting van een moderne, democratische staat, gebaseerd op de principes van inclusiviteit, de rechtsstaat, scheiding der machten en respect voor mensenrechten", aldus het gestelde doel van het proces. "Het Libische volk heeft zich duidelijk uitgesproken voor vrede", zei de SRSG en prees de partijen voor het bereiken van een akkoord. Daarna deelde de SRSG de Veiligheidsraad mee dat "Libië zich op een kritiek moment bevindt", zei hij, en drong hij er bij "alle partijen in Libië op aan om constructief deel te blijven nemen aan het dialoogproces", eraan toevoegend dat "een vreedzame oplossing van het conflict alleen kan worden bereikt door middel van dialoog en politiek compromis.” In Libië kan een vreedzame overgang alleen mogelijk zijn als er een grote en gezamenlijke inspanning wordt geleverd om een ​​toekomstige regering van nationale overeenstemming bij te staan. September in Skhirat, Marokko.

In 2015 verzocht de VN-Mensenrechtenraad om een ​​rapport over de situatie in Libië, en de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten, Zeid Ra'ad Al Hussein, richtte een onderzoeksorgaan (OIOL) op om verslag uit te brengen over mensenrechten en de wederopbouw van het Libische rechtssysteem als onderdeel van de voortdurende steun van de internationale gemeenschap.

De veiligheidssituatie in Libië is aanzienlijk verbeterd. Voorzichtigheid is echter geboden en bepaalde plaatsen moeten als verboden terrein voor bezoekers worden beschouwd. Het wordt nog steeds aanbevolen om niet-essentiële reizen naar Libië te vermijden, vooral buiten Tripoli. Omdat homoseksualiteit illegaal is in Libië, moeten homoseksuele en lesbische bezoekers voorzichtig en zelfbewust zijn.

Vermijd, voor zover mogelijk, het dragen van groene kleding of iets dergelijks hue roept beelden op van de voormalige regering, met name in Misurata.

In Libië is niet al het flessenwater veilig. Informeer naar de veiligste merken op de markt. Als je iets moet kopen, kun je het meestal uit een ver land halen.