Liberia

Liberia is een West-Afrikaans land dat in het zuidwesten grenst aan de Noord-Atlantische Oceaan. Het ligt tussen 4° en 9° noorderbreedte en 7° en 12° westerlengte.

In het noordoosten wordt het terrein gekenmerkt door voornamelijk vlakke tot glooiende laaggelegen kustgebieden met mangroven en moerassen, die opklimmen naar een glooiend plateau en lage bergen.

De heuvels zijn bedekt met tropische regenwouden, terwijl olifantsgras en halfloofbossen de noordelijke delen domineren. De tropische omgeving is het hele jaar warm, met veel regen van mei tot oktober en een beetje rust van half juli tot augustus. In de wintermaanden van november tot maart waaien droge stoffige harmattanwinden landinwaarts, wat voor veel problemen zorgt voor de inwoners.

Terwijl verse regens over de beboste vlaktes stromen vanuit het binnengebergte van Guinée Forestière in Guinee, heeft het stroomgebied van Liberia de neiging om in zuidwestelijke richting naar de zee te migreren. Cape Mount, vlakbij de grens met Sierra Leone, krijgt de meeste neerslag van het land.

De Mano-rivier loopt over de belangrijkste noordgrens van Liberia, terwijl de Cavalla-rivier door het zuidoosten loopt. De St. Paul-rivier, die uitmondt in Monrovia, de St. John-rivier in Buchanan, en de Cestos-rivier, die allemaal in de Atlantische Oceaan uitmonden, zijn de drie grootste rivieren van Liberia. Met een lengte van 515 kilometer is de Cavalla de langste rivier van het land (320 mijl).

Mount Wuteve, op 1,440 meter (4,724 voet) boven de zeespiegel in het noordelijke Liberia-gebergte van de West-Afrikaanse bergen en de Guinea Highlands, is de hoogste piek die volledig binnen Liberia ligt.

De berg Nimba bij Yekepa daarentegen is hoger op 1,752 meter (5,748 voet) boven de zeespiegel, maar het ligt niet helemaal binnen Liberia omdat het een grens deelt met Guinee en Ivoorkust, en het is ook hun hoogste top.

Liberia had een bevolking van 3,476,608 personen volgens de nationale volkstelling van 2008. Montserrado County, het meest bevolkte graafschap van het land en de thuisbasis van de hoofdstad Monrovia, heeft 1,118,241 inwoners. Het Greater Monrovia District heeft een populatie van 970,824 mensen. Met 462,026 inwoners is Nimba County de tweede meest bevolkte provincie. Volgens de volkstelling van 2008 heeft Monrovia meer dan vier keer de bevolking van alle hoofdsteden van de provincie samen.

Voorafgaand aan de telling van 2008 was de meest recente telling in 1984, toen de bevolking van het land werd geschat op 2,101,628 mensen. De bevolking van Liberia groeide van 1,016,443 in 1962 tot 1,503,368 in 1974. Liberia heeft de snelste bevolkingsgroei ter wereld sinds 2006 (4.50 procent per jaar). Liberianen onder de 15 jaar waren in 43.5 goed voor 2010 procent van de bevolking.

Er zijn 16 inheemse etnische groepen en tal van allochtone minderheden in de gemeenschap. Inheemse volkeren vormen ongeveer 95% van de bevolking. De Kpelle, Bassa, Mano, Gio of Dan, Kru, Grebo, Krahn, Vai, Gola, Mandingo of Mandinka, Mende, Kissi, Gbandi, Loma, Fante, Dei of Dewoin, Belleh en Americo-Liberianen of Congo-mensen behoren tot de 16 officieel erkende etnische groepen.

De Kpelle vormen meer dan 20% van de bevolking van Liberia en zijn de grootste etnische groep van het land, die voornamelijk in Bong County en de omliggende regio's in centraal Liberia wonen. Americo-Liberianen, afstammelingen van Afro-Amerikaanse en West-Indische immigranten, voornamelijk Barbadianen, vormen ongeveer 2.5 procent van de bevolking. Naar schatting 2.5 procent van de bevolking bestaat uit Congo, afstammelingen van gerepatrieerde Congo en Afro-Caribische slaven die in 1825 kwamen. In de 19e eeuw kregen deze twee facties politieke dominantie, die ze tot ver in de 20e eeuw handhaafden.

Veel immigranten, waaronder Libanezen, Indiërs en andere West-Afrikaanse nationaliteiten, zijn aangekomen als kooplieden en hebben een belangrijk onderdeel van de commerciële sector gevormd. Interraciale huwelijken tussen etnische Liberianen en Libanezen komen vaak voor, wat resulteert in een grote populatie van gemengd ras, met name in en rond Monrovia. Liberianen van Europese afkomst vormen een kleine minderheid in het land. Volgens de grondwet van het land is het staatsburgerschap in Liberia beperkt tot personen van zwarte Afrikaanse afkomst.

Volgens de nationale volkstelling van 2008 wordt het christendom beoefend door 85.5 procent van de bevolking. Moslims vormen 12.2 procent van de bevolking, met de etnische groepen Mandingo en Vai in de meerderheid. De meerderheid van de Liberiaanse moslims zijn soennieten, sjiieten, ahmadiyya's, soefi's en niet-confessionele moslims.

Traditionele inheemse religies worden gevolgd door 0.5 procent van de bevolking, terwijl 1.5 procent van de bevolking geen religieuze overtuiging heeft. Een klein percentage van de bevolking is bahá', hindoe, sikh of boeddhist. Veel Liberianen zijn christelijk, maar ze behoren ook tot traditionele, op gender gebaseerde inheemse religieuze geheime organisaties zoals Poro voor mannen en Sande voor vrouwen. Vrouwenbesnijdenis wordt toegepast in de volledig vrouwelijke Sande-cultuur.

Het recht op vrijheid van godsdienst wordt gegarandeerd door de Grondwet, en de overheid handhaaft dit recht meestal. Liberia is in werkelijkheid een christelijke staat, niettegenstaande de grondwettelijke eis tot scheiding van godsdienst en staat. Bijbelstudies worden onderwezen op openbare scholen, hoewel ouders de mogelijkheid hebben om hun kinderen af ​​te melden. Op zondagen en belangrijke christelijke feestdagen is handel bij wet verboden. Bedrijven en instellingen zijn niet wettelijk verplicht om moslims vrij te stellen van het vrijdaggebed.

De Liberiaanse dollar, de belangrijkste vorm van geld van het land, wordt gedrukt en onderhouden door de Centrale Bank van Liberia. Liberia is een van de armste landen ter wereld, met een formele arbeidsparticipatie van slechts 15%. In 1980 bereikte het BBP per hoofd van de bevolking een hoogtepunt van $ 496, wat vergelijkbaar was met dat van Egypte (destijds). Het nominale BBP van het land was in 1.154 2011 miljard dollar, met een nominaal BBP per hoofd van 297 dollar, het op twee na laagste ter wereld. De economie van Liberia was historisch grotendeels afhankelijk van internationale hulp, directe buitenlandse investeringen en export van natuurlijke hulpbronnen zoals ijzererts, rubber en hout.

Na de staatsgreep van 1980 begon de Liberiaanse economie geleidelijk af te glijden als gevolg van economisch wanbeheer, na een sterke groei in 1979. Het begin van het burgerconflict in 1989 versnelde deze herfst; Het BBP is tussen 90 en 1989 met naar schatting 1995% gedaald, waardoor het een van de snelste dalingen in de geschiedenis is. De bbp-groei begon te stijgen nadat het conflict in 2003 was geëindigd en bereikte 9.4% in 2007. De wereldwijde financiële crisis verminderde de bbp-groei tot 4.6 procent in 2009, maar een oplevende landbouwsector, aangedreven door rubber- en houtexport, stuwde de groei op tot 5.1 procent in 2010 en 7.3 procent in 2011, waardoor de economie een van 's werelds snelst groeiende is.

Een beperkte binnenlandse markt, een gebrek aan voldoende infrastructuur, hoge transportkosten, zwakke handelsverbindingen met buurlanden en de hoge dollarisering van de economie zijn nu allemaal obstakels voor ontwikkeling. Liberia gebruikte de Amerikaanse dollar als munteenheid van 1943 tot 1982, en de Amerikaanse dollar wordt tegenwoordig naast de Liberiaanse dollar gebruikt.

De inflatie begon in 2003 te dalen, maar steeg in 2008 opnieuw als gevolg van de wereldwijde voedsel- en energieproblemen, en bereikte 17.5 procent voordat ze daalde tot 7.4 procent in 2009. De buitenlandse schuld van Liberia zou in 4.5 ongeveer $ 2006 miljard bedragen, of 800 procent van BBP. Tussen 2007 en 2010 werd de buitenlandse schuld van het land teruggebracht tot $ 222.9 miljoen als gevolg van bilaterale, multilaterale en commerciële schuldvermindering.

Terwijl de officiële export van grondstoffen in de jaren negentig daalde toen veel investeerders de burgeroorlog verlieten, was de oorlogseconomie van Liberia gebaseerd op de diamantrijkdommen van de regio. In 1990 was de natie een belangrijke dealer van Sierra Leone bloeddiamanten, die voor meer dan $ 1999 miljoen aan diamanten verscheepten. Na de toelating van Liberia tot het Kimberley Process Certification Scheme in 300, legde de VN in 2007 een embargo op de Liberiaanse diamantexport op, dat in 2001 werd opgeheven.

In 2003 werden aanvullende VN-sancties opgelegd tegen de Liberiaanse houtexport, die was gestegen van 5 miljoen dollar in 1997 tot meer dan 100 miljoen dollar in 2002, en waarvan werd vermoed dat ze steun zouden verlenen aan opstandelingen in Sierra Leone. In 2006 werden de sancties opgeheven. Liberia heeft een enorm tekort op de rekening, dat in 60 een hoogtepunt bereikte van bijna 2008%, grotendeels dankzij internationale hulp en instroom van investeringen na het einde van het conflict. Liberia trad in 2010 toe tot de Wereldhandelsorganisatie als waarnemer en werkt er nu aan om volwaardig lid te worden.

Met 16 miljard dollar aan buitenlandse directe investeringen sinds 2006, heeft Liberia de hoogste verhouding van buitenlandse directe investeringen tot het BBP ter wereld. Na het begin van de regering-Sirleaf in 2006 onderhandelde Liberia miljarden dollars aan concessieovereenkomsten met een aantal internationale bedrijven, waaronder BHP Billiton, ArcelorMittal en Sime Darby, in de ijzererts- en palmoliesectoren. Palmoliebedrijven, met name Sime Darby in Maleisië en Golden Veroleum in de Verenigde Staten, zijn door tegenstanders beschuldigd van het vernietigen van levensonderhoud en het verdrijven van de lokale bevolking via concessies van de overheid. Sinds 1926 bezit en beheert de Firestone Tyre and Rubber Company de grootste rubberplantage van Liberia.

Om een ​​Liberiaanse visum aan te vragen, heb je een uitnodigingsbrief en een bewijs van het vaccin tegen gele koorts nodig. Een visum voor 3 maanden kost US$131 voor Amerikaanse staatsburgers en US$100 voor alle anderen. Er zijn ook meervoudige visa voor één, twee en drie jaar beschikbaar. De ambassade in Conakry is verhuisd naar Kipe, een stad buiten de stad.

De ambassade in Freetown biedt service op dezelfde dag met minimale poespas. Als je over land reist, stempelen ze de duur van je verblijf in je paspoort, dus vertel ze niet te weinig dagen als ze erom vragen, anders moet je $ 20 betalen om je visum te verlengen bij het immigratiekantoor in Broad Street in Monrovia (hoewel ze waarschijnlijk om meer zullen vragen).

Ongeacht de geldigheid van het visum, moeten alle bezoekers hun visum binnen 30 dagen na aankomst verlengen bij het immigratiekantoor in Broad Street.

Roberts International Airport (IATA: ROB) (ook bekend als Roberts International Airport of RIA) ligt in Robertsfield, ongeveer 60 kilometer van het stadscentrum.

Delta Air Lines vliegt vanuit de Verenigde Staten. Deze vlucht vertrekt rechtstreeks vanuit Atlanta. Ethiopian Airlines heeft een overstap in Addis Abeba. Royal Air Maroc vliegt van Casablanca naar Londen.

Op zondag, maandag, woensdag en vrijdag biedt Brussels Airlines vluchten aan. Air France vliegt op dinsdag en vrijdag van Parijs naar Conakry. U kunt op de dag van uw vlucht inchecken bij hun faciliteit in het stadscentrum. Inchecken op de luchthaven is moeilijker en tijdrovender.

Er was eens een beruchte reis van het vliegveld naar de stad. Met de terugkeer van rust en orde is de situatie aanzienlijk verbeterd. UNMIL heeft de weg nu volledig beveiligd en veilig gemaakt.

Hoewel helikoptervluchten verreweg het handigste vervoermiddel zijn, zijn ze alleen beschikbaar voor VN-functionarissen. Tijdens het regenseizoen dwingt het slechte weer helikopters om terug te keren, vooral vanuit Voinjama.

Vanaf februari 2010 zijn de wegen van Roberts Airport naar Monrovia en Monrovia naar de grens met Sierra Leone bij Bo (Waterside) verhard en in goede staat. Andere regio's hebben slechte wegomstandigheden, daarom kan een 4×4 vereist zijn om te reizen. Tijdens het natte seizoen zijn de reistijden veel langer. Vanwege de vele files en beschadigde delen van de weg kan het reizen in Monrovia traag verlopen. Gas wordt in de Verenigde Staten verkocht in gallons, niet in liters. De meeste afstanden en snelheidsbeperkingen worden uitgedrukt in mph.

Voor bezoekers zijn er geen langeafstandsbussen. De overheid heeft onlangs een paar bussen voor het openbaar vervoer aangeschaft, die nu beschikbaar zijn voor gebruik onder toezicht van de National Transit Authority (NTA) vanaf hun hoofdterminal in Gardnerville. Intercity-vervoer naar plaatsen zoals Buchanan, Gbarnga, Tubmanburg, Kakata en Robertsport is nu in gebruik, met plannen om in de toekomst uit te breiden naar steden als Zwedru, Ganta en Bopolu.

Voor gecharterde express zijn toeristenbanken opgesteld. Terwijl dit aan de gang is, doorkruist de NTA Monrovia en biedt ze doorvoer naar alle buitenwijken en het stadscentrum. Een aantal privébussen, zoals het zakelijke en individuele vervoer van Lizard, bedienen ook de buitenwijken en de centrale zakenwijk. Wees voorzichtig bij het instappen in bussen en vermijd haasten, aangezien criminelen, plaatselijk bekend als "Rogue", misbruik maken van de situatie om te stelen. Vorm een ​​lijn bij verschillende busstations en terminals. Bussen zijn vaak overvol, dus pak een ventilator of een stoel bij een raam als je kunt.

Het meest efficiënte vervoermiddel in Monrovia. De meeste Monrovia-taxi's op straat pikken meerdere mensen op onderweg op en zijn daarom vaak overvol. Omdat beroofd worden in een taxi een mogelijkheid is, vraag je iemand die je vertrouwt of ze een betrouwbare taxichauffeur kennen om contact op te nemen. Als u er geen kunt vinden, probeer dan een taxi naar uw locatie te huren, alleen voor uw behoeften.

Langeafstandstaxi's vertrekken vanaf "Douala Station" in de noordelijke buitenwijken van Monrovia naar bestemmingen in heel Liberia. Het zijn meestal oudere gele Nissan stationwagons die vertrekken als tien mensen een kaartje hebben gekocht. De kosten van een gedeelde taxi zijn betaalbaar. Vanaf februari 2010 kost de drie uur durende reis van Monrovia naar Robertsport LRD350 (US$5).

Als alternatief kan tegen een aanzienlijk hogere vergoeding een "charter"-cabine worden gehuurd voor individuele reizen.

• Monrovia – De grootste stad van Liberia, met een bevolking van ongeveer een miljoen mensen, is de hoofdstad.
• Robertsport – Kustdorp met geweldige surfmogelijkheden, een leuk vakantieoord en een camping aan het strand.
• Greenville
• Harper – Harper, de historische hoofdstad van Maryland, ligt in het zuidoosten van het land. Mooie stranden en strandhuizen zijn bekend. Deze huizen zijn nu vervallen, maar je kunt nog steeds een gevoel krijgen van de vroegere grootsheid.
• Paynesville – interessant voor BASE-Jumpers

Menselijk gezicht rots bekend als 'Blo Degbo' in Paynesville, Liberia (Let op: dit is geen ontwikkelde toeristische bestemming, dus zorg ervoor dat het een veilige plek is om te bezoeken)

Regenwouden bevinden zich meestal op geïsoleerde locaties, en hoewel de meeste onderscheidend zijn en veel aantrekkelijke kenmerken hebben, zijn andere gevaarlijk vanwege hun fauna.

Er zijn veel stranden in de omgeving van Monrovia. Na het ELWA-kruispunt, richting de luchthaven, ligt het ELWA-strand, dat zich in een complex bevindt en een aangewezen veilig zwemgedeelte heeft, een schoon strand en veel gezinnen in het weekend. Er zijn echter geen voorzieningen. Thinkers (spreek uit Tinkers) is een beetje verder met een eet- en drinkservice, maar de golven zijn hier een beetje ruw en het is niet veilig om te ver het strand op of af te gaan. CE CE-strand, aan de andere kant van de brug, is goed uitgerust met parasols, drankenservice en een buffet, evenals een goed beschermd zwemgedeelte.

Robertsport biedt een voorproefje van het culturele erfgoed van Liberia en schone, prachtige stranden voor een leuke dagexcursie. Voor degenen die willen overnachten op het strand, heeft een groep Zuid-Afrikanen een tentenkamp opgezet en ook de VN biedt onderdak op basis van wie het eerst komt, het eerst maalt. Wees op uw hoede voor de vloed.

Buchanan, op een paar uur rijden van Monrovia, heeft ook prachtige stranden en een verscheidenheid aan restaurants en gastenverblijven.

Dompel jezelf onder in de cultuur van het gebied. Liberia heeft een bloeiende hiphopmuziekcultuur genaamd hip co, die hiphop combineert met Liberiaans Engels. Populaire artiesten zijn Takun J, Santos, Mr. Smith, Soul Smiter en Nasseman. In het hele land worden regelmatig concerten gegeven, vooral tijdens het droge seizoen.

Liberia heeft een aantal nachtclubs. In plaats van naar locaties zoals Deja Vu te gaan, die voornamelijk expats bedienen, ga je naar gebieden die populairder zijn bij de lokale bevolking. Liberiaanse muziek, freestyle-sessies en live-optredens van de meest prominente artiesten van Liberia zijn te vinden op 146 in Carey Street.

Het eten van de Liberiaanse keuken kan zowel plezierig als voordelig zijn. Liberiaanse gerechten zoals palmboter, cassaveblad, aardappelgroenten, chocorijst en jollofrijst zullen de bank niet breken (US $ 2-3 met een drankje). De porties zijn meestal erg groot. Fufu (gefermenteerd brood gemaakt van de cassaveplant) en soep zijn een andere beroemde lokale maaltijd (de meest voorkomende zijn geitensoep en pepersoep).

Fruit en snacks kunnen ook worden gekocht bij straatverkopers rond Monrovia voor degenen die graag onderweg dineren. Voor LRD5-20 (ongeveer US $ 0.10-0.30), kunt u pinda's, gebakken weegbree-chips, geroosterde korenaren of bakbananen, bananen, mango's en ander fruit krijgen. De verschillende soorten brood die 's ochtends vers worden aangeboden, zijn uitstekend. Sommige broden lijken op bananenbrood, terwijl andere meer op maïsbrood lijken. Ze zijn allemaal uitstekend, hoewel een beetje vettig.

Clubbier is een populaire drank die bijna overal te vinden is. In de omgeving gemaakte gin is ook beschikbaar.

Op de meeste straathoeken kun je flessenwater in een zak kopen. Het is bedoeld om te worden gefilterd en veilig, maar dit kan niet worden bevestigd. Drink voor de zekerheid alleen flessenwater. Flessenwater is verkrijgbaar bij elke winkel, restaurant of Total tankstation.

Mooie maskers zijn bekend in Liberia. Maskers zijn te koop bij hotels en VN-gebouwen. Ze kosten u ongeveer LRD 25 na onderhandeling (afhankelijk van de grootte enz.)

Liberia heeft een mooie stof met patronen. Het wordt aangeboden in lapa's (meestal twee), die elk 2 meter lang zijn. Drie lapa's van de hoogste kwaliteit, gemaakt van echte was, kosten u ongeveer LRD15. De Abi Jaoudi, Xclusive superstore, gelegen in het centrum, de ERA Mall, Stop n Shop, Payless Center en de Sinkor Xclusive, allemaal in de Sinkor Suburb, en de Save Way Supermarket op de ELWA Junction behoren tot de hedendaagse en technische supermarkten of winkelcentra . De Sinkor Suburb, die de nieuwe binnenstad van Monrovia is geworden, wordt geflankeerd door uitstekende hotels en restaurants.

Creditcards kunnen maar op een paar manieren worden gebruikt. Neem contant Amerikaanse dollars mee (de meeste transacties in westerse bedrijven worden gedaan in USD) of gebruik Moneygram of Western Union om geld te verzenden. Veel buitenlanders maken gebruik van de Ecobank in Randall Street. Accepteer alle Liberiaanse dollars die u als wisselgeld hebt gekregen, aangezien het handig is om wat bij de hand te hebben voor kleine transacties, maar als u eenmaal een klein bedrag heeft, zorg er dan voor dat u uw dollars terugkrijgt (behalve wanneer uw wisselgeld minder dan een dollar is, zij gebruik lokale valuta in plaats van munten).

Voor een bezoeker kan Liberia extreem duur of erg goedkoop zijn, afhankelijk van de gewenste faciliteiten.

Liberianen zijn erg sociaal en vriendelijk. Aan de andere kant zullen ze je als "onbeleefd" bestempelen als je ze negeert. Maak er een punt van om zoveel mogelijk mensen te begroeten en doe dit met een glimlach. Maak vrienden met elke bewaker, schoonmaker of andere persoon die je tegenkomt, stel jezelf voor en houd hun namen in gedachten. Uw veiligheid zal ook toenemen, aangezien de lokale bevolking u zal waarschuwen voor veiligheidsrisico's als ze u herkennen en weten dat u met hen kunt communiceren.

De conventie is om handen te schudden, wat meestal wordt gevolgd door een vingerknip. Handdruk met iedereen die je tegenkomt, zelfs fruitverkopers.

Omdat Liberia zo verarmd is, zal je vrijwel zeker om geld of hulp worden gevraagd. Voormalige soldaten zijn meestal de meest hardnekkige bedelaars. Geld geven aan ouderen of lichamelijk gehandicapten is een goed idee. Het is echter ideaal om wat tijd door te brengen met de meeste jongeren en anderen, een spelletje met ze te spelen, digitale foto's te maken (zoals hier), en dan misschien iets cadeau te doen aan je vrienden. Liberianen zijn trotse mensen die ondanks hun grote nood niet als bedelaars behandeld mogen worden.

Omdat de schoolkosten duur zijn (tot USD 100 per jaar), wordt vaak aan buitenlanders gevraagd om voor school te betalen, maar dit kan ook een list zijn.

Met uitzondering van binnenlands ontheemden, hebben de meeste inwoners van Monrovia het naar Liberiaanse maatstaven redelijk welgesteld. De slechtste omstandigheden doen zich voor in landelijke gebieden, waar hulp het meest nodig is.

In plaats van 'nee' te zeggen, wat in dit land als onbeleefd wordt beschouwd, gebruik je 'later', 'morgen' of 'ik zal zien wat ik kan doen'. Mensen mogen niet genegeerd worden. Wees echter stevig als je reageert, want kinderen zullen je vaak lastigvallen en je "baas" noemen totdat je het opgeeft.

Het is een goed idee om wat visitekaartjes bij je te hebben. Ze worden bij elk evenement uitgedeeld.

Omdat de conflicten van de jaren negentig en 1990 nog vers in het geheugen van veel mensen liggen, kun je het onderwerp maar beter mijden.

Hoe groter iemands sociale status, hoe meer respect hij verdient, maar dit betekent niet dat je de zeer arme of overdadige cadeaus van waardering voor de welgestelden moet negeren.

De religieuze rituelen, sociale tradities en culturele normen van de Americo-Liberianen vinden hun oorsprong in het vooroorlogse Amerikaanse Zuiden. De kolonisten kleedden zich met hoge hoeden en staarten, en hun huizen waren gevormd als die van zuidelijke slavenhouders. De maçonnieke Orde van Liberia, die zeer betrokken raakte bij de politiek van het land, was de thuisbasis van de meerderheid van de Amerikaans-Liberiaanse mannen.

Omdat de immigranten hun naai- en quilttalenten met zich meedroegen, heeft Liberia een lange en rijke geschiedenis in textielkunst en quilten. In Liberia werden in 1857 en 1858 nationale beurzen gehouden, met onderscheidingen voor verschillende naaldkunsten. Martha Ann Ricks, een bekende Liberiaanse quiltster, overhandigde koningin Victoria in 1892 een quilt met de beroemde Liberiaanse koffieboom. President Ellen Johnson Sirleaf zou naar verluidt een in Liberia gemaakte deken in haar presidentiële kantoor hebben laten plaatsen toen ze naar het Executive Mansion verhuisde.

Liberia heeft al bijna een eeuw een sterke literaire geschiedenis. Tot de bekendste schrijvers van Liberia behoren Edward Wilmot Blyden, Bai T. Moore, Roland T. Dempster en Wilton GS Sankawulo. Het bekendste boek van Liberia is Moore's novelle Murder in the Cassava Patch.

Polygame huwelijken komen veel voor onder Liberiaanse vrouwen tussen de 15 en 49 jaar. Volgens het gewoonterecht mogen mannen maximaal vier vrouwen hebben.

De hoofdmaaltijd van het land, rijst, is prominent aanwezig in de Liberiaanse keuken. Cassave, vis, bananen, citrusvruchten, bakbananen, kokos, okra en zoete aardappelen behoren tot de andere componenten. Zware stoofschotels met habanero en scotch bonnet pepers zijn populair, en ze worden geserveerd met fufu. Liberia heeft ook een uitgesproken bakgeschiedenis in West-Afrika, dankzij import uit de Verenigde Staten.

De populairste sport van Liberia is voetbal, en de beroemdste atleet van het land is George Weah (de enige Afrikaan die de titel FIFA Wereldspeler van het Jaar heeft gekregen). Liberia heeft zich twee keer gekwalificeerd voor de Africa Cup of Nations, in 1996 en 2002.

Basketbal is de op één na populairste sport van Liberia. Liberia's nationale basketbalteam heeft twee optredens in de AfroBasket gemaakt, in 1983 en 2007.

Het Samuel Kanyon Doe Sports Complex is een multifunctioneel stadion in Liberia. Het houdt onder meer FIFA World Cup-kwalificatiewedstrijden, internationale concerten en nationale politieke evenementen.

Inheemse Afrikaanse volkeren wonen al sinds de 12e eeuw aan de Peperkust, ook wel bekend als de Graankust. Veel kleine etnische groepen werden naar het zuiden gedwongen in de richting van de Atlantische Oceaan toen Mende-sprekende mensen vanuit Soedan naar het westen trokken. De Dei, Bassa, Kru, Gola en Kissi behoorden tot de eerste volkeren in de regio die werden opgenomen.

De val van het West-Soedanese Mali-rijk in 1375 en het Songhai-rijk in 1591 verergerden de migratie. Bovendien, toen het binnenland verwoest was, verhuisden de bewoners naar de vochtige kust. Vanuit de rijken Mali en Songhai brachten deze nieuwkomers het spinnen van katoen, het weven van textiel, het smelten van ijzer, de landbouw van rijst en sorghum, evenals sociale en politieke structuren. Het Vai-volk van het oude Mali-rijk kwam naar de regio Grand Cape Mount County kort nadat de Manen het gebied hadden ingenomen. De etnische Kru waren tegen de instroom van Vai en vormden een alliantie met de Mane om het te stoppen.

Van Cap-Vert tot de Gold Shore bouwden mensen langs de kust boten en dreven ze handel met andere West-Afrikanen. Arabische kooplieden kwamen uit het noorden en een langdurige slavenhandel stuurde gevangenen naar Noord- en Oost-Afrika.

Portugese, Nederlandse en Britse kooplieden vestigden tussen 1461 en het einde van de 17e eeuw verbindingen en commerciële stations in het gebied. De regio heette oorspronkelijk Costa da Pimenta ("Peperkust") door de Portugezen, maar vanwege de hoeveelheid melegueta-peperkorrels werd het bekend als de Graankust. Lokale mensen zouden goederen en producten uitwisselen met Europese handelaren.

Er was een beweging in de Verenigde Staten om vrijgeboren zwarten en vrijgelaten slaven die in Afrika met wettelijke beperkingen werden geconfronteerd, te herplaatsen, omdat ze dachten dat zwarten daar meer vooruitzichten op vrijheid zouden hebben dan in de Verenigde Staten. Voor dit doel richtte een groep invloedrijke politici en slavenhouders in 1816 de American Colonization Society in Washington, DC op. Het breidde zich echter uit tot een meerderheid van personen die de afschaffing van de slavernij steunden. Slavenhouders wilden vrije mensen van kleur uit het zuiden, waar ze werden gezien als een gevaar voor de veiligheid van de slavengemeenschappen. Sommige abolitionisten werkten samen om vrije zwarten te herplaatsen omdat ze ontmoedigd waren door raciale vooroordelen in het noorden en dachten dat ze nooit welkom zouden zijn in de samenleving. In plaats van te emigreren, gaven de meeste Afro-Amerikanen die destijds inheems waren er de voorkeur aan om te vechten voor gerechtigheid in de Verenigde Staten. Vooraanstaande Noordelijke activisten stonden vijandig tegenover de ACS, maar sommige vrije zwarten waren bereid iets nieuws te proberen.

De American Colonization Society begon in 1822 met het sturen van Afro-Amerikaanse vrijwilligers naar de Pepper Coast om een ​​bevrijde Afro-Amerikaanse kolonie te stichten. In 1867 hadden de ACS (en de aan de staat gelieerde afdelingen) bijna 13,000 Afro-Amerikanen geholpen om naar Liberia te migreren. Deze vrije Afro-Amerikanen en hun nakomelingen begonnen zich te identificeren als Americo-Liberianen nadat ze binnen hun groep waren getrouwd. Velen waren van gemengd ras en waren geschoold in de Amerikaanse cultuur; ze identificeerden zich niet met de oorspronkelijke bewoners van de stammen. Ze trouwden meestal binnen de koloniale samenleving, wat resulteerde in een etnische groep met een cultureel erfgoed doordrenkt met Amerikaans politiek republicanisme en protestants christendom.

De American Civilization Society (ACS), een particuliere groep die wordt gesteund door vooraanstaande Amerikanen, waaronder Abraham Lincoln, Henry Clay en James Monroe, was van mening dat repatriëring van vrije zwarten de voorkeur had boven universele emancipatie van slaven. Mississippi-in-Afrika en de Republiek Maryland, die beide later werden overgenomen door Liberia, werden gekoloniseerd door soortgelijke staatsorganisaties.

De inheemse volkeren die ze ontmoetten, vooral die in meer afgelegen "bush"-nederzettingen, resoneerden niet met de Amerikaans-Liberiaanse immigranten. Hun culturen, talen en animistische religie waren hen onbekend. In de jungle mondden ontmoetingen met Afrikaanse stammen vaak uit in gewelddadige confrontaties. De Kru en Grebo vielen de koloniale steden aan vanuit hun binnenlanden. De Americo-Liberianen evolueerden tot een kleine elite die de politieke macht controleerde omdat ze zich vanwege hun cultuur en opleiding opzij en superieur aan de inheemse volkeren voelden. Het ontzegde inheemse stamleden het geboorterecht op hun eigen grondgebied tot 1904, een weerspiegeling van de behandeling van inheemse Amerikanen in de Verenigde Staten. Vanwege etnocentrisme en een culturele kloof, voorzagen de Americo-Liberianen de oprichting van een staat in westerse stijl waarin de stamleden zouden integreren. Ze drongen er bij religieuze groeperingen op aan missies en scholen op te richten om inheemse volkeren te onderwijzen.

De kolonisten publiceerden een onafhankelijkheidsverklaring en stelden een grondwet vast op 26 juli 1847. Het creëerde de onafhankelijke Republiek Liberia op basis van de politieke idealen die zijn uiteengezet in de grondwet van de Verenigde Staten.

De Americo-Liberianen domineerden het leiderschap van de nieuwe natie en vestigden politieke en economische suprematie in de kustgebieden die door de ACS waren verworven; ze onderhielden relaties met connecties in de Verenigde Staten bij het ontwikkelen van deze gebieden en de handel die daaruit voortvloeide. Hun inwerkingtreding van de Ports of Entry Act van 1865, zogenaamd om "de ontwikkeling van beschaafde idealen te bevorderen" voordat dergelijke handel werd toegestaan, verbood buitenlandse handel met binnenlandse stammen.

In 1877 was de Americo-Liberiaanse True Whig Party de meest dominante politieke macht van het land geworden. Het bestond voornamelijk uit leden van de Americo-Liberiaanse etnische groep, die tot ver in de twintigste eeuw de sociale, economische en politieke suprematie behielden, in de voetsporen van Europese kolonisten in andere Afrikaanse landen. Binnen de partij was de concurrentie voor het ambt over het algemeen beperkt; een partijkandidatuur zorgde bijna altijd voor verkiezing.

Liberia's aanspraken op uitgestrekte gebieden gingen verloren onder druk van het Verenigd Koninkrijk, dat Sierra Leone controleerde in het westen, en Frankrijk, dat belangen had in het noorden en oosten. Sommige gebieden werden geannexeerd door Sierra Leone en Ivoorkust. Liberia heeft het moeilijk gehad om investeringen aan te trekken om infrastructuur en een grotere, industriële economie op te bouwen.

Aan het einde van de negentiende eeuw nam de output van Liberiaanse grondstoffen af ​​en de regering leed financieel, wat resulteerde in schulden aan een opeenvolging van buitenlandse geldschieters.

De productie van rubber was in het begin van de twintigste eeuw een belangrijke activiteit, waarbij Amerikaanse en andere buitenlandse belangen zich richtten op de exploitatie van hulpbronnen.

In het midden van de twintigste eeuw begon Liberia te moderniseren met Amerikaanse hulp. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben de VS zwaar geïnvesteerd in infrastructuur om hun militaire operaties in Afrika en Europa te ondersteunen. Voordat het de Tweede Wereldoorlog inging, gebruikte het het Lend-Lease-programma om de Monrovia Freeport en Roberts International Airport te bouwen.

President William Tubman verwelkomde na de oorlog internationale investeringen in het land. In de jaren vijftig kende Liberia de op één na hoogste economische groei ter wereld.

Liberia raakte ook steeds meer betrokken bij buitenlandse zaken. In 1945 werd het een van de oprichters van de Verenigde Naties en een fel tegenstander van de apartheidsregering van Zuid-Afrika. Liberia was ook een voorstander van Afrikaanse onafhankelijkheid van Europese koloniale machten en pan-Afrikanisme, en droeg bij aan de financiering van de Organisatie voor Afrikaanse Eenheid.

Op 12 april 1980 werd president William R. Tolbert, Jr. omvergeworpen en vermoord door een militaire staatsgreep onder leiding van sergeant Samuel Doe van de etnische groep Krahn. Een meerderheid van het kabinet van Tolbert, evenals andere Americo-Liberiaanse regeringsfunctionarissen en leden van de True Whig Party, werden vervolgens vermoord door Doe en de andere samenzweerders. Om de natie te besturen, richtten de leiders van de staatsgreep de People's Redemption Council (PRC) op. Doe kreeg aanzienlijke financiële steun van de Verenigde Staten tijdens de Koude Oorlog, terwijl tegenstanders de VRC bekritiseerden vanwege corruptie en politieke vervolging.

Na de goedkeuring van een nieuwe grondwet in Liberia in 1985, werd Doe tot president gekozen bij verkiezingen die algemeen als vervalst werden beschouwd. Thomas Quiwonkpa voerde op 12 november 1985 een mislukte tegencoup uit, waarbij zijn troepen tijdelijk het nationale radiostation in beslag namen. Als gevolg hiervan nam de vervolging door de regering toe, waarbij Doe's soldaten leden van de etnische gemeenschappen Gio en Mano in Nimba County vermoordden.

Met de steun van buurlanden als Burkina Faso en Ivoorkust begon het Nationaal Patriottisch Front van Liberia, onder leiding van Charles Taylor, in december 1989 een opstand tegen de regering van Doe. Als gevolg hiervan brak de Eerste Liberiaanse Burgeroorlog uit. Doe's troepen hadden in september 1990 slechts een klein gebied net buiten de stad in handen en Doe werd later die maand gearresteerd en gedood door rebellen.

De rebellen werden snel verdeeld in verschillende groepen die met elkaar streden. Een militaire taskforce werd gevormd door de Economic Community Monitoring Group onder de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten om in de situatie in te grijpen. Van 1989 tot 1996 brak een van Afrika's dodelijkste burgerconflicten uit, waarbij meer dan 200,000 Liberianen omkwamen en een miljoen meer naar de vluchtelingenkampen van naburige landen werden gedwongen. In 1995 onderhandelden tegengestelde groepen over een vredesakkoord, wat leidde tot Taylors verkiezing tot president in 1997.

Vanwege de exploitatie van bloeddiamanten en illegale houtexport om het Revolutionary United Front in de Sierra Leone burgeroorlog te financieren, werd Liberia beschouwd als een pariastaat onder Taylor's leiderschap. Liberians United for Reconciliation and Democracy, een rebellenorganisatie met het hoofdkantoor in het noordwesten van het land, begon in 1999 een gewapende opstand tegen Taylor, waarmee de Tweede Liberiaanse burgeroorlog begon.

Een tweede rebellenorganisatie, de Movement for Democracy in Liberia, begon Taylor in maart 2003 vanuit het zuidoosten aan te vallen. In juni van dat jaar begonnen in Accra vredesonderhandelingen tussen de groepen en Taylor werd door het Speciale Hof voor misdaden tegen de menselijkheid aangeklaagd voor misdaden tegen de menselijkheid. Sierra Leone in dezelfde maand. De rebellen waren in juli 2003 begonnen met een aanval op Monrovia. Taylor nam in augustus 2003 ontslag en ging in ballingschap in Nigeria, onder druk van de internationale gemeenschap en de binnenlandse Women of Liberia Mass Action for Peace-beweging.

Later die maand werd een vredesverdrag gesloten. In september 2003 arriveerde de VN-missie in Liberia om veiligheid te bieden en toezicht te houden op het vredesakkoord, en in oktober van dat jaar nam een ​​interim-regering de controle over.

De verkiezingen die in 2005 volgden, werden algemeen beschouwd als de meest vrije en eerlijke verkiezingen in de Liberiaanse geschiedenis. Ellen Johnson Sirleaf, een aan Harvard opgeleide econoom en voormalig minister van Financiën, werd verkozen tot de eerste vrouwelijke president van Afrika. Sirleaf verzocht om uitlevering van Taylor uit Nigeria en droeg hem kort na haar benoeming over aan de SCSL voor vervolging in Den Haag.

Om de oorsprong en wreedheden van de burgeroorlog aan te pakken, heeft de regering in 2006 een Waarheids- en Verzoeningscommissie opgericht.

Loop niet 's avonds laat en zorg ervoor dat uw voertuigdeuren tijdens het rijden zijn beveiligd. Wanneer een auto wordt gestopt, zullen dieven vaak in het voertuig grijpen en alles stelen wat ze kunnen, dus houd de ramen open, vooral in de drukkere buurten van Monrovia (rood licht). Verkrachtingen en gewapende overvallen komen zowel frequent voor als in de Verenigde Staten. Hotels en andere soortgelijke etablissementen hebben particuliere beveiliging en zijn behoorlijk veilig.

Voormalige strijders, gewapend met machetes, zwerven door de straten van de armste wijken van Monrovia (Redlight). Voormalige strijders zijn ook te vinden op de Palm Grove Cemetery in Center Street. Probeer er niet alleen heen te gaan.

De kruising van Randall en Carey is erg gevaarlijk en zou de ontmoetingsplaats van een drugsdealer zijn.

Verblijf in groepen en vermijd verlaten gebieden.

Houd de lokale bevolking in de gaten; als ze hun normale gang van zaken doen en er zijn veel vrouwen en kinderen, is het onwaarschijnlijk dat er belangrijke redenen voor bezorgdheid zijn. Als er daarentegen mensen zijn verdwenen uit een normaal drukke omgeving, of als je alleen maar omringd bent door tieners, moet je proberen zo snel mogelijk te vluchten.

UNMIL heeft vrede in de natie gebracht (in het algemeen), maar de veiligheidssituatie zal naar verwachting verslechteren nadat UNMIL is vertrokken.

In het geval van een evacuatie is het een goed idee om uw ambassade te laten weten dat u zich in het land bevindt.

Bestudeer ook alles wat je kunt over de veiligheidssituatie. De lokale bevolking is een waardevolle bron van kennis. Wees echter op uw hoede om alles te geloven wat u hoort. Omdat geruchten de belangrijkste bron van informatie zijn in Monrovia, verspreiden ze zich als een lopend vuurtje. Details daarentegen zijn vaak onjuist.

Lokale kranten zijn leuk om te lezen. The Daily Observer heeft de meeste lezers, maar er zijn er nog veel meer. Ze zijn op straat te koop.

Vrouwelijke reizigers

Omdat verkrachting toeneemt, moet u op uw hoede zijn om alleen op voorheen onbekende of geïsoleerde plaatsen te lopen. Vrouwen zullen in het algemeen met respect worden behandeld door mannen. Ze kunnen je vertellen hoe lief je bent, dat ze 'van je houden' of je zelfs vragen om met ze te trouwen (voor de status in plaats van het geld), maar ze zullen je hand nooit vastpakken of ongepast handelen.

HIV neemt toe, ondanks de lage prevalentie. Er is veel prostitutie.

Malaria, tyfus en wormen komen allemaal extreem veel voor. Liberia is een hotspot voor infectieziekten in het algemeen, daarom worden ontsmettingsmiddelen en gels aanbevolen (vooral omdat handdrukken de norm zijn).

Omdat buitenlandse reizigers toegang hebben tot een beperkt aantal artsen, kan het moeilijk zijn om medische hulp te krijgen. Voor particuliere patiënten lijkt het Kennedy-ziekenhuis een Jordaanse vleugel te hebben. Artsen zonder Grenzen zal ook een reiziger zien, maar alleen in extreme omstandigheden.

Op de meeste straathoeken kun je flessenwater in een zak kopen. Het is bedoeld om te worden gefilterd en veilig, maar dit kan niet worden bevestigd. Drink voor de zekerheid alleen flessenwater. Flessenwater is verkrijgbaar bij elke winkel, restaurant of Total tankstation.

Liberia had in 2014 en 2015 een verwoestende ebola-epidemie, maar werd in 2016 uitgeroepen tot ebola-vrij. Sindsdien is er geen enkel geval van de ziekte meer geweest.